Een christen is een zondaar

De perfectionist en de realist

Zater­dag 16 sep­tem­ber was ik in Waarland in de paro­chie­kerk van de H. Wulfram voor de H. Mis en een ont­moe­ting met de pa­ro­chi­anen. Het kin­der­koor en het Gemengde koor zongen. Na afloop van de vie­ring was er ruim­schoots gelegen­heid om met de pa­ro­chi­anen te spreken.

Na­tuur­lijk waren er hier ook zorgen, vooral over het kleiner wor­dend aantal gelo­vi­gen, daarin klinkt de vraag mee: hoe zal het gaan met onze eigen pa­ro­chie? Hoe kunnen we jon­ge­ren betrekken bij het ker­ke­lijk leven? Tege­lijk is er veel po­si­tie­ve inzet en ontbraken in deze vie­ring de kin­de­ren niet. Diaken Hans Bruin die sinds kort in onder meer deze pa­ro­chie werk­zaam is, was vol goede moed om de geloofs­ban­den met de mensen in het dorp aan te halen. Ik trof in ieder geval een po­si­tie­ve ge­meen­schap.

HOMILIE

Wat anderen fout doen...

De biecht is geen heel populair sacra­ment.
Het zou veel ge­mak­ke­lijker zijn
als we de zon­den van anderen zou­den kunnen biechten.
Bijna ie­der­een weet de fouten en nadelen
van zijn buurvrouw of buurman
of andere beken­den
prima op te noemen;
dat kost de meeste mensen geen enkele moeite.
Maar om je eigen tekort­ko­mingen
onder woor­den te brengen,
dat valt niet altijd mee.

Niet onze schuld

We zijn geneigd om dan al gauw
vergoe­lijkend te spreken,
want er is wel iets gebeurd,
maar ja het was ook eigen­lijk geen won­der
dat we kwaad wer­den, dat we de deur gesloten hebben
en die ander niet meer wil­den zien.
Uit­ein­de­lijk komt het er op neer:
het was niet onze schuld.

Schuldbelij­denis

Toch is die biecht een sacra­ment,
dat Jezus zelf heeft inge­steld
en beginnen we iedere Eucha­ris­tie­vie­ring
met een schuldbelij­denis.
Het komt na­tuur­lijk nogal eens voor
dat mensen dat onder­deel wel zou­den willen schrappen,
want, zeggen ze dan,
“Dat spreekt mij niet zo aan”.
Dat klopt dus wel,
want we zeggen nu eenmaal liever
wat er goed gaat
dan wat er fout gaat
en we oor­de­len ge­mak­ke­lijker over een ander,
dan over ons­zelf.

Een christen is een zon­daar

Toch kan die schuldbelij­denis
niet wor­den weg­ge­la­ten
en blijft de biecht dat sacra­ment
waar we altijd een beroep op kunnen doen.

Want het hoort er wezen­lijk bij,
ja, het is zelfs zo sterk
dat je alleen maar christen kunt zijn,
bij God en bij Jezus kunt horen
als je een zon­daar bent.
Mensen die geen zon­daar zijn,
horen er niet bij,
ze zijn om zo te zeggen
niet welkom in de kerk,
want Jezus is voor de zon­daars
aan het kruis gestorven.
Dus: zorg dat je een zon­daar bent,
dan hoor je er tenminste bij!

Per­fec­tio­nist of realist

Nee, na­tuur­lijk is dit geen advies
om maar raak te leven
en er een puinhoop van te maken,
maar om te leven
in het besef dat je een onvolmaakte mens bent,
zon­der allergie voor het woord “zonde”,
en niet gedeprimeerd te raken
als je een fout maakt of een zonde begaat.
We zijn allemaal mensen
en als we echt oog hebben
voor onze eigen fouten en gebreken,
dat het leven nu eenmaal bestaat
uit vallen en opstaan,
dan zullen we ook voor anderen
meer begrip kunnen hebben.
Een per­fec­tio­nist
kan zich vre­se­lijk ergeren
aan de tekorten van anderen;
een realist
erkent zijn eigen zwak­heid
en is bereid iets van een ander te verdragen.

Hoogmoed

In het evan­ge­lie is dat de grote strijd
tussen Jezus en de Fari­zeeën.
Jezus nodigt zon­daars uit en eet met hen,
mensen met een donker verle­den
lopen achter Hem aan.
De Fari­zeeën bekijken dat van een afstandje;
zij die zelf zo volmaakt en goed zijn,
schud­den het hoofd dat Jezus
met zulke mensen omgaat.
Zij kijken op Hem en dat soort mensen neer.
Maar dat is allemaal hoogmoed!
En de hoogmoed is de ergste en moei­lijkste zonde.
Je kunt beter hon­derd keer in de fout gaan
dan hoog­moe­dig zijn.
Als je niet hoog­moe­dig bent,
heb je de moed
om je eigen gebreken te erkennen
en een nieuw begin te maken.
En dat kan!
God is bereid om ons
zeven­tig maal zeven maal
- dat wil zeggen: onein­dig vaak -
te ver­ge­ven.
Maar wie hoog­moe­dig is,
sluit zich op in zijn eigen gelijk
en krijgt geen ver­ge­ving.
De nederige mens zal het red­den,
omdat Hij Gods genade kan ont­van­gen;
een hoog­moe­dige mens redt het niet,
hij ver­trouwt op zich­zelf,
maar hij is toch net zo ster­fe­lijk
al iedere mens.

De kern en het wezen

Wees dus niet bang
dat je een fout hebt gemaakt,
dat je een zonde hebt begaan,
maar wees bang dat je geen fout hebt gemaakt
en geen zonde hebt begaan,
of liever gezegd:
dat je niet ziet dat je fouten hebt gemaakt
want dat zie je de kern en het wezen
van je eigen bestaan niet
en dat is Gods barm­har­tig­heid.

Liefde en begrip

Vandaag gaat het evan­ge­lie hierover:
Wie ziet hoeveel God hem of haar
heeft gegeven en ver­ge­ven,
leeft in dank­baar­heid om Gods barm­har­tig­heid,
om alles wat hij of zij heeft gekregen.
Dat diepe en mooie gevoel zal heel erg helpen
om een andere persoon
met liefde en begrip tegemoet te tre­den,
te ver­ge­ven en liefde te geven.
Die mensen zijn hard nodig, juist in onze wereld...