Sluiting heilige deur in Heiloo

33e zondag door het jaar C

Op zon­dag 13 no­vem­ber wer­den overal ter wereld heilige deuren gesloten aan het einde van het heilig jaar van de barm­har­tig­heid. Zo ook in Am­ster­dam (St. Nicolaas­basi­liek) en Heiloo (Hei­lig­dom O.L. Vrouw ter Nood). Zelf was ik in de bede­vaart­plaats en mocht daar een jaar afsluiten dat de nodige vruchten heeft voort­ge­bracht.

Het meest in het oog sprong het afgelopen jaar in Heiloo de dage­lijkse biecht­gele­gen­heid en de vele mensen die daar dit jaar gebruik van hebben gemaakt. Pastoor Antoon Overmars die er bijna iedere mid­dag is, heeft daar­van getuigd in een artikel in het Katho­liek Nieuws­blad.

Zuster Iuxta maakte de mooie foto­se­rie onderaan dit bericht.

Homilie

Drei­ging en ellende

Broe­ders en zusters,
Mis­schien heeft het evan­ge­lie vandaag
U wel wat dreigend in de oren geklonken:
het ging over een wereld
die ondergedom­peld is
in oorlogen en veld­slagen,
in onlusten en nood,
gepaard met ver­vol­gingen
en schrikwekkende tekenen.
Het klonk onheilspellend,
maar het is wel waar
en het is ook wat wij dikwijls ervaren
en mensen elders in de wereld
na­tuur­lijk nog veel meer dan wij.
Er is veel ellende in de wereld
en wij zitten dan ook nog zo ongeveer
op het beste en veiligste plekje
van de aardbol!

Hoe kan het?

Som­mi­ge mensen zeggen:
hoe kan er een God zijn
als er zoveel ellende is?
Het is niet dat wij een ant­woord hebben
op alle vragen naar het “Waarom”
die mensen kunnen stellen.
Het ant­woord op onze vragen
krijgen we nu eenmaal vaak niet hier,
in dit leven,
zeker niet als het over de diepste
en meest be­lang­rijke vragen gaat.
De belofte is:
eens zul je God zien,
van aange­zicht tot aange­zicht
en dan zullen alle vragen ver­dwij­nen
omdat we dan zullen zien en zullen weten,
dan zullen we het geheim van het leven
en alle dingen
kunnen verstaan.

Geen kalme reis

Maar in ieder geval kunnen we nu al zeggen
dat God ons niet heeft beloofd
dat we geen lij­den en verdriet zullen kennen
als we God maar naar behoren dienen.
Het was deze week weer in de kranten te lezen:
een pastoor in Italië had gezegd
dat de aard­be­vingen een straf waren van God
voor het kwaad dat de mensen had­den gedaan,
omdat ze Gods gebo­den had­den ver­waar­loosd.
Maar zo werkt het niet!
Het lij­den is geen straf voor iets
wat wij hebben gedaan,
anders had Jezus na­tuur­lijk al helemaal niet
zoveel moeten lij­den!
Het lij­den is geen straf,
wel iets moei­lijks, iets verdrie­tigs,
iets dat een mens voor vragen stelt.
God heeft ons geen kalme reis beloofd,
wel een behou­den aankosmt.
In de beschrij­vingen van het evan­ge­lie
van vandaag
zien we heel dui­de­lijk
dat de goede, recht­vaar­dige mensen
van alles en nog wat moeten meemaken:
anderen zullen proberen hen
in ver­war­ring en dwaling te brengen,
zij verkeren in oorlogen en onlusten,
zelfs die aard­be­vingen staan erbij
en hon­gers­nood en pest,
schrikwekkende tekenen aan de hemel
en ver­vol­ging, zelfs door je familie.
Dat maken dus al die goede, gelo­vi­ge mensen mee,
want daar gaat het over in het evan­ge­lie.

