Hoe de toekomst zal zijn? Het gebed is heel belangrijk!
Sint Bavo Heemstede 325 jaar parochie, 140 jaar kerk
Zondag 20 oktober vierde de Sint Bavoparochie in Heemstede het 325 jarig bestaan van de parochie en de 140e verjaardag van het kerkgebouw. Het was ook wereldmissiedag in deze speciale missiemaand die door paus Franciscus is uitgeroepen met aandacht voor missie en evangelisatie. Dat roept ook de vraag op: Waar gaat het naar toe met de Kerk?
De Sint Bavo viert in deze oktobermaand allerlei feestelijke gebeurtenissen: de nieuwe priesters Diego Pildain en Tristan Perez, zijn gepresenteerd in een feestelijke en drukbezochte Mis, in de middag van 20 oktober was er een concert met alle koren van de Sint Bavo en zo zijn er nog meer activiteiten om deze feestelijke herdenking te markeren. Veel vrijwilligers zetten zich in en dat is heel belangrijk.
De kerk was fraai versierd, zoals op de foto's te zien is en in de preek heb ik nog even stilgestaan bij de geschiedenis van de parochie en bij het 'grote missie-uur' van het Nederlands katholicisme: de vele missionarissen, zusters, broeders en paters die uittrokken naar ontwikkelingslanden.
Homilie
Een stukje geschiedenis
Allereerst wil ik U allen
hartelijk feliciteren
met het 140 jarig bestaan van deze
in 1879 geopende prachtige kerk
en het 325 jarig bestaan van de parochie.
Of eigenlijk moet ik zeggen
325 jaar katholieke kerk in Heemstede,
want parochie werd Sint Bavo pas in 1856,
kort na het herstel van de hiërarchie.
In de eeuwen daarvoor was het een statie,
omdat Nederland een missiegebied was.
Apostolisch Vicaris Petrus Codde
benoemde in 1694
de eerste pastoor van de Statie Berkenrode,
zoals dat toen heette.
Men kon een soort schuurkerk bouwen
voor de toen kleine katholieke gemeenschap
en men hoefde niet meer
naar de kerk in Vogelenzang,
en toen die oude simpele kerk
veel te klein geworden was,
werd die uiteindelijk vervangen
door het huidige neogothische gebouw,
bekostigd, onder meer door de beroemde
kerkbollenveiling!
Als we terugkijken op de geschiedenis
van deze 325 jaar zien we vele verwikkelingen:
in 1694 waren er 500 parochianen,
dat groeide langzaam en krimpt nu weer,
maar God blijft dezelfde,
gisteren, vandaag en altijd
en zal ons door alle woelige tijden leiden!
Ja, er zijn in de loop van de jaren
vele veranderingen geweest...
Het Missie-uur
De ouderen onder ons
kunnen het zich nog wel herinneren:
aan het begin van de jaren zestig
werkten er vele missionarissen uit Nederland
in alle delen van de wereld.
Zo’n tienduizend waren dat er toen.
Zij gingen naar verre oorden;
vanuit een sterk geloof,
gaven zij het evangelie door
en leefden dat voor
en ze hebben in tal van landen
veel betekend
op het gebied van scholing, gezondheidszorg,
landbouw en infrastructuur.
Het was niet om rijk te worden,
- zoals de koloniale handelaren -,
dat zij gingen
maar zij gingen om vanuit hun geloof
iets goeds te kunnen doen
voor meestal arme medemensen.
Een andere tijd...
Het aantal missionarissen
dat vanuit ons land
in ontwikkelingslanden werkt,
is nu zeer veel minder geworden,
dat zijn er nog maar een paar.
Daarentegen zijn er missionarissen
naar ons eigen land gekomen,
niet zozeer omdat wij materiële hulp
nodig hebben
maar omdat het geloof
en het aantal van degenen
die dat geloof willen doorgeven,
sterk verminderd is.
Nu zitten we weer
in een periode van krimp,
want de maatschappij
en de gedachten van mensen
zijn anders geworden.
Waar geld en rijkdom binnen komen,
schrompelt het geloof ineen;
bij rijkdom zijn mensen geïnteresseerd
in materiële zaken
en misschien soms in een vagere spiritualiteit,
maar niet in een heel concrete Persoon,
zoals Jezus is,
die ons het goede leven voorhoudt en vóór-leeft.
