Geef je leven, zoals Jezus!

Chrismamis in de kathedraal

De Chrisma­mis was een prach­tig feest. Wat was het mooi om zoveel pries­ters en diakens bijeen te zien en een ka­the­draal vol met gelo­vi­gen uit alle delen van ons bisdom, waar­on­der vor­me­lin­gen en mensen die in de Paas­nacht of in ieder geval bin­nen­kort wor­den gedoopt.

De vie­ring is terug te kijken op ka­the­draal TV (Chrisma­mis - Woens­dag 13 april - YouTube )

Tijdens de pontificale Mis hernieuw­den de pries­ters en diakens hun beloften en wer­den de oliën gewijd die voor de sacra­menten van doopsel, vormsel, zie­ken­zal­ving en pries­ter­wij­ding wor­den gebruikt. Ver­te­gen­woor­digers van de pa­ro­chies of de pries­ters zelf hebben die aan het einde van de vie­ring op­ge­haald en mee naar de pa­ro­chie geno­men.

Hier­on­der de homlie die ik bij deze gelegen­heid heb gehou­den.

Foto­se­rie onderaan is van René van der Poll.

Homilie

Geef je leven zoals Jezus!

Welkom

Ik wil graag nog een keer herhalen
dat ik zeer verheugd ben
dat we deze Chrisma­mis
weer samen kunnen vieren,
nadat we twee jaar lang hoofd­za­ke­lijk
op ka­the­draal TV waren aangewezen.

Dit is hun dag

Fijn dat U er bent
en na­tuur­lijk heet ik van­avond bij­zon­der
de pries­ters welkom,
want dit is hún avond.
De opdracht om de Eucha­ris­tie te vieren
is door Jezus Christus
bij het Laatste Avondmaal heeft gegeven:
“Blijft dit doen om Mij te gedenken”;
dat is een woord voor ons allen
- voor wie Jezus wil volgen is de Eucha­ris­tie de levens­bron -
maar het wordt ook niet voor niets beschouwd
als het moment van de in­stel­ling van het pries­ter­schap,

Dank en waar­de­ring

Morgen is dus de dag
dat de Heer ons het wij­dings­sa­cra­ment heeft gegeven.
Ook de diakens hebben daar deel aan
door hun wij­ding.
Ik wil daarom van­avond graag bij­zon­der
mijn waar­de­ring en dank uit­spre­ken
voor de inzet van onze pries­ters en diakens
voor Jezus Christus, voor het evan­ge­lie, voor de Kerk,
de Eucha­ris­tie en de sacra­menten
en voor hun gees­te­lij­ke lei­ding,
in de navol­ging van Jezus Christus.
Blijf je voe­den met het vuur voor het evan­ge­lie,
voor Jezus Christus en de kerk
en je zult door de kracht van de Geest
- soms ongemerkt -
de harten van de mensen raken.

Niet lekker

Toen de Heer Zijn apos­te­len uitzond
heeft Hij niet gezegd dat het ge­mak­ke­lijk zou zijn.
Hij heeft zelfs gezegd:
“Ik zend jullie
als lammeren tussen wolven”.
Dat klinkt niet direct
als een lekker per­spec­tief,
maar toch hoop ik en bid ik voor jullie
dat jullie vooral veel vreugde mogen beleven
aan jullie pries­ter­schap, aan jullie diaconaat.

Samen Kerk

Maar het gaat in de kerk niet alleen
om de inzet van de pries­ter en diaken.
We zijn allemaal ge­roe­pen
om in ver­bon­den­heid met elkaar en heel de kerk
de bood­schap van het evan­ge­lie door te geven
en de kerk­ge­meen­schap op te bouwen.
Ik ben dank­baar aan de pas­to­raal werkers en cate­chisten
die zich daarvoor inzetten,
met geloof en kennis van de theo­lo­gie,
met toe­wij­ding en een zen­ding van de bis­schop.
En ik dank de vele mensen die zich inzetten
in kerk­besturen, in de catechese, als koster, lector,
in de li­tur­gie en als vrij­wil­li­ger
op wat voor manier dan ook.
Dank aan U allemaal
voor Uw geloof, voor Uw liefde voor Jezus Christus,
voor uw inzet,
want we zijn samen Kerk,
dat komt nog meer aan het licht
door de synodale weg die we gaan
met vele mooie gesprekken in heel het bisdom,
ter voor­be­rei­ding op de bis­schop­pen­synode van 2023.

Zaadjes

Kerk en geloof hebben het niet ge­mak­ke­lijk,
steeds meer mensen geloven niet meer,
zeggen de onder­zoeken.
Tege­lijk kunnen we om ons heen
nieuwe, mooie zaadjes zien opschieten:
mensen die katho­liek wor­den,
die een roe­ping ont­dek­ken,
nieuwe ini­tia­tie­ven van een missio­naire kerk.
En we mogen niet vergeten
dat de uit­stra­ling van ons werken
niet iets is wat we kunnen zien,
maar dat we ge­roe­pen zijn om te han­de­len
met ver­trouwen en geloof.

