Vrede vinden? Niet blijven cirkelen om een gemis!

Zesde zondag van Pasen C

"Vrede laat ik U na; mijn vrede geef ik U", zegt Jezus vandaag in het evan­ge­lie.
Maar niet zoals de wereld vrede geeft. Wat is dat, die vrede die Jezus bedoelt? Daarover eerst het volgende verhaal:

"Jouw ellen­dige hon­denleven"

Er was eens een wolf die naar een afgelegen boerenhoeve ging. De wolf keek door het hek en zei tegen de waak­hond op het erf: "Kom eens hier, ik wil je wat vragen". De hond ant­woordde: "Het spijt me, maar ik lig aan de ket­ting". De wolf schrok: "Wat, ben je niet vrij? En ik dacht nog wel dat je het goed maakte". "Ik maak het ook goed", zei de hond, "Ik krijg drie keer per dag goed te eten, ik heb geen zorgen..". "Maar de bossen dan, ken je die niet? En heb je al eens ooit op hazen gejaagd?". "Neen" ant­woordde de hond, "Ik ben nooit vrij, ik lig altijd aan de ket­ting". "Dat is erg, heel erg", bromde de wolf, "Want de bossen dat is het mooiste wat er op aarde te vin­den is...". De hond had best nog wel meer over die mooie bossen willen horen, maar de wolf schudde zijn kop: "Ik wil je niet nog lekker­der maken. Ik ga nu terug naar mijn vrien­den en ver­tel van je ellen­dige hon­denleven". Toen ging de hond liggen en huilde - en nooit was hij meer gelukkig. De wolf keerde terug in de bossen en was zeer gelukkig totdat hij de volgende winter verhon­gerde omdat hij geen voedsel meer had.

We kunnen zeggen dat de hond uit dit verhaal in vrede leefde: hij was gelukkig; totdat de wolf hem leerde wat er nog meer te koop was in de wereld en wat de hond dus in feite allemaal miste. Toen werd die hond onge­luk­kig, er kwam een onrust in hem en een onte­vre­den­heid.
Wanneer zijn wij in vrede? Wanneer er geluk en tevre­den­heid in ons is, wanneer er een diepe harmonie in ons wezen is.

Alsof het geen pijn doet

De tele­vi­sie en in­ter­net tonen ons zowel de armoede als de rijkdom van deze wereld; de acteurs zijn mooi en stralend; wij zien vooral hun glorie. De roddel­bla­den presen­te­ren ons wel het spoor van verbroken relaties dat velen van hen helaas achterlaten, maar dat wordt gerelati­veerd; er wordt gedaan alsof dat niet zo erg is, alsof dat niet echt pijn doet, alsof dat niet echt erns­tige gevolgen heeft.

Ogen vol angst...

Daar­naast toont de tele­vi­sie ons de beel­den van de diepste ellende van hon­ge­rende mensen, van oorlog en geweld, van ogen vol angst. Maar altijd geldt dan toch: dat gaat over andere lan­den, het is ver van ons bed, behalve wanneer die wer­ke­lijk­heid door een aan­slag toch iets dich­ter­bij komt.....

Dan verlaat de vrede je hart

Wij zijn daar­en­te­gen geneigd ons­zelf te spiegelen aan de rijkdom en de voorspoed, de glans en glorie die we op de beeldbuis zien, aan de mooiste auto's die we voorbij zien rij­den. Zodra we ons bewust wor­den dat er mensen zijn die het nog rijker hebben dan wij, krijgt de onte­vre­den­heid en de heb­zucht in ons hart een kans. Dan verlaat de vrede ons hart.

Het mooiste wat we bezitten

Vrede heeft dan te maken met of je dank­baar hebt aan­ge­no­men wat je in het leven wel hebt gekregen of dat je vooral haakt naar wat je niet gegeven is.
Onte­vre­den­heid, het cirkelen van onze gedachten om een gemis - hoe be­grij­pe­lijk dat soms ook kan zijn - brengt ons niets goeds. Onze gedachten moeten altijd naar aanvaar­ding. Als we niet aan­vaar­den en het niet genoeg vin­den wat we zijn en hebben, kan dat ons er toe brengen op een niet goede manier te pakken, te grijpen wat ons niet gegeven is. En dan hebben we de vrede verloren. En daar­mee in feite het mooiste en het diepste wat we bezitten. Want datgene wat we op een oneigen­lijke, ver­keerde manier naar ons toege­trok­ken hebben, kan ons geen waar geluk bezorgen. Dat hebben we ergens "gestolen" en gestolen goed gedijt niet.

Help mij te willen wat U wil.

Hoe komt het dat Jezus hier kan zeggen dat Hij ons de vrede nalaat? Omdat Hij ons de heilige Geest geeft, die werkt in ons hart en ons de woor­den van Jezus, de woor­den van God in her­in­ne­ring brengt. Als we die woor­den bovenaan stellen, dan vin­den we de vrede, die de harmonie is met God en met ons diepste zelf.
Denk niet: God moet zich maar aan­slui­ten bij mijn wensen en verlangens. Dat werkt niet. Denk: Heer, help mij te willen wat U wil en dat aan te nemen uit Uw hand. U weet wat voor mij het beste is.

Dat gaat boven alles

Na­tuur­lijk, ook dan zijn er bedreigende en moei­lijke situaties. En het is heel be­grij­pe­lijk dat mensen soms het licht niet zien en geloven dat alles donker is. Maar er is toch nog iets wat daarboven uitgaat: je bent in Gods hand. "Laat uw hart niet verontrust of klein­moe­dig wor­den".
Als we zo redeneren, stellen we bovenaan de tevre­den­heid met wat God ons geeft. Dat stellen we dan boven wat wij willen of bedenken. Dan zullen we nooit zo onge­luk­kig wor­den als de hond in het verhaal.

Zo is Hij bij ons

In deze laatste weken voor Pink­ste­ren neemt het evan­ge­lie ons telkens opnieuw weer mee naar de zaal van het laatste avondmaal. We luis­te­ren naar de woor­den van Jezus, die Hij heeft ge­spro­ken tot zijn apos­te­len. Waarom? Wel, die woor­den vormen een soort van gees­te­lijk testa­ment. Ze zijn bestemd voor ons en ze spreken vandaag van de vrede van het hart en van de heilige Geest.
Jezus neemt afscheid. Hij kan niet lang meer bij de leer­lin­gen zijn. Maar Hij zal bij zijn leer­lin­gen blijven door de heilige Geest. We zien God niet meer tast­baar, zicht­baar om ons heen zoals in de tijd van Jezus, maar Hij is wél bij ons op een andere manier, door de heilige Geest, die in ons werkt en vrede geeft.
AMEN.