Slik je hatelijke opmerkingen in....
Dagmis van Kerstmis
De dagmis van Kerstmis mocht ik vieren in het heiligdom van Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo. Daar was een nieuwe ‘blauwe zuster’ net aangekomen: zuster Maria Fidei. Zij komt de zusters in Heiloo versterken. In de dagmis van Kerstmis wordt de proloog van het Johannes evangelie gelezen over het Woord dat vlees geworden is en het licht dat in de duisternis schijn maar door de duisternis niet wordt aangenomen, over ons allen die het vermogen hebben gekregen kinderen van God te worden.
Homilie
Van harte wens ik U allen
een zalig en gezegend kerstfeest!
We zijn samengekomen
rond het Kind van Bethlehem
om Zijn geboorte te vieren.
Uiterlijk en binnenkant
Vannacht werd daarover het kerstverhaal gelezen
van Maria en Jozef,
van de herders en de engelen
en het Kind in de kribbe
van de stal van Bethlehem.
Maar vanmorgen hebben we
de meditatie van de apostel Johannes
over datzelfde gebeuren gehoord.
Johannes had zijn hele leven
als apostel voor Christus geleefd,
hij had onder het kruis gestaan toen Hij stierf
en naast Hem gezeten bij het Laatste Avondmaal;
hij had veel nagedacht en gebeden
over wat hij als jonge jongen
met Jezus had meegemaakt
en was daarna de wereld ingetrokken
om de boodschap te verkondigen.
Nu schrijft hij deze woorden;
hij is al een oud man
en meer dan bij heftige gebeurtenissen,
bij wat indruk maakt, wat imponeert,
staat hij stil bij de betekenis, de zin van alles,
het “waarom” achter de dingen.
Daarover gaan zijn woorden.
Ik denk dat dit voor ons herkenbaar is:
als je jong bent
vind je het best wel van belang
hoe je eruit ziet en hoe je overkomt,
het uiterlijk en allerlei andere dingen
spelen dan een rol,
waar je op latere leeftijd,
misschien je schouders over ophaalt.
Terwijl het leven voorbij gaat
worden heel veel dingen tamelijk relatief
en uiteindelijk telt niet meer mee
wat je van hier toch niet mee kunt nemen.
Misschien zijn juist die uiterlijke dingen
voor de oudere mensen
de herinneringen van hun jeugd:
‘s nachts door de sneeuw naar de kerk,
de volle kerk, de kerstliedjes en het kerstontbijt.
En dat is goed en mooi,
zoals het ook altijd goed is
dat aloude kerstverhaal weer te horen.
Toch weten we dat die uiterlijke dingen
de eigenlijke kern niet raken;
het gaat eigenlijk ergens anders om.
Vrede en harmonie
Zo reflecteert Johannes op het kerstgebeuren:
de sterren en de engelen, de ezel en de stal,
hij laat het allemaal weg,
het gaat hem om het geheim van dat gebeuren,
om de betekenis ervan.
En die betekenis is ergens een tragiek
die we nu nog steeds om ons heen zien gebeuren:
Het licht schijnt in de duisternis
en de duisternis nam het niet aan.
Dat licht waar Johannes op doelt
is Jezus, de koning van de vrede,
die aan mensen geeft
dat zij een kind van God kunnen zijn.
Kind van God zijn wil zeggen:
leven in innerlijke vrede en harmonie
met jezelf, met God en de naaste,
dat niet het duister van het kwaad je overvalt,
dat je licht wilt brengen waar duisternis heerst.
Vluchtelingen...
We leven in een wereld vol geweld en haat.
We willen op dit kerstfeest heel bijzonder denken
aan zoveel mensen die moeten vluchten
in de landen van het midden-oosten,
waaronder velen van onze mede-christenen.
In Irak zijn van de 1,5 miljoen christenen
die er in 1993 waren,
naar schatting nog zo’n 200.000 over.
Velen van hen zijn gedood,
velen van hen zijn gevlucht.
Zij lijken in zekere zin op Maria en Jozef en het kind
op tocht door het land naar Bethlehem
en later op de vlucht naar Egypte.
Ik hoop en bid dat dit afschuwelijk geweld zal stoppen.
Dat er vrede en recht mag komen voor iedere mens.
Verzoening in de eigen omgeving
Maar laten we op dit kerstfeest niet alleen
aan de grote wereld denken,
maar ook aan de omgeving waarin wij leven.
Er zijn soms families die al tientallen jaren
ruzie hebben
en niemand weet meer heel precies
waar het eigenlijk over gaat:
om geld misschien (vaak bij een erfenis)
of een verkeerd woord
dat als uiterst kwetsend is ervaren.
Heel veel mensen kijken graag
naar programma’s als Spoorloos of het Familiediner,
waar mensen weer bij elkaar worden gebracht
en zich soms na vele jaren met elkaar verzoenen.
Het is mooi om te zien en ontroerend
als mensen weer een nieuw begin maken met elkaar
en dat is toch eigenlijk iets voor ons allemaal:
als er iemand is met wie we het moeilijk hebben,
laten we proberen te vergeven en te verzoenen;
het ligt zo snel op onze tong
dat die ander iets moet doen,
dat het niet van ons moet komen,
maar waarom zouden we niet de minste zijn?
Onze Heer en God is toch een kind geworden,
de kleinste, de minste tot het uiterste
om zo een licht in deze wereld te kunnen zijn?
Zeg iets goeds en hartelijks,
doe misschien ook een keer een goede biecht,
slik je hatelijke opmerkingen in,
ga maar met overtuiging, nederigheid en liefde
naar die ander toe.
Waar wij ons klein durven maken,
krijgt vrede een kans.
Het wordt gemakkelijker
als we onszelf als zwakke mensen kunnen zien,
mensen met gebreken,
mensen die zelf vergeving nodig hebben,
het licht van Christus nodig hebben.
Als we kunnen accepteren
dat wij zwakke mensen zijn,
met zonden en gebreken,
kunnen we gemakkelijker aanvaarden
dat ook anderen niet volmaakt zijn.
Ontvang verzoening, geef verzoening
“Het ware licht... kwam in de wereld.
Hij was in de wereld...
maar de zijnen aanvaardden Hem niet.
Aan allen die Hem echter wel aanvaardden,
aan hen die in Zijn Naam geloven,
gaf Hij het vermogen
kinderen van God te worden.”
Dat is de uitnodiging van de apostel Johannes
op deze kerstochtend:
Open je hart
om het Kind van Bethlehem welkom te heten;
laat toch niet de uiterlijkheden van deze wereld
je leven bepalen;
alles gaat zo snel voorbij.
Maar laat het licht van Christus schijnen in je hart;
ontvang verzoening en geef verzoening.
Ja, laten we proberen
liefdevolle, vertrouwvolle,
gelovige gedachten te denken
opdat we liefde, warmte, hartelijkheid, goedheid
zullen verspreiden
in deze zo vaak kille, koude, donkere wereld.
Amen.
