Eenvoud en Dankbaarheid maken je leven mooi

Bavopenningen uitgereikt

Zondag 23 ok­to­ber is missie­zon­dag. In Wormerveer wer­den twee pa­ro­chi­anen met het ere­te­ken van Sint Bavo on­der­schei­den van­wege hun ver­diensten voor pa­ro­chie en bisdom. Eén van beide on­der­schei­den dames was jarenlang lid en voor­zit­ter van de Dio­ce­sane Missieraad en dat paste dus mooi op deze dag.

Mw. Anneke Donkers heeft zich als lid en voor­zit­ter van de Dio­ce­sane Missieraad ingezet en heeft mee­ge­werkt aan het vin­den van een nieuwe structuur. Daar­naast was zij de drijvende kracht achter de Vastenestafette, waardoor MOV groepen meer op elkaar betrokken raakten. Ook was zij actief in pa­ro­chie­bestuur, caritas en oecumene.

Mw. Ria Brusche heeft zich vele jaren ingezet voor kin­der­ca­te­che­se, communie- en vorsmelvoor­be­rei­ding, gezins­vie­ringen, het pa­ro­chie­koor enz. De laatste jaren was zij verant­woor­de­lijke voor coördinatie van alle werk­groepen en vrij­wil­li­gers rond de li­tur­gie, deed veel bezoek­werk en zij ver­zorgt namens de pa­ro­chie de contacten rond uit­vaar­ten.

In Wormerveer zijn zeker nog heel wat andere vrij­wil­li­gers die zich soms al zeer veel jaren inzetten voor de pa­ro­chie. Ook hen allen heb ik graag mee­ge­no­men in het dank­woord dat ik tot de beide dames heb ge­spro­ken.

In de Mis is ook bij­zon­dere aan­dacht besteed aan het thema van deze Missie­zon­dag waarop we bij­zon­der bid­den en collec­te­ren voor de kerk in ont­wik­ke­lings­lan­den.

Tevens heb ik de pa­ro­chi­anen iets gezegd over de situatie waarin zij verkeren. De pries­ter die er is aan­ge­steld gaat op termijn de pa­ro­chie verlaten en we zijn bezig met de voor­be­rei­ding van de toe­komst daarna. Daarbij moet ook de goede samen­wer­king van de ver­schil­lende pa­ro­chies wor­den bevor­derd.

HOMILIE

Dat is toch geen dank­baar­heid?

Dank­baar­heid is iets heel goeds,
maar de vraag is na­tuur­lijk:
waar ben je dank­baar voor?
“God, ik dank U,
dat ik niet ben als de rest van de mensen:
rovers, onrecht­vaar­digen, echtbrekers,
of ook als die tolle­naar daar”,
zegt de Fari­zeeër in het evan­ge­lie vandaag.
De zo­ge­naamde “dank­baar­heid” van deze man
is eigen­lijk gewoon een vorm van zelfin­ge­no­men­heid,
van hoogmoed en minach­ting voor andere mensen.
Dat is na­tuur­lijk helemaal geen dank­baar­heid:
die man zet alleen zich­zelf in het zonnetje:
hij heeft het allemaal zo goed gedaan,
híj vast tweemaal per week,
híj geeft zo verschrikke­lijk veel weg:
God ik dank U
dat ik zo gewel­dig ben!
Die man bidt ook eigen­lijk niet echt tot God,
hij aanbidt zich­zelf,
hij vindt zich­zelf zo fan­tas­tisch,
daar kan niemand aan tippen.

Dank­baar­heid maakt je een­vou­dig

Echte dank­baar­heid is nu juist precies
helemaal anders.
Echte dank­baar­heid maakt je klein en een­vou­dig.
Iemand die dank­baar is
ziet met een scherp oog
niet de fouten en zon­den van andere mensen,
maar de grote, gewel­dige gaven
die hem- of haar­zelf ten deel zijn gevallen,
die ziet dat het allemaal geen eigen ver­diensten zijn,
die beseft heel goed
dat het allemaal heel anders had kunnen lopen,
die leeft met in zijn hart een gevoel van:
Heer, waar heb ik het aan ver­diend?
Goede God wat hebt U mij gezegend,
mij bewaard en gespaard,
wat mooi! Wat een gewel­dig cadeau
is mijn leven van U.

