Arsacal
button
button
button
button


Chrismamis, toch met velen verbonden....

Oliewijding in de kathedraal

Overweging Preek - gepubliceerd: woensdag, 8 april 2020 - 1346 woorden
De cantores in de kathedraal
De cantores in de kathedraal
het orgel met Erik Jan Eradus erachter
het orgel met Erik Jan Eradus erachter
Chrismamis, toch met velen verbonden....

Woens­dag­avond 8 april is in de ka­the­draal van het bisdom Haar­lem-Am­ster­dam de Chrisma-Mis gevierd, maar zon­der de beloften van de pries­ters, die er van­wege de bui­ten­ge­wone tij­den niet bij kon­den zijn. Wel wer­den de heilige Oliën gewijd en waren velen met de vie­ring verbon­den door de live-stream.

Een paar cantores van het Ka­the­drale koor hebben de zang ver­zorgd, op gepaste afstand staande van elkaar, en dat hebben ze weer voor­tref­fe­lijk gedaan. Erik Jan Eradus bespeelde het orgel weer kun­dig.

De heilige Oliën zullen via de dekens van de tien nieuwe de­ke­na­ten over de pa­ro­chies wor­den ver­deeld.

 

Inlei­ding aan het begin van de Mis

Harte­lijk welkom, U allen die van­avond met ons verbon­den bent om deze Chrisma-mis te vieren.

In andere omstan­dig­he­den...

In andere omstan­dig­he­den zou deze ka­the­draal gevuld zijn met ver­te­gen­woor­digers van de pa­ro­chies, gezon­den om de heilige oliën mee te nemen die wij van­avond zullen wij­den, met mannen en vrouwen die in de ko­men­de paas­nacht in deze ka­the­draal of in andere kerken van ons bisdom gedoopt en gevormd zou­den wor­den, met vor­me­lin­gen, jongens en meisjes die bin­nen­kort het vormsel ont­van­gen en gezalfd wor­den met het heilig chrisma, de olie die ook de pries­ters bij hun wij­ding ont­van­gen en de dopelingen na het ont­van­gen van het doopsel. Ook de pries­ters en diakens zou­den hier zijn om samen met elkaar de in­stel­ling van het wij­dings­sa­cra­ment te gedenken en de wij­dings­be­lof­ten te vernieuwen. Maar zij kunnen er allemaal niet zijn, vormsel en doopsel wor­den uit­ge­steld en ook die vernieu­wing van de wij­dings­be­lof­ten moeten we later doen. Ik sta van­avond voor een lege ka­the­draal. Maar we zijn wel in de geest verenigd.

Mgr. Punt

Ook Mgr. Punt had hier graag willen zijn. Hij heeft hier naar uitgezien omdat het voor hem de laatste keer zou zijn dat hij in deze plech­tig­heid zou voor­gaan. Maar helaas is hij geveld door een griepje. Het is gelukkig niets erns­tigs, maar van­wege de Corona-crisis moeten alle mensen die een beetje verkou­den of grieperig zijn - ook al is het een lichte verkoud­heid - zich toch even afgezon­derd hou­den. Ook hij is in de geest hierbij aanwe­zig en bidt met ons mee, zoals wij in ons gebed aan hem denken.

 

HOMILIE

“De Geest des Heren
is over mij geko­men”.

Die mens bestaat niet!

Één ding zou­den we allemaal
uit de Corona-crisis mogen leren
- voor zover we ons dat nog niet rea­li­seer­den -:
alles kan anders lopen dan we zou­den denken,
we hebben ons leven niet in de hand;
dat kan bedreigend over­ko­men
maar wat zou het mooi zijn
als het veel mensen zou brengen
tot overgave, ver­trouwen,
tot geloof in de kracht van de heilige Geest.

De rijke, in­di­vi­dueel inge­stelde,
zelf zijn lot in de hand nemende mens
is een sprookje, een wensdroom, bijgeloof,
die bestaat niet echt
en we mogen hopen en bid­den
dat de reali­teit van mens-zijn
meer deel uit zal maken
van de gang­ba­re levens­vi­sie.

Onzicht­ba­re macht

En mis­schien - ook dat mogen we hopen -
raken meer en meer mensen ervan overtuigd
dat niet alleen bestaat wat je kunt zien,
maar dat er ook een onzicht­ba­re wer­ke­lijk­heid is
en dat niet de grootste onzicht­ba­re macht
dat virus is
maar dat de aller­hoog­ste
de God en Vader is ,
die Schepper is van alles wat bestaat,
die ons door het lij­den, sterven en verrijzen
van onze Heer Jezus Christus heeft verlost
en die met een per­soon­lijke liefde voor ieder van ons
aan ons leven
een zin en bestem­ming heeft gegeven.
En al is nu alles anders dan anders:
dat gaan we vieren
in deze ko­men­de dagen,
juist nu!

Wat we gaan vieren
- lij­den, dood, ver­rij­ze­nis -
 is de basis voor de over­tui­ging
dat er ook een toe­komst en een uit­zicht is
waar wij die niet ontwaren.

Pierre Chanel

In 1837 landde de Franse mis­sio­na­ris
Pierre Chanel
- geen familie van de parfums, voorzover ik weet -
op het eiland Futuna.
Hij had er tien jaar lang naar uitgezien
en allerlei tegen­slagen overwonnen
om zover te komen.
Op reis per schip passeer­den zij
de Cana­rische eilan­den;
daar raakte één van zijn metgezellen
besmet met een virus.
Toen ze ver­der trokken, werd die man ziek
en hij stierf onderweg,
maar Pierre Chanel bleef zelf in leven.

