Als alles meezit of als allen zich tegen je keren....

Na enige aan­dacht gegeven te hebben aan de verkie­zing van paus Fran­cis­cus, heb ik deze zon­dag in De Kwakel de volgende homilie gehou­den bij het evan­ge­lie van de overspelige vrouw.

Homilie

In ons leven rijgen de gebeur­te­nissen zich aaneen.

Voor- en te­gen­spoed, vreugde en verdriet, teleur­stel­ling en dank­baar­heid.

En iedere mens is weer een wereldje op zich: de erva­ringen van de een zijn niet de erva­ringen van de ander.

Voor onze Kerk was het deze week wel een heel bij­zon­dere week.

De verkie­zing van de nieuwe paus kreeg alle aan­dacht, dage­lijks ston­den de media uit­ge­breid stil bij de vor­deringen van het conclaaf en de keuze van de nieuwe paus.

En die keuze van de nieuwe paus is voor ons na­tuur­lijk een grote vreugde.

Paus Fran­cis­cus is een man van eenvoud, die zelf van een­vou­dige afkomst is en dicht bij mensen staat en aan­dacht heeft voor de armen.

Tege­lijk was er aan het begin van de week aan­dacht voor het ver­volg­rap­port van de heer Deetman over mis­bruik en mishan­de­ling van meisjes, met name in internaten.

Goed en kwaad, vreugde en verdriet bestaan tege­lijk naast elkaar in het leven.

Dat is weleens moei­lijk.

Velen van ons hebben dat ervaren: op het moment dat je zelf iets heel moei­lijks meemaakt, met name wanneer je een heel dier­baar iemand moet verliezen, merk je: op het­zelfde moment zijn andere mensen vrolijk met heel andere dingen bezig, de wereld draait door en een paar dagen later lijken de mensen die wat ver­der van je af staan het leed dat je heeft getroffen al weer helemaal vergeten.

Dat is vaak pijn­lijk.

Toch zit er ook een andere kant aan die medaille, dat we name­lijk op deze manier ervaren dat onze eigen gevoelens van vreugde of verdriet, van veront­waar­diging of teleur­stel­ling, van diepe be­trok­ken­heid of afkeer, van liefde of haat of schaamte allemaal ergens ook weer rela­tief zijn.

Terwijl wij mis­schien heel sterk in onze eigen gevoelens gevangen zijn, klinkt tot ons door - doordat anderen met heel andere dingen bezig zijn - : ook deze fase zul je weer achter je laten, je zult weer een nieuw begin gaan maken, een bladzijde om kunnen slaan.

En al wil je er mis­schien helemaal nog niet van horen, het leven gaat door...

Daar kan ook iets van een belofte in door­klin­ken: het kàn, je kunt opnieuw beginnen...

In het evan­ge­lie van vandaag gaat het om een nieuw begin, een nieuwe kans, die Jezus geeft aan een vrouw die in grote angst en grote moei­lijk­he­den ver­keert.

Zij is betrapt op overspel zij verdient geen kans meer, het oor­deel staat al vast.

Betrapt op overspel, daar staat de doodstraf op.

De vrouw was daarbij de zwakste partij in de toen­ma­lige maat­schap­pij.

Over de man met wie zij het overspel bedreef wordt niet ge­spro­ken.

Aan Jezus wordt een oor­deel gevraagd: als Hij de wet van Mozes geen gelijk geeft en zegt dat de vrouw niet gestenigd hoeft te wor­den, krijgt Hij de Schrift­ge­leer­den tegen zich en staat Hij te boek als een laste­raar van de Wet van God.

Als Jezus echter zou bevelen de vrouw te stenigen zou Hij te kijk staan als onbarm­har­tig, als iemand die geen genade kent.

De Fari­zeeën zijn niet alleen tegen die vrouw die zij willen veroor­de­len, maar ook tegen Jezus die zij aan het kruis zullen brengen.

Een gevoel van hard­heid leidt hen jegens die vrouw en gevoelens van jaloezie en haat tegen die Man van Nazaret die won­de­ren doet en vele mensen trekt.

Er was voor de vrouw geen uit­komst meer toen zij eenmaal was betrapt.

Een hele groep vooraanstaande mannen is tegen haar, de Wet van Mozes is tegen haar: zij moet gestenigd wor­den.

Het kan niet anders of zij denkt: dit is het einde, voor mij geen nieuwe kans, er is geen toe­komst meer.

En wat doet Jezus dan? Hij con­fron­teert die Fari­zeeën en Schrift­ge­leer­den met de breek­baar­heid van hun eigen bestaan: “Wie zon­der zonde is werpe de eerste steen”.

En Hij laat voor die vrouw in haar zonde en nood een nieuw leven open­gaan.

In feite is dit wat ons geloof iedere keer opnieuw met ons wil doen.

Gaat het je goed? Ben je verheugd en blij, heb je succes, ben je de gelukkigste man van Neder­land? Denk er dan aan hoe breek­baar en ver­gan­ke­lijk alles is, en hoe klein en zwak jezelf ook eigen­lijk bent.

Probeer je zelf ook dan te zien als kleine mens voor die grote Schepper die je ieder moment van de dag Zijn levensadem geeft zodat je kunt bestaan.

En gaat het je slecht? Ben je bedroefd, geraakt door verdriet of bevuild door de zonde? Zie je geen toe­komst? Geloof en ver­trouw dat jouw Schepper en Heer groter is dan jezelf, dat Hij die je geschapen heeft een toe­komst voor je heeft, dat je Hem ver­trouwen mag.

God is altijd groter.

De Fari­zeeën wor­den in hun machtspositie herinnerd aan hun eigen zwak­heid; de zondares wordt opgebeurd en vrij­ge­spro­ken.

Zo wor­den we vandaag aange­moe­digd in voor- en te­gen­spoed te geloven en te ver­trouwen dat God met ons leven bezig is.

AMEN.