Wereldjongerendagviering in Volendam
In Volendam werd dit jaar de wereldjongerendag in ons bisdom gevierd. Na de Eucharistieviering in de Sint Vincentius a Paolokerk (waarbij ik onderstaande homilie hield) werd de dag voortgezet in het Pius X gebouw waar onder andere John Pridmore zijn levensgeschiedenis vertelde.
Een inspirerend verhaal waaruit weer duidelijk werd hoe ieder mens naar liefde en aanvaard-worden zoekt. De scheiding van zijn ouders maakte dat hij een soort cocon om zijn hart legde om niet meer geraakt, verwond te kunnen worden, gekwetst als hij was in zijn verlangen naar liefde en aanvaarding. Maar God wist dat harnas open te breken toen zijn "carrière" als misdadiger op een tragisch dieptepunt kwam.
Marije van der Knaap en twee jonge talentvolle Volendamse zangers maakten dit programma af. Onder de verschillende "workshops'' hadden volgens mij de meest actieve veel aantrekkingskracht: ondanks de kou trokken heel wat jongeren erop uit om Volendam te bezichtigen en in de kelder zag ik veel jongeren flink bewegen...
Homilie
“Ga en maak alle volkeren tot mijn leerlingen” (Go, let it out) We komen allerlei mensen tegen, op school, op het werk of gewoon op straat en we maken een praatje.
In Nederland beginnen we vaak over het weer, en daar is in ons land ook alle aanleiding toe, want bij ons is het weer altijd anders dan je het graag zou willen hebben: het is veel te koud, te nat, te winderig of te warm.
Meestal krijg je dan weer een antwoord over wat die ander van het weer vindt.
Als je meer aanknopingspunten hebt, wordt het gesprek natuurlijk anders en als je echt belangstelling hebt voor die ander ontstaat er vaak een goed contact.
Stel bijvoorbeeld dat iemand die ernstig ziek is aan komt lopen.
Wat doe je? Ik weet dat sommige mensen dan liever gauw een straatje om gaan.
Maar een beetje belangstelling kan geen kwaad.
En waarom zou je niet voor iemand bidden? Zo komen we allerlei mensen tegen en dat is in het evangelie vandaag niet heel veel anders: Heel veel mensen zijn er onderweg als Jezus zijn kruis naar de Calvarieberg of schedelplaats draagt waar Hij gekruisigd zal worden.
Het is druk langs de weg: het evangelie heeft het over een grote volksmenigte die achter Jezus aangaat.
Het zijn meelopers, nieuwsgierigen en echte meelevenden.
Daar zijn natuurlijk van die types bij die altijd klaar staan om heftig, hard en ongenuanceerd hun ongezouten mening te geven; die mensen heb je nu ook.
Ze hebben een keihard oordeel over hoe alles anders moet, wie het allemaal verkeerd doen en wat je met Marokkanen, moslims, illegalen en criminelen moet doen.
Dat soort oordelen kun je overal in reacties op nieuwssites, op Facebook of Twitter wel vinden of je hoort ze langs het voetbalveld en die mensen heb je in dit evangelie ook, ze roepen het keihard en zonder nuance: “Weg, weg met Hem, Kruisig Hem”.
Ook een van de misdadigers die naast Jezus wordt gekruisigd, is zo’n type: hij scheldt lekker ongenuanceerd met de anderen mee.
Je zou denken: Man, heb je niks beters te doen, je staat op het punt terechtgesteld te worden, straks sterf je nog met een vloek op je lippen.
Denk nou eens na voor je wat roept! Gelukkig is er ook die ander - de goede moordenaar - die hem tot bezinning roept.
Een goede vriend of echtgenoot kan die rol ook vervullen als iemand wat te stevig in zijn oordeel is.
De meeste mensen kijken toe, ze zeggen niet zo veel.
Ze doen hun mond niet open, ze nemen geen standpunt in, ze houden zich erbuiten.
Ze zijn toeschouwers en ook dat is vandaag de dag niet zoveel anders.
Terwijl iemand wordt gepest of in elkaar geslagen, kijken anderen toe...
Toch kun je en mag je niet altijd een zwijgende toeschouwer blijven.
Je moet ook spreken, niet passief blijven bij onrecht, ervoor uit durven komen, handelen, het goede voorhouden: “Go, let it out”.
En zo zijn er in dit evangelie, dit lijdensverhaal van Jezus de Heer, een paar mensen die eruit springen: De eerste is Simon van Cyrene, die het kruis van Jezus draagt OK, hij had geen keus, hij werd zomaar opgezadeld met dat kruis, hij moest het dragen achter Jezus aan.
Maar we weten dat hij een gelovige christen werd.
Talloze mensen zijn als Simon: ze krijgen een kruis opgelegd: ziekte misschien of ze worden slecht behandeld, hebben relatieprobleem en ga zo maar door, het zit hen niet mee, ze hebben het moeilijk, lastig, zwaar en ze kunnen het niet veranderen.
Als je dat overkomt, sta je voor de keus: blijf je je innerlijk verzetten, ga je er alleen tegenin omdat dit zo niet had gemoeten, dan krijg je een boos hart, je raakt verbitterd.
Maar als je dat kruis toch ergens ook probeert aan te nemen, als je er goed mee om wilt gaan, dan geef je daardoor al een getuigenis en je wordt inspirerend voor anderen: “Go, let it out”.
Die honderdman en de goede moordenaar zijn twee mensen die natuurlijk heel verschillend zijn, maar zij hebben ook één ding gemeen: zij zijn geraakt door dit gebeuren, door het lijden en sterven van Jezus, het heeft hun hart veranderd en zij delen dat met anderen: “Hij heeft niets verkeerds gedaan” “Deze mens was werkelijk een rechtvaardige”.
Zo geven zij getuigenis: praat erover, blijf niet zwijgen over je geloof en de waarden van het leven “Go, let it out”.
De laatste die eruit springt in het evangelie is Jozef van Arimatea: hij was altijd gelovig geweest en had ernaar geleefd.
Hij was ertegen geweest toen ze Jezus wilden doden.
Hij had niet veel kunnen doen, nu doet hij het laatste wat hij nog kan doen en geeft Jezus’ lichaam een waardige begrafenis.
Ook dat was een getuigenis, zoals dat ook bij jou is: al het goede dat je doet is een getuigenis: “Go, let it out!”.
En wie ben jij in dit lijdensverhaal? Wie bent U? Ik hoop dat je lijkt op één van die mensen die er uitspringen in dit lijdensverhaal van Jezus, dat je zult getuigen van die blijde boodschap van liefde die Jezus heeft gebracht en van wat God in jouw leven heeft gedaan.
Amen Echt belangrijk is wat nog belang heeft als alles wegvalt wat jezelf kunt, wat zelfs nog belang heeft op het moment dat je dood gaat.
Vooral je geloof, de hoop en... de liefde.