Arsacal
button
button
button
button


Volle kerk voor zilveren Redemptoris Mater-seminarie

Nieuws - gepubliceerd: zaterdag, 29 oktober 2016 - 990 woorden
Volle kerk voor zilveren Redemptoris Mater-seminarie
overhandiging van het schilderij door rector Jeroen de Wit
overhandiging van het schilderij door rector Jeroen de Wit
Volle kerk voor zilveren Redemptoris Mater-seminarie

Zater­dag 29 ok­to­ber werd het 25-jarig jubileum gevierd van het Re­demp­to­ris Mater semi­na­rie in Nieuwe Niedorp. Wat ooit onder grote moei­lijk­he­den begon, werd nu gevierd door de ruim 500 mensen die naar dit ‘ver­jaars­feest’ waren geko­men.

Op de eerste zon­dag van de advent wordt het jubileum ook nog met de pa­ro­chie gevierd, eer­der al was er een vie­ring met de wel­doe­ners.

Volle kerk

De kerk van Nieuwe Niedorp zat prop­vol. Leden van Neo­ca­te­chu­me­nale ge­meen­schappen, de pries­ters die uit dit semi­na­rie zijn voort­ge­ko­men, se­mi­na­risten, mede­wer­kers en andere mensen die bij het semi­na­rie betrokken zijn waren aanwe­zig om met een fees­te­lij­ke Eucha­ris­tie het vijfen­twin­tig jarig bestaan te vieren. Ook waren deken Cassee en deken Moltzer aanwe­zig en de rector van het groot­semi­narie Jeroen de Wit.

Felici­ta­ties

Namens de bis­schop heb ik allen harte­lijke felici­ta­ties over­ge­bracht en enkele personen her­dacht, met name Toni Spandr, cate­chist van de Neo­ca­te­chu­me­nale weg die overle­den is, de diakens Juan en Quinton die tra­gisch verongelukt zijn en de even­eens overle­den Elles van Doorn die veel voor het semi­na­rie heeft gedaan. Bij­zon­dere felici­ta­ties gingen uit naar Michi Costa, de eerste rector van het semi­na­rie, rector Luc Georges en vicerector en studieprefect José Manuel Tercero Simón. Mgr. Henricus Bomers werd her­dacht als degene die het semi­na­rie in zijn bisdom had uit­ge­no­digd.

Het begin...

In de homilie heb ik stil­ge­staan bij de bewogen ge­schie­de­nis, vooral het begin was las­tig: wie had ooit gedacht, 25 jaar gele­den, dat dit iets kon wor­den? In een gepola­riseerd bisdom, waar niemand hen wilde, die paar bui­ten­landse jongens en een pries­ter, die daar zaten, eerst in Almere, op ver­schil­lende pastorieën, in een flat in de Bijlmer... Daar mogen we ook Gods hand in herkennen. Die pioniers waren mensen die ver­trouw­den op Gods voor­zienig­heid, mensen die het avontuur hebben gewaagd.

Communio

De situatie is gelukkig veran­derd in de zin dat allen samen­wer­ken in goede communio en er vele pries­ters zijn in de pa­ro­chies. Bui­ten­landse pries­ters? Bijna de helft van onze prak­ti­se­rende gelo­vi­gen heeft niet-Neder­landse roots. Ik heb de pries­ters ook geprezen omdat de bis­schop hen steeds bereid heeft gevon­den ook om naar een moei­lijke situatie te gaan.

God en de ge­meen­schap

Ons geloof hangt aan twee gebo­den die één zijn: de liefde tot God en de liefde tot de naaste. Beide zijn onmis­baar en met elkaar verbon­den. Dat uit zich in twee pilaren voor het leven van wie de Neo­ca­te­chu­me­nale weg gaat: de band met God en de band met de ge­meen­schap zijn beide zeer be­lang­rijk.

