Pastoor Michi Costa ontvangt Bavopenning bij 60-jarig priesterfeest

Eerste rector van Redemptoris Mater en oud-pastoor van Naarden

Op zater­dag 27 juni vierde pastoor Michi Costa de zes­tigste ver­jaar­dag van zijn pries­ter­wij­ding in de Sint Vitus­kerk in Naar­den, waar hij tot 2007 pastoor is geweest en nog steeds assis­te­rend pries­ter is. Ik was uit­ge­no­digd om de heilige Mis te komen vieren, waarbij de jubila­ris en pastoor-deken Carlos Fabril con­ce­le­breer­den. Aan het einde van de vie­ring mocht ik hem de Bavopen­ning uitreiken als erken­ning voor zijn bij­zon­dere inzet.

Een bij­zon­der leven...

Want bij­zon­der is het allemaal inder­daad geweest: pastoor Costa werkte bij Siemens , ik meen als ingenieur, voordat hij als late roe­ping naar het semi­na­rie ging. Dertig jaar oud werd hij pries­ter gewijd. Hij bleek over bij­zon­dere cateche­tische gaven te be­schik­ken en werd auteur van de handlei­ding voor de catechese van de initiatie-sacra­menten in Italië en van ander catechese-ma­te­ri­aal, dat in ver­schil­lende talen is ver­taald. Van­wege zijn be­trok­ken­heid bij de neo­ca­te­chu­me­nale Weg kwam hij na een kort verblijf in Duits­land naar Neder­land waar hij na een pioniersfase eerste rector werd van het Re­demp­to­ris Mater semi­na­rie. In het jaar 2000 werd hij pastoor van de H. Vitus in Naar­den, terwijl hij spi­ri­tu­aal bleef voor de pries­ter­oplei­ding. In 2007 werd hij assis­te­rend pries­ter in Naar­den en begeleidde hij de Missio ad Gentes in Almere, met name Missie­ge­zinnen die naar Neder­land komen met een missio­naire opdracht, alsmede de ge­meen­schap die daar omheen ontston­den. Dit jaar wordt pastoor Costa 90 jaar, maar hij is nog steeds actief als pries­ter op ver­schil­lende terreinen.

De vie­ring

Als teken van de dank mocht ik hem aan het einde van de vie­ring dus het ere­te­ken van ons bisdom opspel­den als erkente­lijk­heid voor deze vele ver­diensten. Ook de vice-voor­zit­ter hield een dank­woord en kon­digde een groter feest aan wanneer pastoor Costa 90 zou wor­den en hope­lijk alles weer vrijer kan en mag. Pastoor-Deken Carlos Fabril opende de vie­ring met een harte­lijk woord van welkom en dank aan zijn voor­gan­ger in de Naar­dense pa­ro­chie.

De Eucha­ris­tie­vie­ring was fees­te­lijk ver­zorgd, met een mooi versierde kerk en een koor dat weer op iets grotere sterkte kon zingen en wat meer mensen in de kerk, al wer­den de regels ook voor de ze vie­ring netjes gehand­haafd.

HET GELOOF EN DE VREUGDE

DERTIENDE ZONDAG DOOR HET JAAR B

Beste jubila­ris, beste pastoor Michi Costa,
broe­ders en zusters,

De blij­heid

Één van de eigen­schappen
die me in de jubila­ris van vandaag
altijd bij­zon­der hebben aan­ge­spro­ken,
is de blij­heid, de vreugde.
De vreugde, de blij­heid en het opti­misme
die we in pastoor Michi Costa mogen zien,
komen voort uit zijn geloof;
het is de vreugde van het geloof
die hij ons laat zien.
Voor dat geloof
en de vreugde waar­mee hij ons
dat geloof heeft voor-geleefd en doorge­ge­ven
in de pries­ter­lijke dienst
die hij nu al zes­tig jaar mag vervullen,
willen we de goede God
vandaag bij­zon­der danken.

Het is uitzon­der­lijk
dat hij deze 60e wij­dings­dag
als rela­tief late roe­ping
zo met ons mag vieren.

Ge­schon­ken

Maar pastoor Costa zou niet willen
dat de eer vandaag naar hem zou gaan;
het is voor ons een gelegen­heid
om God, de gever van alle goeds,
te bedanken
voor alle talenten en gaven,
voor de vreugde, de wijs­heid
en alles wat Hij
aan pastoor Michi Costa heeft ge­schon­ken.

Wat voor vreugde?

De vreugde die de Heer ons schenkt
is onze kracht.
Dat is geen wereldse vreugde.
Men­se­lijk gezien zijn
vreugde en opti­misme
voor een gelo­vi­ge mens
vandaag de dag niet zo van­zelf­spre­kend:

we lezen en horen
over kerken die sluiten,
over kwaad
dat mede door mensen van de kerk is geschied,
over ongeloof dat toeneemt,
over ver­vol­ging van chris­te­nen,
over haat en geweld,
uiteen­val­len van ge­zin­nen...

Is dat onze Kerk, is dat onze wereld?