Dus, ook na tweeduizend jaar
is de keuze nog steeds:
wie wil je dienen
God of de mammon?
Blijf bidden!
Jezus leert Zijn leerlingen vandaag
dat als je God wilt dienen
dat het dan nodig is
te blijven bidden.
Bidden is contact met God,
het is een band met God
en Die blijft onder ons gebed
niet onbewogen,
dat wil zeggen dat God ons aanhoort
met liefde en barmhartigheid.
Geld of geloof...?
Dat nood leert bidden
kwam onlangs weer eens uit een onderzoek
ik meen in een gebied dat door een orkaan was getroffen -
waarover de kranten afgelopen week berichtten:
mensen die een rampzalige situatie hadden meegemaakt
gingen veel meer aandacht
aan hun geloof besteden
dan ze deden toen het goed ging.
In een rijke samenleving,
waar niet veel nood wordt gevoeld,
waar je de vergankelijkheid
en betrekkelijkheid van het leven
niet zo bewust wordt,
is het moeilijker om het geloof te bewaren.
We maken dat bijna allemaal wel
in onze eigen omgeving mee,
bijvoorbeeld als we merken
dat we er niet in slagen
het geloof door te geven
aan nieuwe generaties.
Hoe kunnen we getuigen
van de rijkdom en de vervulling
die het geloof ons biedt?
Hoe zal de toekomst zijn?
“Zal de mensenzoon bij zijn komst
het geloof op aarde vinden?”
Dat is een vraag die wij ook weleens stellen,
zeker nu we dit mooie jubileum vieren:
waar gaat het naar toe?
Hoe zal de toekomst zijn?
Zal er nog geloof zijn onder de mensen?
Gelukkig zijn er ook nu jonge mensen
die met vuur en bezieling
hun katholieke geloof beleven.
Ze zijn vaak geïnspireerd door
wereldjongerendagen, een beweging,
een geloofsgroep of een bedevaart
Gelovige jonge mensen
moeten misschien wel meer
op zoek gaan om elkaar te vinden,
maar het gebeurt
en ze stimuleren en helpen elkaar
om vaak tegen de stroom in
hun geloof te verdiepen,
nieuwe ervaringen te zoeken
die inspireren
en op die weg van Jezus verder te gaan!
Ook nu is er toch een kern,
al is die nu weer klein
- zoals 325 jaar geleden -
van mensen die bewust
met geloof en verdieping bezig zijn.
Elkaar dragen in geloof
En dan zouden we daarbij ook
aan het verhaal over Mozes
in de eerste lezing mogen denken.
Mozes bidt voor zijn volk,
met opgeheven handen.
Zolang hij bidt,
gaat het goed met zijn volk,
maar als Mozes moe geworden stopt,
vergaan de Israëlieten in de strijd,
totdat Mozes zich
door anderen laat ondersteunen.
Zo is het eigenlijk ook met ons:
als we ervaren dat we meer alleen staan
in het geloof,
dat anderen dat geloof niet delen,
kan bij ons de neiging komen
om het er ook maar een beetje bij te laten zitten.
Ook Mozes liet zijn armen weleens zakken.
Maar we moeten juist blijven bidden
voor de mensen die ons dierbaar zijn,
voor de jonge mensen,
voor degenen die hun leven nog moeten opbouwen
en voor onszelf;
laten we bidden
niet alleen om materiële dingen,
maar ook dat wij en andere mensen
het geloof mogen bewaren,
vernieuwen en verdiepen,
dat we vanuit een band
met God en met Maria
mogen leven.
Samen bidden
Mooi ook als we elkaar
in geloof en gebed ondersteunen
net als Aäron en Chur dat deden bij Mozes:
de steun van anderen is een grote hulp.
Ik was eens bij een echtpaar,
allebei gelovig en kerkbetrokken,
maar ze hadden nog nooit samen gebeden.
Toch is dat misschien wel het mooiste
wat ze hadden kunnen delen,
Dus, laten we elkaar geestelijk helpen
en steunen in het geloof!
Proficiat!
Dat wens ik U van harte toe
op deze jubileum-dag:
325 jaar statie/parochie; 140 jaar kerk! Proficiat!