Arsacal
button
button
button
button


Grommende honden, toch moet je door....

Stille Omgang - Westfriese bedevaart

Overweging Preek - gepubliceerd: zaterdag, 18 maart 2017 - 801 woorden
De zuil die herinnert aan het Mirakel van Amsterdam
De zuil die herinnert aan het Mirakel van Amsterdam
Voces Cyriaci in de sint Nicolaasbasiliek
Voces Cyriaci in de sint Nicolaasbasiliek

In de nacht van zater­dag op zon­dag (18-19 maart) is in Am­ster­dam weer de Stille Omgang gehou­den, ter ere van het ‘heilig Sacra­ment van Mirakel’. Zelf was ik bij de Westfriese bede­vaart in de Sint Nicolaas­basi­liek voor de heilige Eucha­ris­tie. Onder hen een flink aantal (52) wandel-pelgrims, die de lange tocht uit het Westfriese te voet had­den gemaakt.

Voces Cyriaci uit Hoorn zong de Gre­go­ri­aanse gezangen en een meerstemmige zet­ting van de achtste Mis, waar­van de volkspartij op de gewone Gre­go­ri­aanse melodie werd gezongen.

Na de Mis be­gon­nen we aan de Stille Omgang door een gelukkig droog Am­ster­dam. Dit jaar stond de zuil, opge­bouwd van ele­menten uit de oude in 1908 helaas afgebroken gothische ‘heilige Stede’, weer op zijn plaats. Van­wege de bouw van de metro was die gedurende ver­schil­lende jaren verwij­derd geweest.

Homilie

Beste pelgrims van de Stille Omgang,

Hond

Toen ik als kind naar school toe ging,
moest ik altijd
langs een gevaar­lijk grommende en blaffende hond.
Iedere dag had ik het gevoel
dat ik even moe­dig moest zijn,
diep ademhalen
en ik was blij als ik er weer voorbij was.
Ik hoop dat de pelgrims
die van­avond te voet geko­men zijn
onderweg geen last van hon­den hebben gehad.

Angs­tige situaties

Maar hoe dan ook, we hebben allemaal weleens
met situaties te maken
die ons bezorgd en angs­tig kunnen maken.
Pas hoorde ik het verhaal
van mensen die in een vliegtuig had­den gezeten
dat niet kon lan­den
en met loeiende motoren
een doorstart moest maken.
Mensen waren angs­tig, som­mi­gen schreeuw­den,
anderen waren juist doodstil.
Of onze ge­zond­heid is zoiets.
Ineens kunnen we iets krijgen
en zolang we niet weten wat het is
en of het te verhelpen is,
maken we ons heel erg bezorgd,
we denken meteen aan het ergste.
En we hebben soms zorgen en angsten
om ouders, kin­de­ren of klein­kin­de­ren,
om onze baan, om een relatie
en ga zo maar door.

Vragen

En we zitten dan met vragen:
hoe moet het ver­der?
Kom ik hier door heen?
Wat telt mijn leven?
Een beetje zoals de vrouw in het evan­ge­lie:
die Samari­taanse die water komt putten
en die zoekende is.
Zij stelt Jezus allerlei vragen
en die vragen zijn een teken van haar dorst
om te leren, meer te weten
over God, over Jezus, over levend water,
over de grote levens­vra­gen.

Zelfs als die hond zou bijten...

Toen me dat gebeuren met die hond overkwam,
was ik nog maar een kind.
Maar een kind kan ook iets hebben
van een kin­der­lijk ver­trouwen
en dat gebeurde inder­daad.
Ik begon me af te vragen
hoe ik die angst kon over­win­nen,
want die hond kreeg ik niet weg.
Toen dacht ik eraan dat God, dat Jezus bij me was
en dat er niets zou gebeuren,
waar Hij geen raad mee wist.
Het was zelfs niet zo dat ik dacht
dat die hond me niet meer zou kunnen bijten,
het was veel meer zo dat ik dacht:
zelfs als die hond zou bijten,
ben ik toch in Gods hand,
Hij is bij mij.
En al was ik maar een kind
van toen af aan
was ik er meer op gefocused
dat God bij me was
en dat ik ergens toch veilig ben.
Na­tuur­lijk was ik nog weleens een beetje bang,
maar het was toch anders,
als die angst opkwam,
dacht ik voor­taan eraan
dat Jezus bij me was.

Het laatste woord

Dit is het doel waarom Jezus
ons de Eucha­ris­tie en de communie heeft gegeven.
Iedere Mis vieren we
dat we verlost en gered zijn
uit de greep van het kwaad en de dood,
dat er hoop is en bescher­ming,
dat God altijd bij ons is.
Het kwade blaft en gromt,
het is vaak sterk,
maar Jezus geeft ons leven.
Hij is daarvoor langs het kruis gegaan,
heeft gele­den, is gestorven.
Maar Hij is opgestaan, verrezen,
het kwaad en de dood
hebben niet het laatste woord.
We ont­van­gen de heilige communie,
het lichaam van Christus,
zeker van­avond heel bewust;
Jezus komt naar ons in de communie,
Hij is in mij
en ik ben in Hem!

Mijn weg

De Stille Omgang die we straks lopen
ter ere van de heilige Eucha­ris­tie,
is daarom heel mooi:
buiten ons gaat het leven gewoon door,
er gebeurt van alles om ons heen,
wij­zelf zijn in de stilte,
met onze gedachten proberen we bij Hem te zijn
en te bedenken:
Jezus is bij mij,
ik ben niet alleen
op mijn weg door het leven.
Om daar­mee te leven
ont­vang ik de heilige communie,
keer op keer.
Soms ben ik blij, soms is het las­tig,
soms heb ik angst,
maar Hij is bij mij.

Ootmoed

Of om het met het motto te zeggen
van deze Stille Omgang:
“Voor U in ootmoed
- ootmoed is een soort ontzag
in eenvoud, in nede­rig­heid -,
met U in geloof,
in U in de stilte”.

Ga met God,
maak het soms stil in je hart,
sta voor hem in geloof en in ootmoed
en ver­trouw erop
dat Hij met je gaat.

Terug