Bonifatiuskerk Zaandam feestelijk heropend

Wees levende stenen!

Zondag 25 sep­tem­ber is de herope­ning van de Sint Boni­fa­tius­kerk aan de Oostzijde in Zaan­dam fees­te­lijk gevierd met een plech­tige hoog­mis waaraan de koren van de ver­schil­lende kerken van het samen­wer­kings­ver­band Zaanstreek zuid mee­werkten. Een zevental pries­ters con­ce­le­breerde.

Het Misformulier was van de ver­jaar­dag van de kerk­wij­ding met eigen lezingen

De Pontificale Mis was uit­ge­breid en fees­te­lijk in de prach­tig vernieuwde kerk: veel koorzan­gers, solisten, een groot aantal mis­die­naars en een volle kerk. Ook de afgelopen dagen rond de ope­ning van dit kerk­ge­bouw waren fees­te­lijk verlopen met grote deelname van de mensen van Zaan­dam.

De vreugde is te begrijpen: bijna vier jaar gele­den moest het kerk­ge­bouw gesloten wor­den van­wege de slechte situatie met name van de vloeren. Het leek erop dat res­tau­ra­tie onmoge­lijk zou zijn, gezien ook de niet al te florissante finan­ciële situatie van de pa­ro­chie. Toch is het gelukt dankzij de inzet van velen om dit fraaie kerk­ge­bouw te behou­den.

Naast moderator-pastoor Bun­scho­ten en pastoor Goedhart, die sinds jaar en dag zorg draagt voor de Boni­fa­tius­kerk, waren pater Sijm, rector Beemster, kape­laan Johannes van Voorst, pastoor Dijkman en een Ita­li­aanse pries­ter aanwe­zig om te con­ce­le­breren. Diaken Sieb­recht Fieggen assis­teerde.

De Mis begon na een ope­nings­woord van pastoor Goedhart met de be­spren­keling met het gewijde water ter her­in­ne­ring aan het doopsel: want samen vormen we de levende stenen van Christus' Kerk. Tijdens de Mis heb ik de on­der­staan­de homilie gehou­den.

Tijdens de fees­te­lij­ke Eucha­ris­tie heb ik het heilig vormsel toege­diend aan vier kan­di­da­ten, met wie ik voor de Mis in de pastorie heb kennis gemaakt (zie foto).

Homilie

Dank je wel!

Broe­ders en zusters,
De kerk is mooi gewor­den!
Het was altijd al een imposant gebouw,
maar nu mogen we vieren
dat deze kerk weer in goede staat ver­keert
en haar gelo­vi­gen weer welkom kan heten.
Dat is een felici­ta­tie waard aan u allen
en een bij­zon­der “dank je wel”
aan al die mensen, vrij­wil­li­gers,
allen die beroeps­ma­tig
bij de res­tau­ra­tie betrokken waren
en alle mensen die hebben bij­ge­dragen
of finan­cieel nog willen gaan bijdragen:
heel veel dank,
zon­der U allen
was dit niet moge­lijk geweest!

Kerk­ge­bouw en evangeli­sa­tie

Maar het heeft na­tuur­lijk geen zin
om een prach­tig gebouw neer te zetten
als niemand er komt.
Dat we deze kerk zo fraai her­steld heropenen
is ook een soort impuls voor ons allen:
maak er iets van,
geef het evan­ge­lie door,
laat je geloof blijken,
en­thou­sias­meer anderen!

Na­tuur­lijk hoop ik dat in dit fraaie gebouw
tot in lengte van jaren
vele gelo­vi­gen en zoekende mensen
de Heer zullen ont­moe­ten.
Daar kan een kerk­ge­bouw veel aan bijdragen.
Door de stilte en de gewijde sfeer in het kerk­ge­bouw
kan het hart van een mens wor­den geopend
voor de ont­moe­ting met God.
Ik hoorde het laatst nog:
iemand - ooit gedoopt, dat nog wel -
liep een kerk binnen in dit jaar van barm­har­tig­heid,
werd geraakt door de sfeer van het gebouw,
raakte in gesprek
met de pries­ter die bij een biecht­stoel zat
en het kwam aan het eind van dat gesprek
tot een levens­biecht,
een prach­tig nieuw en bevrij­dend begin.

Veel mensen zijn altijd druk in de weer,
ze hebben geen tijd
voor stilte en be­zin­ning
of vullen iedere stilte met geluid.
Maar in de stilte, de rust en be­zin­ning
ont­moe­ten we God!
Dat veel kerk­ge­bouwen
uit onze samen­le­ving ver­dwij­nen,
is een teken
dat inkeer en be­zin­ning
te weinig in tel zijn.

