Een verborgen priesterfeest

Pastoor Hendriks veertig jaar geleden gewijd

Hij wilde eigen­lijk niet dat er bij­zon­dere aan­dacht aan zou wor­den besteed, vierde het wel in zijn hart met de Heer. Toch was er op zon­dag 15 ok­to­ber een mooie, fees­te­lij­ke heilige Mis en waren er felici­ta­ties. En toen het hem zo overkwam, heeft hij het welwillend aanvaard: pastoor dr. Guus Hendriks is veer­tig jaar pries­ter.

On­ver­wacht

In de Sint Joseph­kerk in Haar­lem vond deze ochtend de ge­dach­te­nis van dit jubileum plaats. De pastoor was erg hees, dus het kwam goed uit dat ik er was om hoofd­cele­brant te zijn, maar gelei­de­lijk werd zijn stem al weer beter. Het was een Gre­go­ri­aans gezongen Mis met assis­tentie ook van diaken André Weijers. Na afloop was er een bij­een­komst in het Josephhuis naast de kerk waar de jon­ge­ren­ge­meen­schap is gehuisvest. Daar was ie­der­een in de gelegen­heid om de jubilerende pastoor de hand te drukken. Voor de meeste kerk­gan­gers was alles on­ver­wacht: de pastoor had tevoren niets aan willen kon­digen!

Vrijla­ting

Tijdens de H. Mis is na­tuur­lijk ook bij­zon­der gebe­den voor de vrijla­ting van de in Nigeria ont­voerde pastoor Maurizio Pallù, die jaren pastoor is geweest in de H. Johannes de Doper­paro­chie, die onder het gebied valt waar­van de jubila­ris pastoor is.

Proficiat!

Van harte fe­li­ci­te­ren we pastoor en ere-kannunik dr. Guus Hendriks met dit jubileum en wensen hem Gods zegen en alle geluk, wijs­heid en vreugde toe voor zijn werk als pries­ter in de Sint Joseph­paro­chie.

HOMILIE

Afgewezen

Niemand vindt het leuk
afgewezen te wor­den.
Je voelt je dan niet goed
en je krijgt ge­mak­ke­lijk het gevoel
dat je er zelf niet mag zijn.
Als we afgewezen wor­den
hebben we de nei­ging
om maar in een hoekje te kruipen.

Dat gebeurt ook
met de dienaren in het evan­ge­lie van vandaag:
ze wor­den afgewezen.
En toch stuurt de Heer hen dan
opnieuw erop uit,
langs de wegen
en de hoeken van de straten
moeten ze gaan.
Dat heeft iets te zeggen aan ons,
mensen van deze tijd
die geloof en kerk lijkt af te wijzen.
En ook veel ouders hebben dat
na­tuur­lijk mee­ge­maakt:
dat het geloof dat ze vóór-leef­den,
niet door de kin­de­ren werd over­ge­no­men.

Een kost­ba­re schat in aar­den vaten

Maar na­tuur­lijk wil ik graag vandaag
aller­eerst uw pastoor fe­li­ci­te­ren.
Vandaag veer­tig jaar gele­den
werd hij pries­ter gewijd
en daar­mee werd hem
een kost­ba­re schat toe­ver­trouwd:
de vie­ring van de heilige Eucha­ris­tie.
Dit is een dag
van dank­baar gedenken,
want God heeft de Eucha­ris­tie
in de han­den van ons,
nie­tige, zwakke mensen gelegd.
Hij heeft die ook
aan deze pries­ter toe­ver­trouwd.

Wij mensen zijn allemaal klein en breek­baar,
zon­dig en begrensd.
We den ken vaak genoeg:
Wie ben ik nu helemaal
of zelfs mis­schien soms: Mag ik er wel zijn?

Ze­ge­ningen

En toch heeft God aan mensen
Zijn grootste schatten toe­ver­trouwd
en blijft Hij dat doen.
Niet alleen aan pries­ters,
maar ook aan ieder van ons.
We hebben meer om dank­baar voor te zijn,
dan ons spon­taan te binnen valt.
Tel je ze­ge­ningen!

Een vreugde

Een pries­ter wordt erop uit­ge­stuurd,
als her­der en die­naar van Christus Koning.
Soms vallen dingen hem zwaar
en moet hij door afwij­zing
en allerlei moei­lijk­he­den heen.
Toch mag er bij alle kruisen en kruisjes
tege­lijk een vreugde zijn,
omdat we een schat bezitten
die niemand weg kan nemen.
Die schat en die vreugde van ons geloof
geven ons kracht
om er na tegen­slag en afwij­zing
toch maar weer op uit te gaan.

