Wordt het nog wat met de kerk?

Roepingenzondag bij de St. Thomas van Aquino in Amsterdam

Zondag 22 april bezocht ik de pa­ro­chie van St. Thomas van Aquino in Am­ster­dam Zuid. Het is vanouds een Do­mi­ni­caanse pa­ro­chie, voortge­komen uit de Do­mi­ni­caanse schuil­kerken in de bin­nen­stad en nog steeds is er een Do­mi­ni­caan werk­zaam, pater A. Niesen o.p. (* 1933).We vier­den er Roepingen­zon­dag, de zon­dag van de Goede Herder

De St. Thomas van Aquino pa­ro­chie is een aantal keren verhuisd: van de grote kerk aan de Rijn­straat naar een ander kerk­ge­bouw en nu in een winkelpand aan de Rijn­straat. Het is dus echt een ‘huis­kerk’ met een zaaltje dat ruimte biedt aan zo'n kleine veer­tig mensen. Vóór de zal is een winkel in reli­gi­euze artikelen die gedurende de week geopend is.

Pater Niesen is de laatste in Am­ster­dam werkzame Do­mi­ni­caan. Gelukkig heeft de orde de laatste jaren nieuwe roe­pingen gekregen. Zoals alle pa­ro­chies in het bisdom wordt ook deze samen­ge­voegd met pa­ro­chies in de omge­ving.

Van de lange Do­mi­ni­caanse traditie gtuigt een fraaie zilveren kelk die in het bezit van de pa­ro­chie is en die we hebben gebruikt voor de heilige Eucha­ris­tie. De kelk is rond 1700 vanuit Antwerpen naar de Do­mi­ni­caanse schuil­kerk van het Torentje geko­men, zo ver­telde pater Niesen me.

Het was een intieme Eucha­ris­tie­vie­ring, goed passend bij de tijd van de eerste chris­te­nen waarover we in de Paas­tijd horen in de lezingen uit de Han­de­lin­gen der Apos­te­len.

Homilie

Bang?

Weten jullie nog hoe bang en angs­tig Petrus was?
Hoe hem de moed in de schoenen was gezonken
toen Jezus zijn Heer
hem had uit­ge­no­digd
om over het water naar Hem toe te komen?
En hoe hij beweerd had
dat hij Jezus niet kende en niets met hem te maken had,
toen Jezus voor Zijn rechters stond
en ver­oor­deeld werd?
Ja, de stoere praat van Petrus bij het Laatste Avondmaal
dat hij zijn leven wel zou geven voor Jezus
als dat nodig was,
bleek enkele uren later al
een loze belofte.
Of toch uit­ein­delijk niet:
Petrus hééft uit­ein­delijk zijn leven gegeven
en we zagen hem vandaag in de eerste lezing
met kracht en moed en zon­der angst
tegen­over zijn ver­vol­gers
open­lijk spreken, getuigen met vuur
van de ver­rij­ze­nis, de opstan­ding uit de doden
van Jezus Christus, de Nazoreeër.
Wat is er veran­derd?
Petrus is vol van de heilige Geest.

Omslag door de Geest

Mis­schien dat we zelf ook weleens iets
van zo’n ver­an­de­ring hebben mee­ge­maakt.
Was je geneigd
je veel aan te trekken van anderen,
te han­de­len uit ‘men­se­lijk opzicht’?
Was je bang voor het oor­deel van anderen,
hield je het maar voor je wat je vindt en denkt?
Durfde je niet voor je geloof uit te komen
of liet je het goede achterwege
uit vrees voor de mensen?
En is daar op een gegeven moment
een omslag in geko­men?
God zij dank, dank aan de heilige Geest!
Want het is niet wat de mensen vin­den
en hoe zij ons beoor­de­len,
wat ons moet lei­den,
maar het evan­ge­lie van Jezus Christus
en het inzicht wat de Geest ons schenkt.
Laten we bid­den dat we een hel­der inzicht mogen bezitten
in wat goed is en volmaakt
en dat we kracht uit de Hoge mogen ont­van­gen
om daar naar te han­de­len.

