Apostolaat voor Eerherstel bijeen in Den Bosch

Een Heilig Hartfeest in het Jaar van Barmhartigheid

Op woens­dag 1 juni, vlak voor het heilig Hart­feest, vond de lan­de­lijke bij­een­komst van het Apos­to­laat van Eerherstel plaats in het theater aan de Parade en de Sint Jans­kathe­draal in ’s Hertogen­bosch, een mooie fees­te­lij­ke dag waar veel mensen uit het hele land voor waren geko­men.

Heilig Hart

Het Apos­to­laat van Eerherstel was oor­spron­ke­lijk een apos­to­laat van de paters van het heilig Hart. Het is nauw met de heilig Hart devotie verbon­den. Maar sinds vele jaren wordt dit apos­to­laat geleid door een 'wereldheer', de ple­baan-deken van Roermond, mgr. ing. Rob Merkx. Dit apos­to­laat telt nog steeds een 1700 leden en op een dag als deze lan­de­lijke bij­een­komst is dui­de­lijk te zien dat het leeft.

Pro­gram­ma

Ik was dit jaar uit­ge­no­digd om de lezing te geven, die ik het gehou­den over het thema: Eerherstel: ons ant­woord op Zijn barm­har­tig­heid. Deze lezing zal ik de ko­men­de tijd op deze web­si­te publiceren. Na de aanbid­ding, biecht­gele­gen­heid en een film volgde de pontificale heilige Mis die ik in de ka­the­draal van Den Bosch heb opgedragen, met toestem­ming van de nieuwe bis­schop. Daarbij heb ik de on­der­staan­de homilie gehou­den. Van­wege het karakter van de dag werd

Homilie

Onverant­woor­de­lijk

Als je het logisch nagaat, is het volstrekt onverant­woor­de­lijk wat de her­der in het evan­ge­lie van vandaag doet: hij laat de schapen in de wil­dernis achter. Som­mi­ge exegeten - bijbelverklaar­ders - hebben wel geargu­men­teerd dat er na­tuur­lijk een helper was om voor de schapen te zorgen, maar dat stáát er niet. Wat in het evan­ge­lie tot uiting komt door deze manier van han­de­len van de her­der, is dat zijn hart zo vol bezorgd­heid is voor het ene schaap dat is weggelopen, dat verloren is, dat hij eigen­lijk ver­der alles vergeet en dat hij dit ene schaap niet meer uit zijn gedachten kan bannen.

Dat ene gaat voor!

Dat heeft U mis­schien zelf ook wel eens wanneer U echt met iets zit wanneer U zich wer­ke­lijk zorgen over iets of iemand maakt en niet goed weet hoe dat ver­der moet: dan kan het heel moei­lijk zijn om dat punt uit onze gedachten te zetten, we blijven er maar mee bezig. Dat kan al zijn als we ons zorgen maken over iets dat mis­schien niet eens zo heel be­lang­rijk is; dat geldt des te meer als we ons zorgen maken over een heel dier­baar iemand, iemand van wie we echt heel veel hou­den. Dan kunnen we er weleens toe komen om dingen te doen of juist niet te doen, terwijl dat normaal ge­spro­ken niet in ons op zou komen. Als we ons heel veel zorgen maken om iemand, wor­den allerlei zaken ineens heel onbe­lang­rijk: dat ene gaat voor!

Hij zit ermee

Dat is wat we hier in het evan­ge­lie tegen komen. Dus dat beeld van het evan­ge­lie van die her­der die op zoek gaat naar het verloren schaap, wil zeggen dat hij zo vol is van dat ene schaap dat verloren is gelopen, dat hij dingen doet die je normaal niet voor rede­lijk en ver­stan­dig zou hou­den: al die andere schapen in de steek laten: wat kan daar niet allemaal gebeuren! Er is alle reden om aan te nemen dat er dan nog mis­schien wel tien zullen zijn die verloren gaan lopen. Deze parabel geeft dus aan hoe­zeer de her­der ermee zit en hoeveel zorgen hij zich maakt om dat ene schaap. En dan volgt de overgrote vreugde om het terugvin­den van dit schaap.

