Arsacal
button
button
button
button


Witte Donderdag in Lutjebroek

Overweging Preek - gepubliceerd: vrijdag, 29 maart 2013 - 879 woorden
de kerk van Lutjebroek
de kerk van Lutjebroek

De plech­tig­heid van Witte Donder­dag heb ik dit jaar in Lutje­broek gevierd, waarover ik op de basis­school al leerde van­wege de heldhaf­tige zouaaf Pieter J. Jong die daar­vandaan komt. Lutje­broek heeft een mooie Neogothische kerk (zie foto) en onder meer een goed heren­koor dat de vie­ring ver­zorgde. Daarbij heb ik on­der­staan­de homilie gehou­den.

Homilie

Kleine dingen hebben vaak veel te zeggen: een een­vou­dig gebaar, een harte­lijk woord, een kleine attentie, iets waardoor je laat zien, een teken geeft, dat je er voor iemand wilt zijn, dat je niet je eigen “ik”, je eigen glorie en aanzien op een troon wilt zetten, maar dat je er wilt zijn om te dienen.

In de gewone men­se­lijke omgang komen we dat dage­lijks tegen.

Wat maakt het een verschil hoe iemand zijn positie bekleedt: de één onder­streept heel erg dat hij de baas is, het voor het zeggen heeft, dat hij alleen het recht heeft om dit of dat te doen, een ander doet dat juist helemaal niet.

En vaak heeft degene die het minste op zijn strepen staat het meeste gezag.

Nu geldt dat niet alleen voor wie wat hoger op de lad­der staat, ook iemand die zo­ge­naamd wat lager geplaatst is kan heel erg op zijn rechten staan en weinig met zijn plichten bezig zijn.

Maar je ziet hoe goed het doet als iemand een­vou­dig en dienst­baar is.

Wat is er we­reld­wijd niet posi­tief gerea­geerd op die kleine tekens die onze nieuwe paus Fran­cis­cus heeft gegeven.

Het zijn helemaal geen grote dingen: dat hij gewoon zijn oude schoenen draagt, zijn oude, heel een­vou­dige mijter gebruikt, naast de kar­di­na­len in de bus gaat zitten, gewoon in de bank in de kerk gaat zitten, heel een­vou­dig, bijna gemoe­de­lijk spreekt en opkomt voor de armen.

Het zijn kleine dingen, maar dat wat eruit spreekt, dat spreekt de mensen aan.

Vanavond, op deze Witte Donder­dag­avond, gedenken we dat Jezus Christus onze Heer dat­zelfde heeft gedaan: Hij kiest voor de eenvoud om zo bij ons te zijn, Hij kiest voor de eenvoud als een voor­beeld voor ons.

Het eerste is na­tuur­lijk dat de Heer op deze avond de voeten van Zijn leer­lin­gen wast: een slaven­werkje, zeker iets dat volgens de gang­ba­re normen niet paste bij een Rabbi en Leraar en al helemaal niet - naar de opvat­ting van mensen - bij de Zoon van God! Maar de Heer knielt neer in Zijn onderkleed, heel een­vou­dig en nederig en wast de voeten van degenen die juist Hem eerbied zou­den moeten betuigen.

Het is een voor­beeld, zo zegt Hij erbij, zo moeten jullie ook doen! Wees een dienst­ba­re mens, blaas niet hoog van de toren, sta niet op je strepen, vraag niet om eer, geef jezelf, laat de liefde spreken uit wat je zegt en doet.

Daarna nam Jezus het brood en de wijn, ook dat gebeurt op deze avond, waarop Hij het paasmaal met Zijn leer­lin­gen vierde: de in­stel­ling van de heilige Eucha­ris­tie vond plaats.

Bij de maaltij­den vervult het brood vaak een onbe­te­ke­nende rol.

Als we in een restaurant gaan eten, wordt er een schaaltje brood bij de eigen­lijke maal­tijd gezet.

dat brood telt niet echt mee, het is meer voor erbij, je kunt het nemen of niet.

Maar bij het paasmaal dat de Joden vier­den was met dat onbe­te­ke­nende stukje brood ook nog de her­in­ne­ring aan het paaslam en de uit­tocht uit Egypte verbon­den, waarover we in de eerste lezing hebben gehoord.

Dat stukje brood heeft Jezus uitgekozen, tezamen met de beker wijn om voor altijd bij ons te zijn en de her­in­ne­ring aan Zijn lij­den en sterven levend te hou­den.

Als je straks de heilige communie ont­vangt: het is Jezus de Heer, het lichaam van Christus.

Maar wat ont­vang je eigen­lijk: een klein stukje brood, onbe­te­ke­nend voedsel, het stelt niets voor.

Dus God zelf kiest het meest gewone uit, het meest alle­daag­se, om heel een­vou­dig bij ons te zijn.

Hij komt niet naar ons toe als een koning, Hij dwingt je niet op de knieën, beveelt je niet om dit of dat te doen, er is geen voorge­schre­ven protocol, alle eerbied moet echt uit jezelf komen, het gaat Hem alleen om de liefde van je hart.

Hij komt heel een­vou­dig en open naar je toe en Hij hoopt dat je dit voor­beeld wilt volgen, dat je Hem met een een­vou­dig hart wilt ont­van­gen, vol liefde en geloof.

Hij dwingt je niet, Hij verlangt alleen naar onze liefde.

Naast de oproep tot dienst­baar­heid en naasten­liefde, naast de grote gave van de heilige Eucha­ris­tie, heeft de Heer ons nog een sacra­ment gegeven op deze avond, doordat Hij Zijn apos­te­len heeft opgedragen dit voort te zetten en de Eucha­ris­tie als ge­dach­te­nis aan Hem te blijven vieren: Dat sacra­ment is het pries­ter­schap, het gewijde ambt, waar ook het diaconaat toe behoort, maar van­avond valt bij­zon­der het licht op het pries­ter­schap door de in­stel­ling van de Eucha­ris­tie.

Laten we daarom van­avond ook bij­zon­der bid­den om jonge mensen die hun leven geheel aan Christus willen toewij­den, laten we bid­den om roe­pingen tot het pries­ter­schap zodat de ge­dach­te­nis van Jezus’ lij­den, sterven en verrijzen onder ons gevierd kan blijven wor­den.

En laten wij allemaal proberen Jezus na te volgen in Zijn liefde­volle dienst­baar­heid en proberen zoals Hij er voor onze naasten te zijn. AMEN.

Terug