Weten hoe het écht zit...

Maar een pries­ter die ook biecht­va­der was
en veel huis­be­zoek heeft gedaan,
weet wat zich in de harten en de levens
van mensen afspeelt.
Hij kent de zon­den en de zwak­he­den,
de verlei­dingen en de problemen
waar mensen mee worstelen.
Hij weet wat er omgaat
in de harten van mensen
die in het grootste ver­trouwen
met een pries­ter kwamen spreken
omdat ze ver­trouw­den dat hun verhaal daar veilig was.
Die pries­ter weet: de wereld ziet er in het echt
anders uit dan hoe ze aan ons verschijnt.

Er komt daar­van niet veel naar buiten

En het kwade schreeuwt
maar het goede fluistert.
Van wat God bewerkt in de harten van mensen
komt niet veel naar buiten;
soms wél,
bij­voor­beeld als zij een pries­ter ont­moe­ten
als pastoor Michi Costa
die hen helpt om daar­van te getuigen.

Laat het horen!

Want dat is wel be­lang­rijk:
dat we getuigen
van de won­derda­den van God,
van hoe we op het spoor
van onze lieve Heer zijn geko­men,
van de zegen die God ons geeft
en van de manier waarop Hij ons heeft ge­sterkt
als we door een dal van lij­den moesten.

Laat het horen!
Laat horen wat God
aan je heeft gedaan!

Woeste golven

Zo helpen we elkaar op onze levensweg,
die vaak wordt vergeleken
met een scheepje temid­den van woeste golven
of met een tocht door de woes­tijn,
zo helpen we elkaar
om in het geloof te blijven
en in de vrede te zijn,
die Jezus ons toewenst.
We kunnen het niet alleen!

Wij zijn de tij­den!

Het zijn slechte tij­den!
Het zijn moei­lijke tij­den'.
Dat zeggen de mensen.
Maar de grote heilige kerk­va­der Aiugustinus
zei het al:
 “nos sumus tempora”,
“Wij zijn de tij­den”;
'Zoals wij zijn, zo zijn de tij­den'.
De kern is in de mens,
in zijn hart
en de intenties van de mensen
en dat hart is zwak en wankelt,
wordt beïn­vloed
soms ten kwade, soms ten goede.
Het zijn de slechte mensen
die de wereld slecht maken
en de goede mensen
die haar goed maken.
Laten we - met de hulp van God -
goede mensen proberen te zijn.

Twee hope­loze gevallen

Het evan­ge­lie van deze dag
laat ons twee hope­loze gevallen zien:
een vrouw die aan bloedvloeiing lijdt,
een dochtertje dat op sterven ligt
en dat even later inder­daad gestorven is.
De hopeloos­heid van die beide gevallen
wordt door het evan­ge­lie onder­streept:
het is al twaalf jaar dat die vrouw ziek is,
een hele serie dokters was met haar bezig geweest
en het was alleen maar erger gewor­den.
Niets had geholpen!
En over dat meisje dat ziek is en op sterven ligt,
komt het bericht binnen
dat zij inder­daad gestorven is.
Nu is er niets meer aan te doen,
het heeft geen zin meer
om Jezus nog las­tig te vallen.

Het ant­woord van Jezus

Het ant­woord dat Jezus geeft
is in beide gevallen het­zelfde.
Tot de vrouw zegt Hij,
nadat Hij haar genezen heeft:
“Dochter, uw geloof heeft u genezen,
ga in vrede”.
En tot de overste van de synagoge
die net het bericht krijgt
van het over­lij­den van zijn dochtertje,
zegt Jezus:
“Wees niet bang, maar blijf geloven”.
Jezus wijst dus naar het geloof, het volhar­dend geloof.

Is de situatie hopeloos,
zon­der men­se­lijk per­spec­tief?
Is er niets meer aan te doen,
is alles zo slecht
dat het niets meer kan wor­den?
Blijf geloven, wees niet bang,
het geloof zal onze angst genezen,
het geloof zal ons vrede geven.

Wat moet je doen?

Au­gus­ti­nus geeft als ant­woord
aan de mensen die klagen
dat de tij­den zo slecht zijn:
“Bid zoveel je kunt”
en: “Laten we goed leven,
dan wor­den de tij­den van­zelf goed. (...)
Doe wat God je beveelt
en verhoop wat Hij belooft”.

Je geloof voe­den,
van je geloof getuigen,
naar het Woord van God luis­te­ren
en luis­te­ren naar de erva­ringen
van anderen, broe­ders en zusters,
die verhalen
wat God heeft gedaan in hun leven.

Gelukwens

Wat een mooie dag!
Pastoor Michi Costa, van harte proficiat
met deze dag van grote dank­baar­heid
om wat God via U heeft gedaan!
Heel veel dank
dat U een vreug­de­volle getuige bent
en de blijde bood­schap brengt met kracht;
dank u dat U ook de bemidde­laar was
voor vele anderen van wie het ge­tui­ge­nis
door uw boeken en publi­ca­ties
dóór kon klinken en kon in­spi­re­ren!