Arsacal
button
button
button
button


Waarom hoogmoed erger is dan een zonde die je hebt gedaan

Sint Jansprocessie met installatie van nieuwe pastoor

Overweging Preek - gepubliceerd: zondag, 26 juni 2022 - 1712 woorden

Voor het eerst sinds de Corona-pandemie begon, kon de Sint Jans­pro­ces­sie in Laren weer in de tra­di­tio­nele luister wor­den gehou­den. Bij die gelegen­heid werd tevens de nieuwe pastoor - Nico van der Peet - geïnstalleerd en de nu emeritus-pastoor Jan Vriend werd ere-kanun­nik. Het thema van de pro­ces­sie was: "Op de weg van de vrede", met gebed voor Oekraïne en voor de boeren.

Onderaan dit bericht vindt U meer foto's

Vrede

Hier­on­der, in de homilie is na te lezen wat ik heb gezegd over onder meer de situatie in Oekraïne en de boeren. Daar vindt U ook een uit­wer­king van het thema van de Sint Jans­pro­ces­sie "Op de weg naar de vrede", want dat gaat over vrede in het groot tussen lan­den en over vrede in ons­zelf en tussen mensen.

Volle glorie

De Sint Jans­pro­ces­sie was er inder­daad weer in volle glorie, met veel deelname van de mensen. Ik hoorde dat zowel de Mis van 7.00 uur ’s morgens als de Mis van 9.00 uur in de basiliek goed bezocht waren en dat gold ook voor de vie­ring op het kerkhof.

Bij de pro­ces­sie en de vie­ring waren onder meer de deken en pastoor-moderator Carlos Fabril aanwe­zig, vica­ris en proost van het kapit­tel Gerard Bruggink, deken Eugene Jonger­den, pastoor Eric Fennis, buurt­pas­toor deken Jules Dresmé, de kape­laans van het samen­wer­kings­ver­band Andrea Geria en Mikel Palic, pater Wijnand van Wegen en diaken Henk Veldhuis aanwe­zig en vele anderen...

In­stal­la­tie

Vanuit de basiliek van Sint Jan ver­trok de pro­ces­sie om 11.00 uur rich­ting het kerkhof waar de heilige Mis om 12.00 uur begon. Tijdens deze Eucha­ris­tie­vie­ring vond de in­stal­la­tie plaats van de nieuwe pastoor (zie de foto's) nadat pastoor drs. Eric Fennis, die als cere­mo­nia­rius optrad, de benoe­mings­brief had voor­ge­le­zen. Pastoor Nico van der Peet is benoemd tot pastoor in solidumin het samen­wer­kings­ver­band van de pa­ro­chies van de H. Vitus te Blaricum, de R.K. Pa­ro­chie­ge­meen­schap Huizen en de pa­ro­chie­ge­meen­schap Sint Jan - de Goede Herder te Laren en tevens tot rector van de sint Jans­basi­liek. Na de in­stal­la­tie kreeg hij een luid applaus van de gelo­vi­gen en werd een her­dersschopje uit­gereikt als teken van zijn pastoors­schap.

Ere-kanun­nik

De terugweg naar de basiliek is een Sacra­ments­pro­ces­sie en in de basiliek aan­ge­ko­men werd het Te Deum gezongen en na het Tantum Ergo de zegen gegeven met het Aller­hei­ligste. Na de zegen heb ik allen bedankt die zich voor de Sint Jans­pro­ces­sie inzetten, met name de Broe­der­schap van Sint Jan en de comité's die de erebogen opzetten en versieren, de fanfares, mis­die­naars, bruidjes, kosters en alle vrij­wil­li­gers. Ver­vol­gens heb ik een woord van dank ge­spro­ken aan pastoor Jan Vriend, die met emeritaat gaat en zijn functies als pastoor, rector en lid van het kapit­tel verliest. Ik mocht hem mee­de­len dat hij tot ere-kanun­nik van het ka­the­draal kapit­tel van ons bisdom was benoemd en de daarbij behorende oor­konde overhan­digen.

Rector van de basiliek

In de basiliek was het bovendien de juiste plaats om enige aan­dacht te geven aan het feit dat pastoor Van der Peet tevens rector van de basiliek is gewor­den door hem de mozetta, het sch­ou­der­man­teltje, om te hangen. Het was niet protocollair, zo over het kazuifel heen, maar wel een mooie marke­ring.

