Arsacal
button
button
button
button


Ruim vijftig jaar priester in Volendam

Pastoor Henk van der Hulst overleden

Overweging Bezinning - gepubliceerd: woensdag, 25 november 2015 - 518 woorden
De Mariakerk gereed voor de Uitvaart (1) en pastoor Henk van der Hulst (2)
De Mariakerk gereed voor de Uitvaart (1) en pastoor Henk van der Hulst (2)

Op een Maria­feest, zater­dag 21 no­vem­ber, opdracht van de Maagd Maria, is pastoor Henk van der Hulst 89 jaar oud overle­den in de pastorie van de Maria­kerk in Voien­dam. Zijn 51 pries­ter­ja­ren heeft hij daar door­ge­bracht als kape­laan, als pastoor en emeritus. Hij was een late roe­ping, of liever: het duurde even voor hij ant­woord kon geven, want dat pries­ter-wor­den zat van jongsaf in zijn hoofd. Hij was een gelukkige pries­ter, tot op het laatst. En geliefd in Volen­dam zoals bij zijn heen­gaan weer bleek: een lange stroom van mensen kwam op woens­dag­mid­dag in de kerk langs om afscheid te nemen of in de dagen ervoor in de pastorie, in de beide avond­mis­sen en bij de uit­vaart.

Op woens­dag­avond heb ik de avond­mis gece­le­breerd samen met kape­laan Peter Piets en daarbij het volgende ope­nings­woord gehou­den.

Openings­woord

Broe­ders en zusters,
Het is goed dat U geko­men bent
om in deze avond­mis
afscheid te nemen van pastoor Henk van der Hulst.

Her­in­ne­ringen

Ieder van U heeft zijn eigen her­in­ne­ringen aan de pastoor
en zijn eigen erva­ringen:
u heeft hem ontmoet
in de gods­dienstlessen op de huishoud­school,
de acht­tien­ja­rigen cursus,
bij een van de duizen­den doopjes,
eerste communies
hu­we­lij­ken, jubilea of uit­vaar­ten
die hij met u heeft gevierd,
in een per­soon­lijk gesprek
of nog op andere wijze.

Pries­ter voor de mensen

Hij trad de mensen tegemoet
met een­vou­dige, va­der­lijke harte­lijk­heid.
Zijn hele pries­ter­le­ven was voor Volen­dam,
als kape­laan, als pastoor
en zelfs na zijn emeritaat.
Hij was pries­ter voor zijn hele leven.
Hij was er als pries­ter voor de mensen
en bij de mensen kunnen zijn als pries­ter
dat was zijn grote vreugde.
Er is - vermoed ik -
geen pastoor in het bisdom
die jaar­lijks zoveel kin­de­ren doopte,
zoveel eerste communies vierde
en hu­we­lij­ken inzegende
als hij.

Dank­baar

Tien dagen voor zijn over­lij­den was ik bij hem
en vond hem nog vol levenslust,
maar vooral dank­baar
voor het mooie pries­ter­le­ven dat hij had gehad.
Ooit had hij voor de keus gestaan:
een eigen zaak en een eigen woning
dat lag voor hem onder handbereik
of pries­ter wor­den
en hij was na een gesprek met een pries­ter over zijn roe­ping,
ein­de­lijk gegaan voor de weg
die hem eigen­lijk al van kindsaf aan had getrokken,
maar waar hij toen niet over had durven spreken.

En­thou­sias­me

Pries­ter wor­den was voor hem geen ge­mak­ke­lijke weg,
want hij moest op latere leef­tijd
nog veel studie inhalen.
Maar hij heeft het volbracht
en er geen spijt van gehad, integen­deel.
Ik kan me her­in­ne­ren dat pastoor van der Hulst
- hij moet toen al in de zeven­tig zijn geweest -
met groot en­thou­sias­me voor de pries­ter­stu­denten
van zijn roe­ping kwam getuigen.
Zo hebt U hem mogen leren kennen:
als een pries­ter, een pastoor
die er vanuit zijn geloof en ver­trouwen op God
met hart en ziel voor zijn mensen was.
Het leed dat zijn mensen overkwam
ging hem aan het hart,
hij had het daar zelfs dan echt moei­lijk mee.
Hij hield van zijn mensen
en we mogen ervan overtuigd zijn
dat hij ook in de hemel zijn Volen­dam niet zal vergeten
en dat U hem niet zult vergeten.

Moge hij rusten in vrede!

Terug