Grommende honden, toch moet je door....
Stille Omgang - Westfriese bedevaart
In de nacht van zaterdag op zondag (18-19 maart) is in Amsterdam weer de Stille Omgang gehouden, ter ere van het ‘heilig Sacrament van Mirakel’. Zelf was ik bij de Westfriese bedevaart in de Sint Nicolaasbasiliek voor de heilige Eucharistie. Onder hen een flink aantal (52) wandel-pelgrims, die de lange tocht uit het Westfriese te voet hadden gemaakt.
Voces Cyriaci uit Hoorn zong de Gregoriaanse gezangen en een meerstemmige zetting van de achtste Mis, waarvan de volkspartij op de gewone Gregoriaanse melodie werd gezongen.
Na de Mis begonnen we aan de Stille Omgang door een gelukkig droog Amsterdam. Dit jaar stond de zuil, opgebouwd van elementen uit de oude in 1908 helaas afgebroken gothische ‘heilige Stede’, weer op zijn plaats. Vanwege de bouw van de metro was die gedurende verschillende jaren verwijderd geweest.
Homilie
Beste pelgrims van de Stille Omgang,
Hond
Toen ik als kind naar school toe ging,
moest ik altijd
langs een gevaarlijk grommende en blaffende hond.
Iedere dag had ik het gevoel
dat ik even moedig moest zijn,
diep ademhalen
en ik was blij als ik er weer voorbij was.
Ik hoop dat de pelgrims
die vanavond te voet gekomen zijn
onderweg geen last van honden hebben gehad.
Angstige situaties
Maar hoe dan ook, we hebben allemaal weleens
met situaties te maken
die ons bezorgd en angstig kunnen maken.
Pas hoorde ik het verhaal
van mensen die in een vliegtuig hadden gezeten
dat niet kon landen
en met loeiende motoren
een doorstart moest maken.
Mensen waren angstig, sommigen schreeuwden,
anderen waren juist doodstil.
Of onze gezondheid is zoiets.
Ineens kunnen we iets krijgen
en zolang we niet weten wat het is
en of het te verhelpen is,
maken we ons heel erg bezorgd,
we denken meteen aan het ergste.
En we hebben soms zorgen en angsten
om ouders, kinderen of kleinkinderen,
om onze baan, om een relatie
en ga zo maar door.
Vragen
En we zitten dan met vragen:
hoe moet het verder?
Kom ik hier door heen?
Wat telt mijn leven?
Een beetje zoals de vrouw in het evangelie:
die Samaritaanse die water komt putten
en die zoekende is.
Zij stelt Jezus allerlei vragen
en die vragen zijn een teken van haar dorst
om te leren, meer te weten
over God, over Jezus, over levend water,
over de grote levensvragen.
Zelfs als die hond zou bijten...
Toen me dat gebeuren met die hond overkwam,
was ik nog maar een kind.
Maar een kind kan ook iets hebben
van een kinderlijk vertrouwen
en dat gebeurde inderdaad.
Ik begon me af te vragen
hoe ik die angst kon overwinnen,
want die hond kreeg ik niet weg.
Toen dacht ik eraan dat God, dat Jezus bij me was
en dat er niets zou gebeuren,
waar Hij geen raad mee wist.
Het was zelfs niet zo dat ik dacht
dat die hond me niet meer zou kunnen bijten,
het was veel meer zo dat ik dacht:
zelfs als die hond zou bijten,
ben ik toch in Gods hand,
Hij is bij mij.
En al was ik maar een kind
van toen af aan
was ik er meer op gefocused
dat God bij me was
en dat ik ergens toch veilig ben.
Natuurlijk was ik nog weleens een beetje bang,
maar het was toch anders,
als die angst opkwam,
dacht ik voortaan eraan
dat Jezus bij me was.
Het laatste woord
Dit is het doel waarom Jezus
ons de Eucharistie en de communie heeft gegeven.
Iedere Mis vieren we
dat we verlost en gered zijn
uit de greep van het kwaad en de dood,
dat er hoop is en bescherming,
dat God altijd bij ons is.
Het kwade blaft en gromt,
het is vaak sterk,
maar Jezus geeft ons leven.
Hij is daarvoor langs het kruis gegaan,
heeft geleden, is gestorven.
Maar Hij is opgestaan, verrezen,
het kwaad en de dood
hebben niet het laatste woord.
We ontvangen de heilige communie,
het lichaam van Christus,
zeker vanavond heel bewust;
Jezus komt naar ons in de communie,
Hij is in mij
en ik ben in Hem!
Mijn weg
De Stille Omgang die we straks lopen
ter ere van de heilige Eucharistie,
is daarom heel mooi:
buiten ons gaat het leven gewoon door,
er gebeurt van alles om ons heen,
wijzelf zijn in de stilte,
met onze gedachten proberen we bij Hem te zijn
en te bedenken:
Jezus is bij mij,
ik ben niet alleen
op mijn weg door het leven.
Om daarmee te leven
ontvang ik de heilige communie,
keer op keer.
Soms ben ik blij, soms is het lastig,
soms heb ik angst,
maar Hij is bij mij.
Ootmoed
Of om het met het motto te zeggen
van deze Stille Omgang:
“Voor U in ootmoed
- ootmoed is een soort ontzag
in eenvoud, in nederigheid -,
met U in geloof,
in U in de stilte”.
Ga met God,
maak het soms stil in je hart,
sta voor hem in geloof en in ootmoed
en vertrouw erop
dat Hij met je gaat.
