Arsacal
button
button
button
button


Ik zat in het zonnetje mijn brevier te bidden

Wanneer werd je geraakt?

Overweging Preek - gepubliceerd: dinsdag, 30 januari 2018 - 889 woorden

Soms wor­den we geraakt, posi­tief of nega­tief: ontroe­ring, kwaad­heid, verdriet, verba­zing of hoe dan ook. Wat doen we met onze gevoelens? Worden ze weg­ge­stopt? Gaan ze voorbij? Wat nemen we mee?

Geraakt, buiten jezelf...

Als je het evan­ge­lie hoort

over het optre­den van Jezus

in de synagoge van Kafarnaüm (Mc. 1,21-28)

als je hoort hoe­zeer de mensen onder de indruk waren,

geraakt door Zijn woor­den en door Zijn gezag,

zou je kunnen denken

aan je eigen leven

en jezelf de vraag kunnen stellen

wanneer je zoiets zelf hebt mee­ge­maakt.

Wanneer werd je zelf zo geraakt

door mensen, door woor­den, door gebeur­te­nissen,

dat je "buiten jezelf van verba­zing" was?

Anders terug...

Het is eer­lijk gezegd niet zo gek

die momenten voor jezelf eens op een rijtje te zetten.

Wat heeft er bij­voor­beeld toe bij­ge­dragen

dat ik tot geloof ben geko­men?

Waardoor heb ik een per­soon­lijke band

met Onze Lieve Heer gekregen?

Vaker heb ik gemerkt

dat mensen door het over­lij­den van een dier­baar iemand

en door het afscheid en de vie­ring in de kerk

anders tegen het leven en de dood

aan gaan kijken

en ineens over en langs die over­le­de­ne heen

die band met Christus krijgen.

Ook heb ik vaker zo iets gemerkt

als mensen een retraite deden,

een week van be­zin­ning, van stilte en gebed..

Ze zei­den vroe­ger wel als je op retraite ging:

AKom anders terug, kom anders niet terug@,

maar inder­daad: veel mensen kwamen en komen

anders terug.

Door de stilte en de rust

ga je heel anders - dieper - tegen dingen aankijken.

Hij klopt op de deur

Als zich ergens iets van God toont,

als de genade van God als het ware tast­baar

en Zijn aanwe­zig­heid ervaar­baar wordt,

wordt er ook iets zicht­baar in ons mensen.

Op zo'n moment klopt de Heer als het ware aan je deur.

Er zijn mensen die zich ver­zet­ten

en die deur met een harde klap zullen dicht slaan.

De man die in de macht was van een onreine geest

in het evan­ge­lie van vandaag

is daar een voor­beeld van.

Hij rea­geert hef­tig, afwerend:

Jezus van Nazaret, wat hebt Gij met ons te maken?

Maar dat is nog niet het einde van het verhaal,

want Jezus drijft die duivel bij hem uit.

Een hef­tige reactie

Dit kom je feite­lijk regel­ma­tig tegen.

Als je iets over geloof en gods­dienst zegt,

iets laat blijken van je gelovig ver­trouwen,

van je band met de Heer,

kan het zijn dat er zelfs hef­tig wordt gerea­geerd.

 

Ik had eens ooit op een prach­tige zonnige dag

mijn auto aan de kant gezet

en was in de berm van de weg

lekker op het gras in het zonnetje

mij brevier­ge­bed aan het doen.

Na een poosje kwam er in volle vaart

een wielrenner aan.

De man stopte abrupt

en begon mij op een vre­se­lijke manier

uit te schel­den.

Hij ervoer mijn rus­tig bid­dend daar zitten blijk­baar

- mis­schien door een trau­ma­tische erva­ring, vroe­ger -

als een druk die op hem werd gelegd

als een aanklacht,

als dat hij iets moest,

maar waartegen hij zich verzette.

Moeten


Dat is wat mensen soms kunnen ervaren

als ze met Jezus in aanra­king komen:

dat zij iets moeten,

dat zij hun leven moeten ver­an­de­ren,

dat er iets van hen gevraagd wordt,

iets waar ze niet aan willen,

wat ze niet op willen geven,

waartegen ze zich schrap zetten.

 

En dan kun je een hef­tige afweerreactie krijgen.

Waarom zou je?

Maar eigen­lijk heeft dat vaak te maken

met te weinig ver­trouwen:

Hij houdt toch van je,

je bent Zijn veelge­liefde kind,

waarom zou je bang zijn

om je in Zijn armen te laten vallen?

Gaat het voorbij?

Die andere mensen in de synagoge

rea­geren posi­tief,

buiten zich­zelf van verba­zing, geraakt zijn ze.

Zij hebben de deur van hun hart

niet gesloten en zijn bereik­baar ge­ble­ven voor de genade,

zou je zo zeggen.

Ook jou is dat dus wellicht al gebeurd

dat je zo geraakt werd.

Het leven gaat daarna weer ver­der

en die erva­ring kan weer spoe­dig

naar de ach­ter­grond raken.

Je moet er dus ook bewust op ver­der gaan,

er wor­den stappen van geloof van je verwacht,

moe­dige stappen,

stappen van ver­trouwen

en overgave!

De stem­ming slaat om

De mensen in de synagoge toen

waren hun geraakt­heid weer gauw vergeten.

De kri­tiek op Jezus begint al heel gauw.

Jezus zegt iets of doet iets

dat mensen op een gevoelige plek raakt

en de stem­ming slaat om,

ze wil­den Hem al gauw in de afgrond storten,

vergeten is dan de geraakt­heid en de instem­ming

van kort daarvoor.

Wat neem je mee?

Zo kan het ge­mak­ke­lijk gaan:

dat je vergeet wat er gebeurd is:

hoe je geraakt was;

dat de erva­ring verbleekt,

je goede voor­ne­men zijn glans verliest,

dat je een teleur­stel­ling krijgt

(dat gebeurt altijd:

als je geraakt bent en je hebt stappen gezet,

word je beproefd).

 

Uit­ein­de­lijk zijn er maar weinigen

die Jezus volgen,

want onder het kruis

is de spoeling heel dun:

zijn moe­der en een paar getrouwen

zijn daar nog te vin­den

Erva­ringen ver­die­pen

Je moet ver­der,

ver­die­pen wat je hebt gekregen,

de genade koes­te­ren

die je hebt ont­van­gen,

vol­hou­den, door­gaan,

een­vou­dig en rus­tig, overge­ge­ven.

Laat je niet van de goede wijs brengen!

 

Hij wil alleen maar

dat je langs die smalle weg

van geven, ver­trouwen, offers brengen,

voor altijd gelukkig wordt.

Terug