Voor ons...

Zoals het evan­ge­lie dat zelf al aangeeft is de her­der een beeld van onze Heer; die parabel is een prach­tig teken dat de goede God eindeloos veel van ons houdt en dat ons heil en ons wel­zijn Hem wer­ke­lijk zeer ter harte gaan. Wij weten en beleven dat eigen­lijk al op een bij­zon­dere manier wanneer wij het lij­den van Jezus be­schou­wen en ons daar­mee verenigen: dit heeft Hij allemaal uit liefde voor mij gedaan, zoveel heeft Hij voor mij over, want het is niet alleen voor de mens­heid in zijn alge­meen­heid dat Hij dit heeft gedaan, het is voor ieder van ons per­soon­lijk.

Niet goedkoop

We vieren vandaag op deze bij­zon­dere dag van het apos­to­laat van eer­her­stel in het heilig jaar van de barm­har­tig­heid, de votief­mis van het heilig Hart van Jezus. De liefde van zijn hart is geen goedkope liefde, die heeft niets te maken met de liedjes van een cd of de beel­den van TV. Zijn liefde gaat over alles verlaten om zich helemaal te geven. God heeft alles verlaten, de rijkdom van de hemel en alles heeft Hij voor ons opge­ge­ven om mens te wor­den en te sterven als offer uit liefde. 

Celi­baat

Daarom is het volgen van Jezus door de apos­te­len die alles verlaten, een teken van liefde in navol­ging van Gods Zoon zelf en daarom is op aarde het celi­baat van de pries­ter een bij­zon­der teken van liefde in navol­ging van Jezus Christus, zoals dat bij de wij­ding wordt gezegd: “Wilt U het celi­baat aan­vaar­den omwille van het rijk der hemelen ... en als teken dat u zich met hart en ziel gegeven hebt aan Christus de Heer? Het Tweede Vati­caans concilie noemt het celi­baat: een teken en stimulans voor de her­der­lijke liefde. Voor een pries­ter is het celi­baat dus het teken dat hij alles achterlaat, zoals de her­der in de parabel heel die kudde achterlaat. Maar dat beeld van de goede her­der is niet alleen iets voor een pries­ter.

Logica van de liefde

Wij hebben allemaal weleens zo’n moment dat we han­de­len vanuit de logica van de liefde die niet de logica van de wereld is. Mensen zeggen dan: “Hoe kun je dat nu doen, hoe kun je dat nu opge­ge­ven, hoe kun je dat nu achterlaten?” Dan kan het toch zijn dat het gaat om iets dat ons hart ons ingeeft, dat we het als het ware moeten doen om Jezus, die goede her­der, na te volgen. Dat is een teken van liefde: omdat we lief­heb­ben, geven we.

Elkaar weer zoeken...

Zo is dat ook in een huwe­lijk: de totali­teit van de zelfgave is het teken van de echt­heid van de liefde van man en vrouw. Man en vrouw aan­vaar­den elkaar zoals ze zijn en dat is nooit alleen maar rozengeur en maneschijn. Dat is soms ook elkaar weer opzoeken....

Afsluiten of erop uit­gaan

Ook in onze omgang met andere mensen komt dat tot uiting. De een ligt ons meer dan een ander, de een kunnen we ge­mak­ke­lijker bereiken dan een ander, soms voelen we ons bele­digd door een ander en denken we: die ander moet het goed maken, laat die maar naar mij toe komen, enzo­voorts. Maar de gedachte van het evan­ge­lie is dat de goede her­der erop uit gaat en zoekt naar verbin­ding, naar contact, dat schaap er weer bij wil halen, uit liefde.
Zo is God uit­ge­gaan om ons te zoeken. Laten wij daarom proberen ook zo te zijn, daar iets van te hebben: uit­gaan als een goede her­der, des­noods de eigen comfort-zone verlatend om dat verloren schaap op te zoeken, met wie we de verbin­ding hebben verloren.

Maak ons hart...

Laten we er vandaag voor bid­den dat ons hart mag lijken op het hart van Jezus zelf, soms vol zorg, soms vol vreugde, altijd vol liefde.
AMEN