Pastoor Van der Peet is hier­voor vele jaren pastoor geweest in Am­ster­dam Noord waar hij de ver­schil­lende pa­ro­chies bij elkaar heeft gebracht als ge­meen­schappen en verenigd in een nieuwe kerk.

Burge­mees­ter en weth­ou­ders

Ook de burge­mees­ter van Laren en weth­ou­ders waren bij de pro­ces­sie aanwe­zig en dat wordt na­tuur­lijk zeer op prijs gesteld. Ook was er een goede afvaar­diging van de Maltezer Orde en van de Ridders van het H. Graf.

Serenade

Na de plech­tig­heid gaf de show­band (foto's) nog een serenade voor de basiliek en werd de nieuwe pastoor gefe­li­ci­teerd.

Homilie

Wat is de weg naar de vrede?

SINT JANSFEEST LAREN In­stal­la­tie pastoor N. vd Peet, afscheid pastoor J. Vriend

“Op de weg van de vrede”

Bij­zon­der

Broe­ders en zusters,
Dit is een bij­zon­dere sint Jan.
Niet alleen omdat we vandaag
na een lange Corona-periode
weer in de moge­lijk­heid zijn
om het Sint Jans­feest
op de tra­di­tio­nele manier te vieren,
maar ook omdat we vandaag
een tijdperk afsluiten van meer dan veer­tig jaar
en een nieuwe toe­komst openen.

Afscheid en welkom!

Want we nemen afscheid van pastoor Jan Vriend
die sinds 1981 de ge­meen­schap
als pries­ter heeft gediend.
en we mogen
pastoor Nico van der Peet verwel­ko­men
als nieuwe her­der voor Laren
en pastoor in solidum
in het samen­wer­kings­ver­band
met Huizen en Blaricum.
Een bij­zon­der welkom daarom ook
aan pastoor-deken Carlos Fabril,
tevens moderator van deze regio.
Ik spreek graag mijn bij­zon­dere dank uit
aan pastoor Vriend.
Van harte wens ik de nieuwe her­der
pastoor Nico van der Peet
een goede en gezegende tijd
in Uw mid­den toe.
U zult in hem een harte­lijke
en meelevende pries­ter
ont­moe­ten, die graag zal willen delen
in uw geloof, in uw zorgen
en in uw vreug­den
en met U het licht van het evan­ge­lie wil delen.
Ik wens U allen volgende week
een mooie Eucha­ris­tie­vie­ring
en receptie toe,
waar­mee afscheid en nieuw begin
gemar­keerd zullen wor­den.

Op de weg van de vrede

“Op de weg van de vrede”
luidt het thema van Sint Jan dit jaar.
Het is geno­men uit de lofzang
die Zacharias sprak
bij de geboorte van zijn zoon Johannes.
Johannes zou de voeten van de mensen richten
op de weg van de vrede.

Vrede een illusie?

Nu verlangen alle mensen naar vrede.
Wie wil er nu niet
in vrede kunnen leven?
Maar tege­lijk: wat is dat vaak moei­lijk!
Het is vaak al moei­lijk
om in vrede te leven met je man of vrouw
en met je eigen gezin.
Om nog maar niet te spreken
van ver­dere familie, buren of zaken­part­ners.
Con­flic­ten liggen altijd op de loer
en we weten
dat we die niet altijd kunnen vermij­den.

Oekraïne

Na­tuur­lijk doet dit thema ons nu
bij­zon­der denken
aan de situatie in Oekraïne.
Zoveel mensen die moeten lij­den,
zoveel on­schul­dige slacht­of­fers,
zoveel zinloos geweld,
veroor­zaakt door een invasie
en door de agressie
die daar­mee is verbon­den.
Wat wil die agressor ermee bereiken?
Aan het einde van iedere oorlog
zijn er eigen­lijk alleen maar verliezers,
al was het maar
omdat de men­se­lijk­heid dan heeft verloren.
Laten we wensen en bid­den
dat de weg naar de vrede voor Oekraïne
zal wor­den gevon­den!

Vrede in jezelf en met anderen

Die weg naar de vrede
willen we na­tuur­lijk ook vin­den
in ons eigen leven:
Hoe kun je vrede hebben met jezelf,
met God, met de mensen om je heen,
met je situatie?

Boeren

Zo mogen we vandaag tevens denken
aan alle boeren die geen vrede hebben,
omdat zij in onzeker­heid verkeren
over de toe­komst van hun bedrijf,
dat vaak al gene­ra­ties lang
in hun familie is doorge­ge­ven.
Wat gaat de toe­komst brengen?
Een moei­lijke situatie voor vele families.
Ik leef met hen mee.