Welvaartspredikers

Je hebt van die dominees in de Verenigde Staten
die een soort wel­vaarts-chris­ten­dom preken:
als je maar een goede christen bent,
zal Onze Lieve Heer je overla­den met voorspoed,
met geld en succes.
Die dominees zijn er!
Maar ze zitten goed fout,
want onze gods­dienst is er één van het kruis,
niet van geld en succes.
Ik weet het:
mensen hou­den niet zo van kruisen,
ze zetten vaak liever een Boeddha
in hun kamer:
de ronde vormen van die gezellige dikkerd
komen veel zachtaar­diger over.
Maar zo is het leven niet
en zo is ook ons geloof niet
al zitten wij nu toevallig
in een guns­tige uit­hoek van de wereld.

Jezus belooft ons in het evan­ge­lie niet
dat er geen lij­den en verdriet zal zijn,
Hij belooft ons dat we in lij­den en verdriet
kracht en wijs­heid zullen ont­van­gen
en dat we als we dan standvas­tig zijn
het leven zullen winnen
en dat er geen haar van ons hoofd verloren zal gaan.

Welvaartsland

Er zijn veel mensen
die zo teleur­ge­steld zijn
als hen iets naars over­komt
dat ze hun geloof laten ver­wa­teren
omdat ze vin­den dat God hen in de steek heeft gelaten.
Terwijl Jezus hun juist voorhoudt
dat er zeker nare dingen zullen gebeuren,
maar dat je - als je dan ver­trouwen blijft hou­den -
erdoor heen geholpen wordt.
Aan de andere kant zijn er mensen
die zoveel voorspoed onder­vin­den
dat ze God niet nodig denken te hebben.
Niet voor niets zijn mensen in Afrika
veel gelo­vi­ger dan hier in Europa.
Maar de echte wereld is die
waarover we vandaag horen in het evan­ge­lie:
dat is een wereld
waar best heel veel rot­tig­heid gebeurt.
Trouwen ook hier in ons wel­vaartsland
is er veel meer narig­heid achter de voordeur van mensen,
dan wij geneigd zijn te denken.
Dat is een van de dingen
die ik als pries­ter heb geleerd
door huis­be­zoek te doen.

Maar uit­ein­delijk is het dus van groot belang
dat we door al die nare gebeur­te­nissen heen
toch Gods zorg en barm­har­tig­heid blijven zien,
dat we het ver­trouwen bewaren
dat we erdoor­heen geholpen wor­den,
dat Hij voor ons zorgt
en ons thuis brengt.

Een deur die open blijft

We gaan straks de heilige deur van
het jaar van de barm­har­tig­heid weer sluiten.
De deur gaat dicht
en hopen­lijk hebben we door die open deur
van dit bijna voorbije jaar
iets meer mogen zien en begrijpen
van Gods barm­har­tig­heid
en liefde voor ieder van ons
en mis­schien ook zelf
een stap mogen zetten
naar Gods barm­har­tige liefde toe.
Maar hoe dan ook:
de deur gaat wel dicht,
maar Gods barm­har­tig­heid blijft,
daar mogen we altijd een beroep op doen,
daar mogen we altijd op rekenen.
Barm­har­tig­heid is harte­lijke,
begrip­volle liefde, bereid tot ver­ge­ving.
Zo is God voor ons
en we wor­den ge­roe­pen
om zo ook te zijn voor elkaar:
een nieuw begin is moge­lijk!
We ont­van­gen die barm­har­tig­heid heel bij­zon­der
als de Heer ons vergeeft
in het biecht sacra­ment
en die gelegen­heid blijft,
hier in Heiloo,
ook na dit jaar.
Van harte wens ik ons allen toe
dat we steeds weer opnieuw
- heel bij­zon­der
als we in moei­lijke omstan­dig­he­den zijn -,
die barm­har­tig­heid mogen ervaren
en in ons eigen hart die deur
naar de ander en naar God
altijd open blijft.
Amen