Geïso­leerd

Na een reis van tien maan­den
kwam hij met één broe­der op Futuna aan.
Hij had geen ge­mak­ke­lijke tijd:
hij was er heel geïso­leerd, de taal was moei­lijk,
het voedsel las­tig om aan te wennen,
de ge­woon­ten anders
en de open­heid voor de bood­schap van het evan­ge­lie
uiterst gering,
er kwamen bijna geen mensen luis­te­ren
naar zijn catechese
en hij heeft maar een paar mensen gedoopt
en toen de zoon van de koning in­te­res­se kreeg,
von­den ze die Chanel gevaar­lijk en werd hij vermoord.
Drie en een half jaar na zijn aan­komst
was hij al dood.
Was alles mislukt?
Je zou het zo denken.

Over zijn graf

Maar de bis­schop stuurde een jaar later
drie nieuwe mis­sio­na­rissen
en bijna heel Futuna werd katho­liek,
zelfs de moor­de­naar bekeerde zich
en die vroeg op zijn sterf­bed
begraven te mogen wor­den
op het pad naar het graf van pater Chanel
zodat ie­der­een over zijn graf zou lopen,
op weg naar het graf van de heilige pater.

Moedig door­gaan

Het was niet door men­se­lijke bereke­ningen
dat Pierre Chanel zich had laten lei­den.
Hij had gewoon een groot ver­trouwen
dat de bood­schap goed was, leven gevend,
dat hij mocht ver­trouwen
op de kracht van de heilige Geest,
dat hij gewoon moest gáán voor zijn missie,
maar tege­lijk ook alles aan God moest overlaten
want die heeft Zijn wijze en Zijn uur.
Moedig door­gaan, met geduld!

Denkend aan wie er nu niet zijn...

Normaal ge­spro­ken
vernieuwen de pries­ters in deze Mis
de beloften van hun pries­ter­wij­ding.
Vanavond zal dat niet moge­lijk zijn,
maar ik wil wel heel graag
bij­zon­der aan hen denken
en de pries­ters, diakens, pas­to­raal werkers, cate­chisten
en alle vrij­wil­li­gers die zich inzetten
voor kerk en geloof
bedanken
dat zij de vlam van hun geloof
bran­dend hou­den,
dat zij zoeken naar vuur
en dat zij met vuur en en­thou­sias­me
zich inzetten voor de kerk en het evan­ge­lie.
We wij­den van­avond wél
de heilige oliën
die wor­den gebruikt
bij de toedie­ning van de sacra­menten
van doopsel, vormsel, pries­ter­schap en zie­ken­zal­ving.
Met de wij­ding van die olie
die teken is van de genade van de Geest
die door moge dringen in ons hart,
wil ik speciaal voor ieder bid­den
die als gedoopte, gevormde, gewijde
zich wil laten lei­den
door de Geest van God
en de in­spi­ra­tie die Hij biedt.

Gezon­den tot...

“De Geest des Heren is over mij geko­men
en Hij heeft mij gezon­den...”.
In het evan­ge­lie dat we hebben gehoord,
waarin Jezus de woor­den van de profeet Jesaja
op zich­zelf toepast
gaat het in feite
over allerlei werken van barm­har­tig­heid
waartoe de heilige Geest mensen inspireert:
zorg voor armen, ge­van­ge­nen, blin­den, verdrukten.
Als het gaat over de zen­ding van Jezus
zou­den wij mis­schien eer­der hebben gedacht
aan de ver­kon­di­ging, de in­stel­ling van de Eucha­ris­tie
en Zijn verlossend lij­den.
Maar het zijn deze licha­me­lijke werken van barm­har­tig­heid
die wor­den genoemd.
Zeker, die zijn teken
ook van een gees­te­lij­ke wer­ke­lijk­heid
- we zijn gees­te­lijk gevangen en blind en arm en verdrukt -
maar het is een feit
dat Jezus in Zijn open­baar leven
zich dáár bij­zon­der voor heeft ingezet:
Hij heeft armen bijgestaan, blin­den genezen,
allen heeft Hij wel gedaan.
Zo zal het ook vaak gaan in ons christen-zijn,
in ons leven als gedoopte, als gevormde,
als gewijde be­die­naar,
door de barm­har­tig­heid die wij bewijzen,
door het goede dat we doen,
door de hulp die wij geven,
mogen mensen het gelaat
van de barm­har­tige Jezus herkennen,
die voor ons tot het einde is gegaan.

Naar Pasen

Die barm­har­tige liefde van de Heer
gaan we in deze dagen gedenken en vieren.
Van harte wens ik U allen toe
dat die dagen U vreugde mogen geven en vrede,
dat ze U mogen bemoe­digen
en U mogen sterken in Uw zen­ding.

We leven in rare tij­den, dat is zeker.
Naast dat andere virus
kan ook het virus van ont­moe­di­ging
ons ge­mak­ke­lijk besmetten.
De gees­te­lij­ke ontsmet­ting
is dan door onze vereni­ging
met het Pasen van Jezus
(Zijn ver­rij­ze­nis - nieuw leven -)
en met Zijn inzet voor de naaste.
En daarin zullen we vin­den
wat ons vreugde geeft,
hoop en ver­trouwen.
Ik wens U in die geest
mooie dagen en alvast
een zalig Pasen!


Fotoserie

Klik op een foto voor een uitvergroting.
Terug