Uitgeverij Adveniat viert lustrum met boekpresentaties

in parochie van Hoofddorp

Op vrij­dag 30 ok­to­ber vierde uit­ge­ve­rij Adveniat het eerste lustrum van zijn bestaan. In die vijf jaar heeft Adveniat veel bij­zon­dere publi­ca­ties kunnen doen, zoals onlangs nog de kin­derzangbundel Kom en zing!, de doorlopende catechese In vuur en vlam, vormsel en eerste communie­pro­jecten en na­tuur­lijk allerlei boeken, zoals de beide uitgaven die op deze bij­een­komst wer­den ge­pre­sen­teerd: Erik Borgman is de auteur van Waar blijft de kerk? Gedachten over opbouw in tij­den van afbraak. Rodrick Vonhögen pre­sen­teerde: Media­pries­ter. Avonturen in de wereld van film, games en nieuwe media.

De vie­ring van het lustrum en de pre­sen­ta­tie von­den plaats in de Joannes de Doper­paro­chie in Hoofd­dorp, waar naast de kerk een boek­win­ken is en een mooie accomodatie. Pastoor Kees van Lent was de gastheer. Zo'n 170 gasten kon de uit­ge­ve­rij verwel­ko­men. Kar­di­naal Adrianus Simonis en Bossche hulp­bis­schop Rob Mutsaerts waren even­eens aanwe­zig.

Het offi­cië­le gedeelte van de mid­dag werd af­ge­slo­ten met de vespers aan het begin waar­van ik on­der­staan­de felici­ta­tie heb uit­ge­spro­ken.

Openings­woord bij de Vespers

Graag wil ik aan het begin van deze Vespers
Uit­ge­ve­rij Adveniat van harte fe­li­ci­te­ren
met dit eerste lustrum.
Dit is geen ge­mak­ke­lijke tijd
om katho­lie­ke gods­diens­tige uitgaven
op de markt te brengen
en daarom geldt eens te meer
dat ik de uit­ge­ve­rij van harte gelukwens
met deze eerste vijf jaar,
met de moed, het vuur, de in­spi­ra­tie
die Peter Dullaert en zijn mede­wer­kers
hebben geleid.
Helaas was het mij niet moge­lijk
deze mid­dag geheel mee te maken.
Dat had ik zeker na de voorpubli­ca­ties
en aan­kon­di­gingen
graag gewild.

Comple­mentair

Als ik toch een paar woor­den mag zeggen
over de beide boek­pre­sen­ta­ties:
ze leken me zeer comple­mentair.
Uit het inter­view met prof. Erik Borgman
in het dag­blad Trouw
heb ik begrepen
dat Borgman aan­dacht vraagt
voor het sacra­men­tele karakter,
het mysterie van de kerk,
de kerk als werkzame aanwe­zig­heid van de Heer.
Ik vond het wezen­lijk wat hij daar opmerkte
en be­lang­rijk om ons te rea­li­se­ren.

Niet mijn kerk

Zoals paus Johannes XXIII al zei:
“Het is niet mijn kerk,
het is Zijn kerk”.
Daarna kon hij rus­tig slapen,
maar niet omdat hij dacht dat hij zich niet hoefde in te zetten.
Hij kon het daarna afgeven,
hij hoefde het niet allemaal zelf op zijn sch­ou­ders nemen.
Het boek van Rodrick Vonhögen
vraagt aan­dacht voor die andere kant van de medaille:
“Zolang het licht is moeten wij werken
en ook de Vader houdt niet op te werken”.
De kerk moet naar buiten tre­den,
alle media te baat nemen
om ook laag­drem­pe­lig
mensen tegemoet te tre­den
met de bood­schap van het evan­ge­lie;
mensen moeten wor­den af­ge­haald
waar zij staan en zich bevin­den,
want meer dan de plaats waar zij staan
is de weg van belang die zij gaan.

Passief

Die tome­loze inzet
zal slechts vrucht­baar zijn
als ze uit­ein­delijk weer passief is,
vanuit een “laten”,
een uitzien naar...
en een staan in de te­gen­woor­dig­heid van dat mysterie,
die geheim­volle presentie
van de Schepper en Vader
van allen en alles.
Adveniat, moge Hij Komen...
Van harte in deze geest
veel zegen gewenst voor de ko­men­de vijf jaar
en nog lang daarna....