Diakenwijding van Mike Nagtegaal in Heiloo

Uit de boodschap leven en verbinding leggen....

Zater­dag 23 april, in het Paasoctaaf, is Mike Nagtegaal tot per­ma­nent diaken gewijd in de Bede­vaart­ka­pel van het Dio­ce­saan hei­lig­dom van Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo. Het koor van de H. Cornelius­paro­chie van Limmen heeft gezongen, want de wij­de­ling is daar al in het pas­to­raat werk­zaam. De eerste taak van de diaken is om te ver­kon­di­gen, het evan­ge­lie door te geven, maar hoe doe je dat in deze tijd?

De vrouw van Mike, Inge, zat voor in de kerk met hun beide kin­de­ren. Hoe klein die ook zijn, ze hebben zich prima gedragen, met een klein beetje hulp van fami­lie­le­den. De beide verant­woor­de­lijken voor de diaken­oplei­ding, vica­ris Gerard Bruggink en rector Luc Georges, con­ce­le­breer­den, samen met deken Franklin Brigitha van het dekenaat Alkmaar, rector Lambert Hendriks van Rolduc, kape­laan Nico Kerssens en pastoor en docent Matthew Njezhukumkattil. Diaken Colm Dekker en diaken Wim Zurlohe assis­teer­den.

Na afloop was er gelegen­heid om te fe­li­ci­te­ren in de open lucht, want het was heer­lijk weer, terwijl er in Limmen nog een ver­dere receptie was geor­ga­ni­seerd.

Van harte feici­te­ren we Mike en zijn echt­ge­note Inge, de familie en pa­ro­chies! Dat er veel zegen van de nieuwe diaken mag uit­gaan!

Ver­kon­di­ger

DIAKENWIJDING Mike Nagtegaal

Beste Mike, beste Inge, U allen,

Hij is verrezen!

We zijn vandaag nog
in de vreugde van Pasen.
Deze hele week, het Paasoctaaf
is één groot Paas­feest,
want het allergrootste feest
voor ons als chris­te­nen, katho­lie­ken
is dit: dat de Heer de dood heeft overwonnen.
Hij is verrezen!

Per­spec­tief

Het Paas­feest maakt ons leven anders.
Want het maakt een groot verschil
of je op weg bent naar het schavot,
naar het einde en de dood
of dat je op weg bent naar het leven,
naar de vreugde, de vrede en de heer­lijk­heid.
Is het vooruit­zicht mooi?
Dan kun je je er nu al op verheugen.
Is het vooruit­zicht een zwart gat of het niets,
dan kijk je al niet zo graag vooruit.
Veel mensen praten niet over de dood,
beginnen snel over iets anders.
Maar het mag ons vreugde geven
en dank­baar maken
dat we mogen leven met een mooi per­spec­tief:
de dood heeft niet het laatste woord
maar het leven, geluk en vrede!

Paas­mys­te­rie

Beste Mike, vandaag word je tot diaken gewijd,
dat wil zeggen: tot die­naar en ver­kon­di­ger
van het Paas­mys­te­rie,
van Christus’ over­win­ning op de dood.
Hij leeft!

Maar waarom Pasen een mysterie noemen,
of zelfs een geheim?

Dit is omdat we in de bete­ke­nis ervan
moeten wor­den binnen geleid.
Het gaat bij geloven
en zeker als het om het Paasgeloof gaat,
niet om iets van het hoofd en het verstand alleen,
maar bovenal gaat het om een relatie,
een band van hart tot hart;
zo’n relatie kun je alleen leggen
met een kennis van het hart,
van binnenuit.

Een paar getrouwen...

We her­dachten op Goede Vrij­dag
het lij­den van de ge­krui­sig­de Jezus
en Zijn dood.
De meeste mensen liepen sch­ou­derophalend
langs dat kruis.
Daar hing een crimineel
of mis­schien ook niet,
de verhalen over hem
had­den velen weleens gehoord.
Slechts enkele mensen
wer­den door Zijn dood geraakt.
Een paar getrouwen ston­den onder dat kruis
en leden met Hem mee.