Pater Damiaan

Dit jaar valt de sterf­dag
van Damiaan Deveuster,
een heilige pries­ter uit Vlaan­de­ren,
op Goede Vrij­dag.
Hij werkte eerst als mis­sio­na­ris
op een groot gebied van Hawaï
waar maar 2000 arme mensen woon­den.
In 1873 verklaarde hij zich bereid
om naar Molokaï te gaan
om daar de melaatsen bij te staan
die door ie­der­een verlaten waren,
want die melaats­heid
was een erns­tige en besmette­lijke ziekte.
Pater Damiaan deelde hun leven,
gaf hun het gevoel van eigen waar­dig­heid terug
en een beter men­se­lijk bestaan.
Tenslotte werd hij­zelf besmet
door die vre­se­lijke ziekte
en hij stierf daar op 15 april 1889, 49 jaar oud.
Het was een uit­hoek van de wereld
en hij was daar best wel een­zaam
temid­den van die melaatsen.

Alles voor niets?

Was hij nu door ie­der­een vergeten?
Had zijn leven niets uit­ge­haald?
Integen­deel!
Naast het vele goede dat hij
zo in het verborgene had gedaan
voor deze arme melaatsen
bleek hij tal­loze mensen te hebben geïnspireerd.
Toen zijn lichaam in 1936
naar België werd over gebracht
was een half miljoen mensen op de been
om hem te eren en welkom te heten.
Zijn beeld staat in het Capitool
en in 2005 werd hij verkozen
tot de Grootste Belg aller tij­den.

Heer van de oogst

Wat de uit­wer­king is
van wat we mis­schien
in de stilte en de een­zaam­heid
hebben gedaan of gebe­den,
weten we niet.
Dat moeten we afgeven, over­ge­ven.
God is de Heer van de oogst.
Het be­lang­rijk­ste is dat we ons­zelf blijven,
waar­dig en trouw,
zoekend naar wat onze band met God
kan vernieuwen en ver­ster­ken
en we moeten ons inzetten, ons leven geven.
Maar God is de Heer van de oogst.

Oekraïne

Ik moet ook denken
aan de Oekraïens katho­lie­ke pries­ter.
Hij woont in Antwerpen
en moet ver­schil­lende plaatsen afrij­den
om de Li­tur­gie te vieren, waar­on­der Alkmaar.
Er komen nu steeds meer vluch­te­lingen bij
en ie­der­een wil biechten voor Pasen.
Honderd ston­den er te wachten voor één Mis.
Hij moet dus heel hard werken,
maar hij doet het volgens mij
met vrede en vreugde.
Laten we blijven bid­den om vrede
en een Paasbestand in Oekraïne.

Onze Titus

Volgende maand wordt in Rome
Titus Brandsma heilig verklaard.
Deze Neder­landse pater Karmeliet
heeft zich in de tweede wereld­oor­log
zeer moe­dig gedragen,
zich open­lijk gekeerd
tegen Joden­ver­vol­ging en Natio­naal-so­cia­lis­me.
Hij werd opgepakt door de Duitsers
en is uit­ein­delijk gestorven
in con­cen­tratie­kamp Dachau.
Wat bij­voor­beeld indruk maakte
op allen die erbij waren
was hoe hij nu precies tach­tig jaar gele­den
op Goede Vrij­dag 1942, uitgemer­geld
- hij woog nog maar goed vijf­tig kilo -
in ge­van­ge­niskleren
temid­den van zijn medege­van­ge­nen
in Kamp Amersfoort
een lezing hield over lij­densmys­tiek,
de bete­ke­nis van Christus’ lij­den
aan de hand van Geert Grote en de moderne devotie.

Rustig door­gaan

Waarom heeft Titus’ leven zo’n indruk gemaakt?
Hij bleef zich­zelf.
Hij bleef trouw aan recht en waar­heid.
Hij was een man van God en bleef van Hem
en was een trouwe zoon van de Kerk,
ook toen alles en ie­der­een tegen hem was.
Hij ging gewoon rus­tig door, zelfs tot het uiterste.
Toen de Duitsers Neder­land binnenvielen,
deed hij gewoon zijn gebed en las hij de Mis.

Dat is de weg die Jezus ons is voor­ge­gaan,
zoals we in deze Goede week gedenken.

Eucha­ris­tisch

Dit is een uit­no­di­ging aan ons allen:
Laten we Eucha­ris­tisch leven,
zijn als een hostie:
gegeven voor de mensen;
Jezus wordt vaak niet erkend
en zelfs ver­wor­pen, ont­hei­ligd;
maar Hij gaat rus­tig door Zijn leven te geven
en zo gaat Hij door in de Eucha­ris­tie
en in de communie.
Geef je leven zoals Jezus
met liefde en geloof,
geef jezelf als christen, als katho­liek,
in je gezin, in je werk of waar dan ook,
of mis­schien in je dienst aan de kerk,
ook als diaken of pries­ter,
maar hoe dan ook, wie je ook bent
weet je ge­roe­pen
in dienst van Zijn ko­nink­rijk.