Aanstelling tot acoliet in seminarie

willibrordavond

Op de maan­de­lijkse Wil­li­brord­avond was ik in het semi­na­rie in Heiloo voor het gesprek met de jonge pries­ters. Aan­slui­tend was er een lezing over de lijkwade van Turijn en in het Eucha­ris­tie­vie­ring heb ik Thomas Böttcher aan­ge­steld tot acoliet.

Rare tij­den

We leven in rare tij­den: terwijl de Corona-besmet­tingen ver­der oplopen maar gelukkig niet zo erns­tig meer zijn als voor­heen, is er tege­lijk een oorlog uitgebroken in ons eigen wereld­deel, waar­van we nog niet goed weten wat de con­se­quenties ervan zullen zijn niet alleen voor de Oekraïene maar ook voor Europa en de rest van de wereld. Op deze avond werd er in ieder geval in het semi­na­rie opnieuw gebe­den om vrede en herstel van recht­vaar­dig­heid en respect voor de mensen­rechten. Ook de jonge pries­ters toon­den zich in het groeps­ge­sprek dat ik met hen had, bezorgd over de situatie. De eerste Oekraïense vluch­te­lingen waren al ge­sig­na­leerd en in het hei­lig­dom van Heiloo wil men ook proberen vluch­te­lingen op te vangen.

Lijkwade

De lezing van de heer Habets ging even­eens over lij­den: het lij­den van Jezus zoals dat tot uiting komt op de lijkwade van Turijn. In de Engelen­zaal van het hei­lig­dom is een ten­toon­stel­ling gaande over de lijkwade, waardoor men een beeld krijgt van de lij­densweg die de Heer voor ons is gegaan. Dat lij­den zet zich voort in het lij­den van tal­loze on­schul­dige mensen.

Aan­stel­ling

In de daarop­volgende Eucha­ris­tie­vie­ring ont­ving Thomas Böttcher de aan­stel­ling tot acoliet in aanwe­zig­heid van de se­mi­na­risten, de jonge pries­ters en de familie van Thomas. Als teken van de aan­stel­ling kreeg hij na de zegen de schaal met hosties overhan­digd.

Homilie

In de homilie heb ik stil­ge­staan bij het acolietaat dat een uit­no­di­ging is om meer verbon­den met de Eucha­ris­tie te leven en om meer te be­ant­woor­den aan de oproep van de eerste lezing van deze dag: "Weest heilig, want ik, de Heer uw God, ben heilig. Heilig zijn heeft te maken met heel zijn: mens zijn uit één stuk en dat komt in evan­ge­lie (Mt. 25) van deze dag goed tot uiting: de mensen die we daar ont­moe­ten staan voor de Heer bij het laatste oor­deel en de Heer oor­deelt hen op grond van hun goede hart, dat recht door zee is en oog heeft voor de noden van de mensen, die herkent en handelt om die te lenigen. Beide groepen - degenen die wél en degenen die niet de goede werken doen - hebben niet hun Heer herkend in de arme. De eeuwige belo­ning kan er dus ook zijn voor degene die eer­lijk heeft gevolgd en gedaan wat zijn hart ingaf, ook als die persoon (nog) niet tot geloof is geko­men. Maar weten - zoals wij dat weten uit het evan­ge­lie - dat het de Heer zelf is die we in de nood van de arme ont­moe­ten, geeft aan al het goede dat we doen een extra, mooie dimensie.
Tenslotte ston­den we ook stil bij de heilige van deze dag Perpetua en Felicitas die na hun gevangenne­ming zich moe­dig voor­be­reid­den op de dood, zon­der Chrisuts te willen verloochenen.

Proficiat

De dag ein­digde met een fees­te­lij­ke maal­tijd van­wege de aan­stel­ling en de Wil­li­brord­avond. Ik sluit me graag aan bij de gelukwensen die Thomas van allerlei vrien­den, kennissen en medese­mi­na­risten en pries­ters mocht ont­van­gen!