Wereldjongerendagviering in Volendam

In Volen­dam werd dit jaar de wereld­jon­ge­ren­dag in ons bisdom gevierd. Na de Eucha­ris­tie­vie­ring in de Sint Vin­cen­tius a Paolo­kerk (waarbij ik on­der­staan­de homilie hield) werd de dag voort­ge­zet in het Pius X gebouw waar onder andere John Pridmore zijn levensge­schie­de­nis ver­telde.

Een in­spi­re­rend verhaal waaruit weer dui­de­lijk werd hoe ieder mens naar liefde en aanvaard-wor­den zoekt. De schei­ding van zijn ouders maakte dat hij een soort cocon om zijn hart legde om niet meer geraakt, verwond te kunnen wor­den, gekwetst als hij was in zijn verlangen naar liefde en aanvaar­ding. Maar God wist dat harnas open te breken toen zijn "carrière" als mis­da­diger op een tra­gisch diepte­punt kwam.

Marije van der Knaap en twee jonge talent­volle Volen­damse zan­gers maakten dit pro­gram­ma af. Onder de ver­schil­lende "work­shops'' had­den volgens mij de meest actieve veel aantrek­kings­kracht: ondanks de kou trokken heel wat jon­ge­ren erop uit om Volen­dam te bezich­tigen en in de kel­der zag ik veel jon­ge­ren flink bewegen...

Homilie

“Ga en maak alle volkeren tot mijn leer­lin­gen” (Go, let it out) We komen allerlei mensen tegen, op school, op het werk of gewoon op straat en we maken een praatje.

In Neder­land beginnen we vaak over het weer, en daar is in ons land ook alle aan­lei­ding toe, want bij ons is het weer altijd anders dan je het graag zou willen hebben: het is veel te koud, te nat, te win­derig of te warm.

Meestal krijg je dan weer een ant­woord over wat die ander van het weer vindt.

Als je meer aan­kno­pings­pun­ten hebt, wordt het gesprek na­tuur­lijk anders en als je echt belang­stel­ling hebt voor die ander ont­staat er vaak een goed contact.

Stel bij­voor­beeld dat iemand die erns­tig ziek is aan komt lopen.

Wat doe je? Ik weet dat som­mi­ge mensen dan liever gauw een straatje om gaan.

Maar een beetje belang­stel­ling kan geen kwaad.

En waarom zou je niet voor iemand bid­den? Zo komen we allerlei mensen tegen en dat is in het evan­ge­lie vandaag niet heel veel anders: Heel veel mensen zijn er onderweg als Jezus zijn kruis naar de Calvarie­berg of schedel­plaats draagt waar Hij ge­krui­sigd zal wor­den.

Het is druk langs de weg: het evan­ge­lie heeft het over een grote volksmenigte die achter Jezus aangaat.

Het zijn meelopers, nieuws­gie­rigen en echte meeleven­den.

Daar zijn na­tuur­lijk van die types bij die altijd klaar staan om hef­tig, hard en onge­nu­an­ceerd hun ongezouten mening te geven; die mensen heb je nu ook.

Ze hebben een keihard oor­deel over hoe alles anders moet, wie het allemaal ver­keerd doen en wat je met Marokkanen, moslims, illegalen en criminelen moet doen.

Dat soort oor­de­len kun je overal in reacties op nieuws­si­tes, op Facebook of Twitter wel vin­den of je hoort ze langs het voetbal­veld en die mensen heb je in dit evan­ge­lie ook, ze roepen het keihard en zon­der nuance: “Weg, weg met Hem, Kruisig Hem”.

Ook een van de mis­da­digers die naast Jezus wordt ge­krui­sigd, is zo’n type: hij scheldt lekker onge­nu­an­ceerd met de anderen mee.

Je zou denken: Man, heb je niks beters te doen, je staat op het punt terecht­ge­steld te wor­den, straks sterf je nog met een vloek op je lippen.

Denk nou eens na voor je wat roept! Gelukkig is er ook die ander - de goede moor­de­naar - die hem tot be­zin­ning roept.

Een goede vriend of echt­ge­noot kan die rol ook vervullen als iemand wat te stevig in zijn oor­deel is.

De meeste mensen kijken toe, ze zeggen niet zo veel.

Ze doen hun mond niet open, ze nemen geen stand­punt in, ze hou­den zich erbuiten.

Ze zijn toe­schou­wers en ook dat is vandaag de dag niet zoveel anders.

Terwijl iemand wordt gepest of in elkaar geslagen, kijken anderen toe...

Toch kun je en mag je niet altijd een zwijgende toe­schou­wer blijven.

Je moet ook spreken, niet passief blijven bij onrecht, ervoor uit durven komen, han­de­len, het goede voor­hou­den: “Go, let it out”.

En zo zijn er in dit evan­ge­lie, dit lij­dens­ver­haal van Jezus de Heer, een paar mensen die eruit springen: De eerste is Simon van Cyrene, die het kruis van Jezus draagt OK, hij had geen keus, hij werd zomaar opgezadeld met dat kruis, hij moest het dragen achter Jezus aan.

Maar we weten dat hij een gelo­vi­ge christen werd.

Talloze mensen zijn als Simon: ze krijgen een kruis opgelegd: ziekte mis­schien of ze wor­den slecht behandeld, hebben relatieprobleem en ga zo maar door, het zit hen niet mee, ze hebben het moei­lijk, las­tig, zwaar en ze kunnen het niet ver­an­de­ren.

Als je dat over­komt, sta je voor de keus: blijf je je inner­lijk ver­zet­ten, ga je er alleen tegenin omdat dit zo niet had gemoeten, dan krijg je een boos hart, je raakt verbitterd.

Maar als je dat kruis toch ergens ook probeert aan te nemen, als je er goed mee om wilt gaan, dan geef je daardoor al een ge­tui­ge­nis en je wordt in­spi­re­rend voor anderen: “Go, let it out”.

Die hon­derdman en de goede moor­de­naar zijn twee mensen die na­tuur­lijk heel ver­schil­lend zijn, maar zij hebben ook één ding gemeen: zij zijn geraakt door dit gebeuren, door het lij­den en sterven van Jezus, het heeft hun hart veran­derd en zij delen dat met anderen: “Hij heeft niets ver­keerds gedaan” “Deze mens was wer­ke­lijk een recht­vaar­dige”.

Zo geven zij ge­tui­ge­nis: praat erover, blijf niet zwijgen over je geloof en de waar­den van het leven “Go, let it out”.

De laatste die eruit springt in het evan­ge­lie is Jozef van Arimatea: hij was altijd gelovig geweest en had ernaar geleefd.

Hij was ertegen geweest toen ze Jezus wil­den doden.

Hij had niet veel kunnen doen, nu doet hij het laatste wat hij nog kan doen en geeft Jezus’ lichaam een waar­dige begrafenis.

Ook dat was een ge­tui­ge­nis, zoals dat ook bij jou is: al het goede dat je doet is een ge­tui­ge­nis: “Go, let it out!”.

En wie ben jij in dit lij­dens­ver­haal? Wie bent U? Ik hoop dat je lijkt op één van die mensen die er uitsp­ringen in dit lij­dens­ver­haal van Jezus, dat je zult getuigen van die blijde bood­schap van liefde die Jezus heeft gebracht en van wat God in jouw leven heeft gedaan.

Amen Echt be­lang­rijk is wat nog belang heeft als alles wegvalt wat jezelf kunt, wat zelfs nog belang heeft op het moment dat je dood gaat.

Vooral je geloof, de hoop en... de liefde.