Colm Dekker diaken gewijd voor Fraterniteit Sant’ Egidio
in Mozes en Aäronkerk
In de Mozes en Aäronkerk aan het Waterlooplein in Amsterdam werd zondag 7 april Colm Dekker tot diaken gewijd voor de missionaire fraterniteit van Sant’ Egidio. Colm Dekker is onlangs tot stadsdiaken voor Amsterdam benoemd.
De plechtigheid begoen om 17.00 uur in een geheel gevulde kerk. Er waren heel wat priesters en diakens gekomen om de viering mee te maken. Mgr. Jan van Burgsteden was aanwezig en een afgevaardigde van de Koptische kerk. Ook was mw. Hilde Kieboom was er; zij is verantwoordelijke voor Sant’ Egidio in de Benelux; een afvaardiging vanuit Rome had de reis gemaakt en velen van Sant’ Egidio uit Antwerpen en andere plaatsen in Nederland.
Colm Dekker is gewijd voor de Missionaire fraterniteit van Sant’ Egidio en de leden daarvan worden op dit moment nog geïncardineerd in het Bisdom Frosinone in Italië. Het was dus met een machtigingsbrief van de bisschop van dat diocees dat ik de wijding mocht doen.
De gavenprocessie werd gevormd door allerlei mensen die met Sant’ Egidio verbonden zijn, waaronder vrienden van de straat.
Na afloop van de viering was er een drukke en gezellige receptie in het naast de kerk gelegen huis van Sant’ Egidio.
Homilie
Beste Colm, broeders en zusters,
Passietijd
Wij vieren deze heilige diakenwijding
op de dag dat de passietijd begint:
onze gelovige aandacht richt zich
op het verlossend lijden van onze Heer.
Misschien lijkt het ongepast
om op een dag als deze
dit feestelijk gebeuren
van jouw diakenwijding, Colm, te vieren,
maar dat is het niet.
De passietijd brengt ons
tot sobere eenvoud en inkeer,
tot boete en verzoening,
tegelijk vieren we zoals iedere zondag
ons wekelijks Pasen:
de verrijzenis van Jezus Christus
als onze grootste bron van hoop en vreugde.
En wat we in deze weken
zo betrokken en met eerbied gedenken
is niet allereerst de gruwelijke dood
van een onschuldig iemand
die als misdadiger
werd veroordeeld en ter dood gebracht,
maar veeleer een leven gevend geheim,
het paasmysterie,
dat God ons zozeer heeft lief gehad
dat Hij ons Zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven
en dat die de geringste is geworden,
de dienaar van allen,
uit liefde voor ons.
Roeping
Daar ligt in een notendop
de vreugde en de roeping van iedere christen,
van ons allen.
Zoals de apostel Paulus het vandaag zei
in de tweede lezing:
“Ik wil Christus kennen,
ik wil de kracht van zijn opstanding gewaar worden
en de gemeenschap met Zijn lijden.
Ik wil steeds meer op Hem lijken in Zijn sterven
om eens te mogen komen
tot de wederopstanding uit de doden”.
Daar ligt de roeping van ons allemaal,
maar op een bijzondere wijze
die van de nieuwe diaken!
Inspirerende tijd
De diakenwijding is een bijzondere deelname
aan dat geheim van Jezus Christus,
die zichzelf arm heeft gemaakt
om vriend van ons te zijn in onze armoede
en ons langs de weg van de vriendschap,
- de liefde ten einde toe -
tot Zijn familie te laten behoren.
Is er eigenlijk überhaupt wel
een mooiere, meer inspirerende tijd
om deze wijding te ontvangen?
We zullen straks in het wijdingsgebed bidden
om de kracht van de Geest
om te kunnen dienen
in navolging van Jezus Christus.
Inserviunt
Diaken-zijn, beste Colm,
is geen persoonlijk project,
geen carrière-stap
of iets wat jezelf kiest:
dat lijkt me leuk, dat ga ik eens doen;
en nog minder is het een status
om ermee eigen doelen te realiseren.
“Inserviunt”, zegt het concilie (LG 29), “zij dienen”.
Je vrienden
Diaken ben je voor je vrienden
en die vrienden zijn de armen,
degenen die arm zijn aan middelen en mogelijkheden,
die je wilt beminnen
met de voorkeursliefde die Jezus voor de armen heeft
en uiteindelijk is het ieder
die Gods eeuwige liefde behoeft.
Je hebt niet gekozen,
op de eerste plaats bén je gekozen.
Je kunt alleen diaken worden
als je een roeping daartoe onderkent,
een roeping van Godswege.
Je bent zojuist naar voren gekomen
- “Ja, hier ben ik” -
om die roeping te gaan beantwoorden
in beschikbaarheid.
Een weggegeven leven
Deze stap vooruit, naar de Heer, gezet
is vooraf gegaan door een andere stap
die in dezelfde lijn stond van dit geven van jezelf
en die je samen met Corine hebt gezet.
Het ja-woord dat jullie elkaar hebben gegeven,
zal straks resoneren in het antwoord
dat je zult geven op de vragen die je worden gesteld:
“Ja, dat wil ik”.
Corine en jij delen een leven
en een charisma van vriendschap met de armen,
binnen de gemeenschap van Sant’ Egidio.
Deze roepingen staan niet los van elkaar
en ze mogen elkaar versterken.
Het gaat over geven, beschikbaarheid,
over er zijn voor een ander
in vriendschap en liefde,
jullie voor elkaar, voor de Heer, voor de armen.
Overspelig
Het evangelie maakte ons nog eens duidelijk
wat dat betekent.
Een vrouw wordt betrapt bij overspel.
De man met wie zij dat heeft gedaan,
komt niet ter sprake,
de zwakkere wordt vernederd.
Het komt vaak voor
dat mensen die hard over anderen oordelen,
zelf de zonden begaan
die zij bij anderen aanklagen.
In wat de Farizeeën en Schriftgeleerden hier doen,
zit de intentie om Jezus
van iets te kunnen beschuldigen;
zij verwerpen hun Heer
en is dat niet de kern van de definitie
van een overspelig geslacht?
In het zand
Maar Jezus schrijft op de grond.
Velen hebben zich afgevraagd
wat Jezus daar zou schrijven.
Maar het gaat er niet om wat Hij schrijft
- anders had de evangelist ons dat wel gezegd -
het gaat erom dat Hij in het zand schrijft.
De zonde die zij begaat,
de zonden die wij begaan,
zijn niet in een rots gebeiteld,
maar in het zand geschreven.
Ze kunnen worden uitgewist
en ze zijn feitelijk al uitgewist
door de vriendschap tot de dood
van Jezus Christus.
En in het boetesacrament
zullen we iedere keer opnieuw
diezelfde woorden mogen horen:
“Ga heen en zondig niet meer.
Ook ik veroordeel je niet”.
Dat zegt iets over de blik
waarmee Jezus naar ons ziet
en dus over de blik
waarmee wij willen zien
als wij op Jezus willen lijken.
Lege handen
Beste Colm, dat die blik je eigen mag zijn,
die in de ander niet zozeer de grenzen
als de mogelijkheden ziet,
die wil dienen, die wil zoeken,
die oog heeft voor wie zwakker is en arm,
met lege handen staat.
Ook omdat wij wel beseffen
dat we uiteindelijk allemaal
met lege handen staan...
(fotoserie: Wim Koopman)