Levende stenen

Want na­tuur­lijk
gaat het uit­ein­delijk niet om het gebouw,
hoe mooi en fraai gerestaureerd dat ook is.
Het gaat om de levende stenen,
zoals Petrus in de tweede lezing zei,
en die levende stenen dat zijn wij
als we de genade van ons doopsel en vormsel
krach­tig hun werk laten doen!
God heeft ons iets moois gegeven,
een prach­tig cadeau:
Hij heeft ons tot Zijn kin­de­ren gemaakt.
Ja, we zijn allemaal kin­de­ren
van een hemelse Vader die veel van ons houdt
en goed voor ons zorgt.

Een vader voor zijn kin­de­ren

Maar houdt Hij wel echt van ons?
Zorgt Hij wer­ke­lijk zo goed voor ons?
Hier in dit leven
is dat een kwestie van geloof en ver­trouwen
en dat wordt op de proef gesteld.
Dat God goed voor ons zorgt
betekent dat Hij ons thuis brengt
na dit leven op aarde
en dat we bij Hem gelukkig zullen zijn.
Het betekent niet
dat hier op aarde ons alles voor de wind zal gaan.
Jezus spreekt ons dan ook
over een kruis
dat we moeten dragen,
samen met Hem.
Wij blijven kruis­dra­gers.
De goede God is te ver­ge­lij­ken
met een gewone aardse vader
die niet alles zal voor­ko­men
- som­mi­ge zaken moeten de kin­de­ren zelf ervaren -
en die zijn kin­de­ren op een gegeven moment
 los moet laten.
Wij hebben vrij­heid en verant­woor­de­lijk­heid gekregen.
En zoals de waar­de­ring voor onze eigen aardse vader
gedurende ons leven kan ver­an­de­ren
- zeker in de puber­teit ben je geneigd
om vooral te zien wat die vader niet goed doet -,
zo kan ook onze waar­de­ring voor de hemelse Vader
ver­an­de­ren;
soms staat die vader wat ver­der af,
soms is de band heel hecht.
Ik hoop dat jullie allemaal
een heel hechte band
met jullie hemelse Vader krijgen,
dat is de beste garantie
om gelukkig en goed
door het leven te gaan
en om levende stenen te wor­den
van Gods kerk op aarde.
Dat geeft ons ook de kracht om te dragen
en te blijven vragen om kracht.

Een levende steen die leven geeft

Dit kerk­ge­bouw is lang gele­den al gewijd,
dat hoefde niet opnieuw te gebeuren.
Maar U bent wel be­spren­keld
met het gewijde water
als her­in­ne­ring aan het doopsel:
dat was het moment
dat wij samen kerk van Christus wer­den.
Want, het gaat uit­ein­delijk niet om het gebouw,
hoe mooi en goed ver­zorgd dat ook is,
het gaat om ons, de levende stenen,
die met Gods hulp
samen iets moois tot stand kunnen brengen.
Een levende steen geeft ook leven aan anderen.
We hebben een opdracht om elkaar bij te staan.
Dit zei­den ze al van de eerste chris­te­nen:
zie, hoe ze elkan­der lief­heb­ben!
De liefde is onze opdracht.
Geen haat, geen afgunst of jaloezie, geen minach­ting.
En het is ook de taak van ons allemaal
om anderen uit te nodigen.
"Mijn huis moet vol wor­den",
zegt de koning die de gasten uitno­digt
voor het bruilofts­feest
in één van de parabels
die Jezus ver­telt.
Onze harte­lijk­heid, onze liefde, ons geloof
en ons ge­tui­ge­nis in woord en daad
mogen anderen verlei­den
om hun leven
een nieuwe zin en inhoud te geven.

De Geest om sterk te zijn

Ik ben daarom verheugd dat ik vandaag
aan enkele jonge mensen
het sacra­ment van het vormsel mag toedienen,
het sacra­ment van de heilige Geest.
Het wordt jullie precies gegeven
om door de kracht van de Geest sterk te zijn,
sterk in je geloof, sterk in de strijd
die je nu eenmaal ook moet leveren.
Laat je niet ont­moe­di­gen in je geloof
maar zoek steeds opnieuw
weer bronnen van in­spi­ra­tie.

Opla­den

We zie overal auto’s bij een oplaad­punt staan;
wij hebben ook oplaad­pun­ten nodig:
een plek
waar je je gees­te­lij­ke batterij
weer op kunt laden
om de strijd van een christen te voeren.
Een gees­te­lij­ke strijd is dat,
die niets met wapens van doen heeft.
Of liever:
onze wapens zijn de wapens van Jezus:
liefde, vasten, gebed, inzet voor de naaste,
ge­tui­ge­nis geven van je geloof.
Van harte wens ik ons allen toe
dat we deze vreedzame wapens
vaak zullen gebruiken.
En na­tuur­lijk wens ik U van harte:
proficiat met uw kerk­ge­bouw,
moge dat een stimulans zijn
om u als levende stenen te laten voegen
en een levend, werk­zaam lichaam van Christus te zijn!
Amen.