Herken­baar

Wat de boeren over­komt,
wat zoveel mensen over­komt,
is eigen­lijk voor ieder van ons wel herken­baar.
Als we een slecht bericht krijgen van de artsen,
of als we slecht behandeld wor­den,
in een kwaad daglicht wor­den gesteld,
als we een dier­baar iemand moeten missen:
dan wordt onze wereld op z’n kop gezet.
Dan is het moei­lijk de vrede te bewaren.

Is er een weg?

Toch zijn we ge­roe­pen
om die weg van de vrede te gaan,
die Johannes de Doper ons kwam wijzen.
Kunnen we in situaties van pijn en verdriet
zo’n weg naar vrede vin­den?

De kern van zijn bood­schap

Ik denk dat we voor het ant­woord
aller­eerst mogen luis­te­ren naar de oproep
die Johannes deed
toen hij eenmaal volwassen was gewor­den
en als boeteprediker optrad.
Johannes zei aan de mensen:
“Breng vruchten voort
die passen bij beke­ring
en zeg niet bij jezelf:
‘Wij hebben Abraham als vader’”.
Het is een oproep
die de kern van zijn bood­schap samenvat.
Dat woord van Johannes wil zeggen
dat het begin van de weg van de vrede is:
dat we niet hoog­moe­dig zijn en van ons­zelf vervuld
- “wij hebben Abraham als vader”,
wij zijn zo goed en gewel­dig -,
maar dat het nood­za­ke­lijk is te reflec­te­ren
om die weg van de vrede te vin­den
en dat te doen met open­heid en het verlangen
om tot inzichten te komen:
“Leer mij, Heer, uw wegen kennen”.
Klamp je niet vast aan je eigen gelijk.
Open je hart om de weg van God te kunnen berei­den.
Dat was de bood­schap van Johannes de Doper.

Wat is erger?

Vrede­lie­vend­heid begint er dus mee
de minste, de kleinste te kunnen zijn.
Nede­rig­heid is voor een christen essentieel,
veel meer dan de vraag
of we mis­schien een zonde hebben gedaan.
Wie iets kwaads doet
kan zich verbe­te­ren,
voor iemand die hoog­moe­dig is,
is dat bijna onmoge­lijk.

Het begin van de weg

Een kern van het ant­woord zal dus zijn:
wie kan er buigen? Wie bezit de ware nede­rig­heid?
Wie is niet te hoog­moe­dig en zelf-vervuld
Wie heeft het vermogen om tot inkeer te komen?

We kunnen op vele manieren
de vrede verliezen.
Er is maar één start­punt
voor de weg van de vrede
en dat is inner­lijke eenvoud, nede­rig­heid.

Johannes in de cel

Johannes de Doper was een gewel­dige
en in­spi­re­rende man:
volksmenigten trokken naar hem uit.
Maar het einde van zijn leven was triest:
opslui­ting in een ge­van­ge­nis en onthoof­ding.
Was alles voor niks geweest?
Toen was het voor hem moei­lijk
de vrede te bewaren.
Allerlei vragen kwamen op.
Zijn enige houvast in het duister van zijn kerker
was bijna blind te ver­trouwen
dat God ook met deze situatie
raad zou weten.

Duizend stapjes

De weg van de vrede, de weg naar vrede
is niet ge­mak­ke­lijk,
zeker niet als het tegenzit,
en die bestaat uit duizend kleine stapjes;
maar de rich­ting is dui­de­lijk:
we hebben een basis nodig van ver­trouwen,
van aanvaar­ding en overgave.
Daar ligt onze vrede.
En de kern van die overgave is uit­ein­delijk
de diepere over­tui­ging
dat je niet aan je eigen lot bent over gelaten:
Je bent in Gods han­den,
ons leven is geborgen in God.
Vaak zien we het niet,
soms begrijpen we het niet,
maar Gods liefde voor ons is niet weg,
we moeten alleen
opnieuw een weg naar de vrede gaan.

Er zal vrede zijn

Uit­ein­de­lijk komt het goed,
er wordt voor ons gezorgd,
het laatste woord zal “vrede” zijn.
Let­ter­lijk ook,
want dat is wat ze zeggen bij de uit­vaart:
rust in vrede!

Mogen wij allen
in het klein en in het groot
de weg van de vrede gaan.


Fotoserie

Klik op een foto voor een uitvergroting.
Terug