Zacheüs

Het evan­ge­lie was dat van de zon­dag, maar paste goed bij het feest. Zacheüs had een hoge positie, was een be­lang­rijk man, hij had geld; alle voor­waar­den waren aanwe­zig om op­ge­slo­ten in zich­zelf en zelf­ge­noeg­zaam te leven. Maar hij had één geluk; zijn geluk was juist wat men­se­lijker­wijs zijn nadelen waren: hij was klein en hij werd door de mensen veracht en als een zon­daar beschouwd. Het lijkt erop dat juist dat hem heeft geholpen om niet zelf­ge­noeg­zaam te wor­den, dat heeft gemaakt dat hij toch niet helemaal kon opgaan in zijn leven zoals dat was. Hij was toch niet helemaal dat geslaagde, perfecte individu die bijna al zijn dromen heeft ge­rea­li­seerd.

Die beperkt­heid of pijn...

Zo is het in feite ook met ons gegaan. Wat me altijd geraakt heeft als ik bij­voor­beeld een roe­pingsge­schie­de­nis an een se­mi­na­rist hoor of een levensge­schie­de­nis van iemand uit een ge­meen­schap dan is het juist dat het punt wat ons leven niet perfect maakt, dat God daar iets mee kan doen. Je zwak­heid, je zonde, je beperkt­heid, de inner­lijke pijn die je voelt enz. dat is het luikje in ons bestaan waardoor God iets met ons kan doen.

Ver­an­de­ring

Wat is het gevolg bij Zacheüs? Zijn gehecht­heid aan het geld verdwijnt en hij wil her­stel­len wat hij ver­keerd deed. hij gaat naar mensen toe om het weer goed te maken. Zo gaat het ook met ons: de kern van de beke­ring is, het afstand doen van de men­se­lijke ‘groot­heid’, van wat jezelf be­lang­rijk en onaf­han­ke­lijk maakt, afstand doen van men­se­lijke afgo­den: geld en macht, dat je kiest voor de Voor­zienig­heid.

Toekomst

Hoe gaat het ver­der? Wij weten het niet, ook de toe­komst is in Gods hand. We kunnen niet op men­se­lijke zeker­he­den bouwen maar alleen op Gods voor­zienig­heid. De Heer heeft zich bewezen! We leven in een seculiere maat­schap­pij, met een afkeer van religie. Wat voor tijd er gaat komen?
Het is in Gods hand, alleen weten wij zeker dat wij het evan­ge­lie van Jezus Christus moeten ver­kon­di­gen.

Een spi­ri­tu­ele vijgen­boom

Veel mensen hebben hun eigen spi­ri­tu­ele vijgen­boom uitgekozen, waar zij­zelf ingeklommen zijn. Meer mensen hebben in onze samen­le­ving een Boeddha in huis dan een kruis van Jezus Christus. Wij moeten die mensen uit hun vijgen­boom roepen, net als Jezus: niet oor­de­lend of veroor­de­lend. Zijn blik en een zin waren voldoende om Zacheüs zich te laten bekeren, en nieuwe weg te laten inslaan. Geloof in de kracht van Gods genade. Die doet zijn werk in mensen, wij moeten uit­no­di­gen, mensen aanspreken, een liefde­vol men­se­lijk contact aan­gaan. De rest is genade en niet altijd te traceren, aldus enkele hoofd­lijnen van de homilie.

Feest en foto's

IK heb in de vie­ring mijn dank uit­ge­spro­ken, mede namens de bis­schop, voor dit semi­na­rie en het werk van de pries­ters die uit dit Semi­na­rie zijn voort­ge­ko­men.

Na afloop van de vie­ring was er een fees­te­lij­ke maal­tijd in het semi­na­rie. Alle lokali­teiten van het huis waren zo ongeveer wel bezet met gedekte tafels voor de fees­te­lij­ke maal­tijd aan de voor­be­rei­ding waar­van velen had­den mee­ge­werkt.

Tijdens de maal­tijd bood rector Jeroen de Wit namens het semi­na­rie een fraai schil­derij aan van bid­dende mensen in kle­der­dracht in een oud-Neder­lands interieur.

Aan het einde van de avond werd een prach­tig foto­boek uit­gereikt met foto’s van deze vijfen­twin­tig jaar. Een mooie her­in­ne­ring aan Gods welda­den en een steun om met ver­trouwen vooruit te kijken!

Terug