Roepingen

Het is vandaag zon­dag van de goede her­der
en roe­pingen­zon­dag.
Ons gebed wordt vandaag gevraagd
om roe­pingen
voor het pries­ter­schap en het reli­gi­euze leven.
We zijn dank­baar
dat in ver­schil­lende reli­gi­euze ordes en con­gre­ga­ties
nieuwe leden zijn toegetre­den,
zoals dat bij­voor­beeld bij de Dominicanen het geval is
of ook bij de Bene­dic­tijnen in Egmond.
God dank!
En we mogen zeker voor deze jonge mensen bid­den
dat zij mogen groeien op deze weg naar Christus toe
en dat er een grote edel­moe­dig­heid
in hun hart mag zijn.

Er zullen zeker mensen zijn die denken:
maar, pries­ter wor­den of reli­gi­eus in deze tijd,
wat moet dat wor­den?
Waar gaat het met de Kerk naar toe?
Het is allemaal zo onzeker?
Zal er nog katho­liek geloof over­blij­ven
na verloop van tijd?

Dat zijn men­se­lijke gedachten.
En het zijn ont­moe­di­gende gedachten,
die een mens ervan kunnen weer­hou­den
om het goede en mooie te doen
wat God in zijn hart heeft gelegd.

Hoe was het toen?

Maar laten we dan eens kijken naar het evan­ge­lie
en die eerste lezing over Petrus
in de Han­de­lin­gen van de Apos­te­len.
Over wat voor situatie gaat het daar?
Petrus spreekt op het moment
dat er net een ver­vol­ging is losgebarsten
tegen de eerste chris­te­nen;
hij is opgepakt en was in het gevang gezet.
Nu staat hij voor zijn rechters.
En het evan­ge­lie gaat over een goede her­der,
maar het is geen idyllisch verhaaltje,
geen lieflijk groepje schapen in de mooie natuur
met een her­der die er ontspannen naast wandelt
en een hond die alles in de gaten houdt.
Nee! Het gaat over een her­der
die zijn taak mis­schien zelfs met de dood moet bekopen:
hij geeft zijn leven, hij is in gevaar,
er komen wolven aan
die de kudde dreigen te verscheuren,
maar die her­der is moe­dig
en weet van geen wijken.

Dat is waar het over gaat!

Niet van de wereld

God heeft ons geen kalme reis beloofd,
maar een behou­den aan­komst.
Dat was de tweede lezing uit de brief van Johannes:
ergens zijn we vreem­de­lingen in deze wereld,
de wereld is anders,
die “begrijpt ons niet en kent ons niet”,
zoals Johannes zegt.
Zul je carrière maken, een mooie positie bekle­den?
Zul je geld hebben en een fijne relatie?
Zitten die vakanties erin
en kun je een beetje meedoen met de anderen?

Uit­ein­de­lijk telt dat allemaal niet.
Wat telt is of ons leven waarde­vol en mooi is.
Dat kan met lij­den zijn,
dat kan met tegenwind zijn,
dat kan met onzeker­he­den zijn,
maar het gaat er toch uit­ein­delijk om
of we op weg zijn met God
en de bestem­ming die Hij ons heeft gegeven
in ons leven vervulling vindt.
Wij zijn kin­de­ren van God!

Wees niet bang

Dat betekent dat we soms
besluiten zullen nemen
of wegen zullen gaan
die ingaan tegen wat mensen
voor rede­lijk en ver­stan­dig hou­den,
omdat niet de men­se­lijke redenatie
maar de lei­ding van de heilige Geest
ons laatste criterium is.

“Doe maar wat Hij u zeggen zal”,
Maria zei het al op de bruiloft van Kana;
in die woor­den zit ook iets
wat moed en ver­trouwen geeft:
wees niet bang,
probeer te ver­trouwen,
probeer te leven en te han­de­len
vanuit het ver­trouwen
dat we kin­de­ren zijn van God
en dat Hij alles ten goede zal lei­den.

We moeten meer naar God luis­te­ren
dan naar mensen.

En dat is na­tuur­lijk ook de basis
om een sprong van ver­trouwen te wagen,
een avontuur aan te gaan
- bij­voor­beeld dat van een leven als pries­ter of reli­gi­eus -
en een roepstem van de Heer te volgen.
Amen