Oordelen of lief­heb­ben

Maar bij die Fari­zeeër uit het evan­ge­lie
kwam er nog iets anders bij:
doordat die man zo vervuld was van zich­zelf
had hij ook geen liefde voor anderen.
De andere mensen be­schouw­de hij als min­der­waar­dig,
afval en troep,
mensen die er een zooitje van maken.
Zijn manier van kijken naar anderen
was dus niet vanuit de liefde,
want liefde is geven,
er voor een ander zijn,
liefde is uit jezelf tre­den,
niet om jezelf heen blijven cirkelen,
maar de ander centraal stellen.
Niet voor niets is de liefde de kern van ons geloof
en zegt Jezus zelf
- en dat heeft Hij ons ook voor­ge­daan -:
“Niemand heeft groter liefde,
dan hij die zijn leven geeft...”.

Nede­rig­heid en liefde hangen dus samen;
als je niet al te hoog over jezelf denkt,
niet arrogant bent maar een­vou­dig,
dan weet je ook dat alles wat je hebt en kunt
je maar gegeven is:
uit­ein­delijk is het fun­da­men­teel
niet je eigen ver­dienste,
ook al heb je met de genade mee­ge­werkt;
een ander heeft die kansen mis­schien niet gekregen
en je hebt zelf alle reden om dank­baar te zijn.
In eenvoud en dank­baar­heid levend,
kun je met liefde naar anderen kijken.

De kunst om Gods gaven te zien

Na­tuur­lijk is het ook een kunst om die gaven te zien.
Som­mi­ge mensen zien alleen maar de negatieve dingen,
voor hen is het glas van hun leven
altijd half leeg;
en er zijn ook de nodige mensen
die wel heel erg veel te dragen krijgen,
voor wie het leven niet ge­mak­ke­lijk is geweest.
Uit­ein­de­lijk kan alleen je geloof
en een groot ver­trouwen
je helpen en sterken om dank­baar te leven
en Gods goede gaven te zien,
zelfs als het allemaal niet zo goed gaat.
Maar mis­schien dat je zelfs als je veel problemen hebt gehad,
veel tegen­slag en verdriet,
toch die rode draad kunt ont­dek­ken
- al is die een beetje vuil gewor­den -,
die rode draad
van Gods Voor­zienig­heid
die door ons leven loopt.
Haal de mooie dingen naar voren, naar boven,
blijf je ze­ge­ningen tellen.

Wat voor cadeaus?

Er was eens een kind
dat op zijn verlang­lijstje altijd
de mooiste en duurste cadeaus zette.
Dat kind werd keer op keer teleur­ge­steld
en iedere Sin­ter­klaas en iedere ver­jaar­dag
stond in het teken van teleur­stel­ling
omdat het allemaal weer zo was tegen gevallen.
Een ander kind verwachtte heel weinig
en het kreeg altijd meer dan het vroeg.
Ieder cadeau was weer een verras­sing.
Zo hangt dank­baar­heid niet alleen af van wat je krijgt,
maar ook van hoe je het ont­vangt.

Echte dank­baar­heid maakt je gelukkig,
echte dank­baar­heid maakt je tevre­den en blij.
Tege­lijker­tijd voel je je dan een­vou­dig en klein,
want je hebt het niet zelf bewerkt,
het is je gegeven.

Eenvou­dig en samen

Bij heel veel dingen in het leven merk je
dat ze mooier zijn als je ze samen
met anderen kunt beleven
en voor alle dingen geldt
dat ze mooier zijn
als je ze samen met God kunt beleven,
en dat kan als je een­vou­dig leeft met dank­baar­heid.

De tolle­naar in de tempel
had een heel een­vou­dige dunk van zich­zelf;
hij vond niet dat hij recht had
op grote cadeaus;
hij vond eigen­lijk dat hij niets ver­diend had
en durfde zijn ogen niet eens op te slaan.
Die man kon gelukkig en tevre­den huis­waarts gaan,
want de Heer gaf hem alles wat hij nodig had;
hij zou altijd blij zijn om wat God hem zou geven
want die man had de hou­ding om te kunnen ont­van­gen.

Graag bid ik vandaag
dat wij allemaal zo mogen kunnen leven:
in een geest van dank­baar­heid,
dat is eigen­lijk bijna auto­ma­tisch
een geest van eenvoud, van ver­trouwen en liefde.
AMEN