Dat geldt voor de pries­ter
- en zijn schat is op bij­zon­dere wijze
de heilige Eucha­ris­tie -
en dat geldt ook voor ons allen.

Onze schat

Na­tuur­lijk hoop ik
dat die Eucha­ris­tie
ook Uw bij­zon­dere schat mag zijn,
al kan lang niet ie­der­een
iedere dag naar de Mis.
Dat is ook niet erg
als we onze dagen beleven
vanuit de Mis en de communie
en weer - aanbie­dend en offerend -
naar de Eucha­ris­tie toe.
Die bron is er in ons leven
en die is be­lang­rijk.

Weer erop uit

We zien om ons heen
dat mensen hun sch­ou­ders ophalen,
zich storten op hun werk
of andere mate­rië­le zaken,
of zelfs ronduit agressief zijn naar geloof en kerk,
zoals de geno­dig­den
in het evan­ge­lie van vandaag.
Maar dan gaan we toch gewoon ver­der,
dan gaan we er weer op uit,
naar de hoeken van de straten
om het geloof door te geven
en mensen te roepen en be­ge­lei­den
naar de heilige Eucha­ris­tie.

Door ver­kon­di­ging,
als biecht­va­der
en door het eerbie­dig vieren
van de heilige Eucha­ris­tie
heeft pastoor Hendriks
die bood­schap en die uit­no­di­ging doorge­ge­ven.

Ze wer­den afgewezen

“Het Rijk der hemelen gelijkt op een koning...”.
De gelijkenis die Jezus ver­telt
gaat na­tuur­lijk over God.
God is die koning die dat bruilofts­feest geeft
en de die­naars die Hij uitstuurt
zijn de profeten
die Gods uit­no­di­gende woor­den
tot het uit­ver­ko­ren volk van God
moeten richten
maar er werd niet geluisterd,
ze wer­den afgewezen
en toen is Jezus maar
naar tolle­naars en zon­daars gegaan,
niet de besten mis­schien,
maar wel mensen die in hun eigen leven
de gebroken­heid van hun bestaan
had­den ervaren.

Mensen toch bereiken

Soms moet er in het leven van mensen
iets fout gaan,
iets hef­tigs en diepin­grij­pends gebeuren
om hun hart open te laten gaan
voor de genade.
Als wij mensen niet kunnen bereiken
met een goed en gelovig woord,
moeten we niet vergeten
dat God er ook nog is
en dat Hij - net als in dit evan­ge­lie -
nieuwe kansen zoekt
om mensen toch te bereiken.

Teleur­ge­steld?

We kunnen aan de manier
waarop de evangelist Matteüs
deze parabel weergeeft, al zien
dat hij ook denkt aan de tijd van de kerk:
nog steeds zendt God Zijn dienaren uit
om mensen uit te nodigen.
Die dienaren - wij allen - raken regel­ma­tig teleur­ge­steld,
want vele mensen lopen weg en gaan hun eigen gang.
Maar soms komt er dan wél
een ant­woord vanuit een hoek
waar­van we het niet had­den verwacht
of op een tijd
dat we het al lang niet meer
voor moge­lijk had­den gehou­den.

Een verlangen...

Want ieder mens heeft een verlangen
naar goed­heid en waar­heid,
naar liefde en geluk,
dat is uit­ein­delijk
een verlangen naar God.

Dus: laat je niet ont­moe­di­gen
door afwij­zing en tegen­slag,
Als de geno­dig­den niet willen,
dan maar naar de hoeken van de straten
en wie weet, komt er een moment
dat ook die eerste groep tot beter inzicht komt.
Laten we blijven bid­den
voor de mensen
door wie wij afwij­zing hebben ervaren.

Blijven uit­no­di­gen...

Deze parabel is dus een oproep aan ons allemaal:
laat je niet ont­moe­di­gen
in je bele­ving van het evan­ge­lie,
in je christen-zijn;
laten we die­naars van die grote Koning zijn,
blijven uit­no­di­gen
en God danken.

Vandaag danken we God
voor het dienst­werk van de pastoor
gedurende nu veer­tig jaren
voor zijn ver­kon­di­ging,
voor de per­soon­lijke gesprekken en be­ge­lei­ding,
voor de vie­ring met eerbied gedaan
en zoveel meer.

En we blijven het iedere dag herhalen:
Zalig zij die geno­digd zijn
tot het bruiloftsmaal van het Lam,
de maal­tijd van de Heer.
Pastoor, van harte proficiat!
Amen