Arsacal
button
button
button
button


Opening Sant’Egidio in Amsterdam

Eigen huis betrokken in 2e Oosterparkstraat

Overweging Bezinning - gepubliceerd: woensdag, 19 februari 2014 - 937 woorden
Tijdens de gebedsviering bij de opening
Tijdens de gebedsviering bij de opening

Op woens­dag 19 februari is Sant’ Egidio in Am­ster­dam geopend in de kerk/pastorie van de St. Anna - Boni­fa­tius in de 2e Ooster­park­straat 246 in de hoofd­stad. Welis­waar was Sant’ Egidio al enkele jaren beginnend actief, maar nu heeft het een eigen huis, een eigen plaats gekregen.

Hier zullen de ini­tia­tie­ven uit­gaan naar de thuis­lozen, de ouderen, kin­de­ren, de zwaksten voor wie de ge­meen­schap van Sant’ Egidio vriend wil zijn. Mw. Hilde Kieboom, verant­woor­de­lijke voor Sant’ Egidio in de Lage Landen was aanwe­zig - samen met heel wat mensen van de ge­meen­schap in Antwerpen - en opende de vesti­ging met een toe­spraak en de ont­hul­ling van het naambord, wat zij deed samen met de verant­woor­de­lijke voor Sant’ Egidio Am­ster­dam Colm Dekker en met mij­zelf.

Velen waren geko­men om dit fees­te­lijk moment bij te wonen, zodat de ruimten uitpuil­den. Na een gebeds­dienst, waarin ik de on­der­staan­de over­we­ging heb gehou­den en de ont­hul­ling van het naambord volgde nog een geanimeerde receptie.

Over­we­ging

Het is een grote vreugde voor mij
dat ik vandaag met jullie
deze ope­ning van San Egidio Am­ster­dam
op een eigen plek, in een eigen huis mag vieren.
De ge­meen­schap van San Egidio
ziet iedere mens als mens,
meer nog als beeld van God
en in de arme ziet zij heel speciaal
het beeld van onze Heer Jezus Christus
die arm gewor­den is om onzentwil.
Zij ziet die arme mens als vriend,
die met eer moet wor­den omgeven
en daarom wor­den de thuis­lozen ont­van­gen
in een restaurant - Kamiano - waar ie­der­een wel graag
de maal­tijd zou willen hou­den.
Dit bracht mij op het idee
om van­avond de bruiloft van Kana
als uitgangs­punt te nemen
voor een kleine over­we­ging
op deze fees­te­lij­ke dag.
Zoals meestal in het evan­ge­lie volgens Johannes
is dit een verhaal met ver­schil­lende lagen.
De evangelist ver­wijst met een zekere regelmaat
naar een diepere bete­ke­nis
van deze bruiloft, dit feest
dat in duigen dreigde te vallen
doordat de wijn op was
(en veel keuze aan drankjes was er toen niet).
De bruiloft vindt plaats “op de derde dag”,
een aandui­ding die in dit evan­ge­lie
nogal uit de lucht komt vallen.
Waar zijn dan de eerste en de tweede dag?
Maar het gaat hier om een ver­wij­zing
naar het paas­mys­te­rie,
het verrijzen van Jezus uit het graf
op de derde dag
na Zijn lij­den en dood.
Ook de opmer­king “Mijn tijd is nog niet geko­men”
- “Mijn uur is nog niet geko­men”, zeggen andere ver­ta­lin­gen -
ver­wijst naar dat­zelfde gebeuren:
het uur van Jezus
is het uur van Zijn lij­den en sterven.
Het won­der wordt bovendien een “teken” genoemd
en een mani­fes­ta­tie van Zijn heer­lijk­heid, Zijn groot­heid.
Dit is dus meer dan zomaar een bruiloft,
meer dan zomaar een feest.
En dat geldt ook voor San Egidio.
Het feest dat jullie aanrichten,
de vreugde die jullie beleven
en de vreugde die jullie brengen
bij thuis­loze mensen,
bij eenzame en oudere mensen,
bij wie moest ervaren hoe hard het leven kan zijn,
die vreugde is niet slechts plezier.
Het is meer:
het is erken­ning van het mens-zijn,
het voluit mens-zijn
van de mensen die jullie als vriend ont­moe­ten.
En die vriend­schaps­band
die jullie beleven met deze mensen,
heeft uit­ein­delijk een diepere laag
omdat jullie het gelaat van God,
het beeld van Jezus Christus
in deze mens herkennen.

Voor wie meedoet met San Egidio
hoeft die dimensie
niet altijd aanwe­zig te zijn
of altijd even sterk te zijn.
Maar in geloof weten we
dat die dimensie er is
en dat die bijdraagt aan het respect en de eerbied
die we dus aan iedere mens
en vooral aan de armen, de thuis­lozen,
de mensen zon­der do­cu­menten
ver­schul­digd zijn.

De bedien­den op het feest
van de bruiloft van Kana
heten in het Grieks “diakonoi”, diakens.
Dat geeft aan hun bedie­ning
na­tuur­lijk wel een enigszins sacra­men­tele, li­tur­gische kleur,
die weer in lijn is met die diepere laag,
die onder­lig­gende dimensie,
die eigen is aan dit verhaal.

De dienaren op het feest
kregen van de moe­der van Jezus de opdracht
om te doen wat Jezus zou zeggen
en die vroeg hun
de vaten met water te vullen.
Ieder van die bedien­den zal
bij het vullen van de vaten
zijn eigen gedachten en intenties hebben gehad.
Mis­schien was het voor hen gewoon
het vullen van vaten geweest
en had­den zij geen gedachten gehad
over wat al dat water zou moeten.
Mis­schien hebben zij gewoon hun plicht gedaan.
Maar gaat het ons ook heel vaak niet zo?
Wat jullie doen voor jullie vrien­den op straat,
thuis of in ver­zor­gings­hui­zen
is in zich­zelf al iets goeds en daarom iets moois;
wat de bete­ke­nis is in het licht van die diepere laag,
in het licht van het paas­mys­te­rie,
van Christus’ verlos­sing,
dat kunnen wij - gewone mensen -
eigen­lijk nau­we­lijks bevroe­den.
Maar Jezus zelf zegt tot Zijn leer­lin­gen
dat God het ziet en het zal belonen
als iemand hun een beker water geeft (Mc. 9, 41).
Er is een diepere dimensie
aan al het goede dat je doet.
Mis­schien heb je die concreet voor ogen,
mis­schien ook niet zozeer,
maar ik zeg je: God ziet het,
je werkt mee aan verlos­sing, aan red­ding, be­vrij­ding.

De bruiloft van Kana werd een teken
van onze men­se­lijke onmacht
en van de overvloed aan verlos­sing
die God ons geeft.
Ieder klein, goed werk
is daar een bijdrage aan,
een beetje water dat de Heer opneemt
in die grote overvloed van Zijn verlos­sing.
De bete­ke­nis van het kleine,
het goede dat wordt gedaan
wordt onmete­lijk groot.

Ik zeg jullie dit om jullie te bemoe­digen
om door te gaan
en te geloven in de bete­ke­nis van wat jullie hier doen
en om die bezieling in je levend te hou­den
die maakt dat San Egidio steeds
de Geest van Jezus Christus mag ademen.

Dat vraag ik ook bij­zon­der
op voor­spraak van Maria
die op de bruiloft van Kana
haar laatste woor­den sprak
die zijn over­ge­le­verd:
“Doe maar wat Hij U zeggen zal”

Terug