Inner­lijk

Het ging er dus niet om
of ze wisten en zagen
wat Hem overkwam
maar of ze inner­lijk
het mysterie van wat daar gebeurde
kon­den meevoelen en verstaan.

Vragen

Beste Mike,
onder de vragen die ik je straks zal stellen
is er één die gaat over deze taak
die je als diaken krijgt opgedragen:
de ver­kon­di­ging van het geloof,
over­een­koms­tig het evan­ge­lie
en de traditie van de Kerk,
in woord en daad.
Je ont­vangt de wij­dingsgenade
om Hem te ver­kon­di­gen,
de ge­krui­sig­de en verrezen Heer.
De andere vragen
die aan iedere wij­de­ling voor het diaconaat
wor­den gesteld
gaan over de gesteltenis van je hart:
je naasten­liefde, de geest van gebed
met het getij­den­ge­bed,
je verlangen op Christus te gelijken
en het verlangen
om dienst­baar en ge­hoor­zaam te zijn.

Geleefd

Één vraag gaat dus ook over een concrete opdracht,
ver­der gaat het in de vragen
niet over je kennis en capaci­teiten,
maar vooral over je relatie met de Heer
en hoe je vanuit je eigen relatie met Hem
vóór kunt leven
en dóór kunt geven.
Want uit­ein­delijk kunnen we alleen door­ge­ven
wat voor ons­zelf
een geleefde wer­ke­lijk­heid is.

Want het gaat niet alleen
om het bekend maken van het Paas­ge­beu­ren,
maar nog meer gaat het erom
mensen te helpen en te be­ge­lei­den
om te kunnen binnentre­den
in het Paasgeheim,
geen buiten­staan­ders te blijven.

SCP

Ruim een maand gele­den
publi­ceerde het Sociaal Cultureel Plan­bu­reau
het derde deel van zijn onder­zoek
naar Religie in een plu­ri­for­me samen­le­ving.
Dat derde deel was vooral gericht
op mensen die niet gelovig zijn,
maar atheïst of agnost,
dat is intussen de meer­der­heid van de bevol­king.

Con­clu­sies

Een van de con­clu­sies van dat onder­zoek is
- als ik dat zo in eigen woor­den mag samen­vat­ten -
dat mensen die niet gelovig zijn,
meer gericht zijn op het individu,
het “ik” en de ontplooiing van zich­zelf,
terwijl mensen die gelovig zijn
meer gericht zijn op God, de ander en de ge­meen­schap.

Toch vragen ook mensen die niet geloven
zich af wat de zin is van hun leven.
Waarom leef ik? Waarom besta ik?
Som­mi­gen ant­woord­den de onder­zoe­kers
dat er geen zin in hun leven viel te ont­dek­ken,
anderen - toch veruit de meesten van hen -
zagen die zin in de verbin­ding met anderen
en het werken aan een betere wereld,
vooral de zorg voor klimaat en milieu,
dus “verbin­ding en toe­komst­ge­richte maak­baar­heid”,
zoals het rapport dat omschrijft,
geven voor hen zin aan het leven.

Verbin­ding leggen

Daar ligt de andere kant
van je diaconale taak om te ver­kon­di­gen:
er is de bood­schap zelf,
dan de vraag:
leef je er zelf uit?
Een tenslotte is de vraag:
kun je de verbin­ding leggen
met de vragen en verlangens van de mensen,
want al heten ze mis­schien niet gelovig te zijn,
het verlangen naar verbin­ding en een betere wereld,
delen wij met hen.
Juist op dat verlangen
geeft het Paas­mys­te­rie, geeft Jezus
het ant­woord.
En dat door ons geleefde ant­woord,
kan ook voor hen
tot een erva­ring en een ant­woord wor­den.

Zegen!

Van harte wens ik je een heel gezegend leven als diaken,
de ver­bon­den­heid met Inge en je gezin
mogen je daarbij een steun zijn;
ja, ik bid dat jouw diaconaat
jullie gezins- en huwe­lijksleven
alleen maar zal verrijken,
dat jullie geleefde geloof
voor anderen een uit­no­di­ging zal zijn
om Jezus van meer nabij te volgen.