Arsacal
button
button
button
button


Hoe de toekomst zal zijn? Het gebed is heel belangrijk!

Sint Bavo Heemstede 325 jaar parochie, 140 jaar kerk

Nieuws - gepubliceerd: zondag, 20 oktober 2019 - 1136 woorden
Sint Bavo kerk versier voor het feest
Sint Bavo kerk versier voor het feest
Hoe de toekomst zal zijn? Het gebed is heel belangrijk!
H. Bavo, tekening van Han Bijvoet
H. Bavo, tekening van Han Bijvoet

Zondag 20 ok­to­ber vierde de Sint Bavo­paro­chie in Heem­ste­de het 325 jarig bestaan van de pa­ro­chie en de 140e ver­jaar­dag van het kerk­ge­bouw. Het was ook wereld­mis­sie­dag in deze speciale missie­maand die door paus Fran­cis­cus is uit­ge­roe­pen met aan­dacht voor missie en evangeli­sa­tie. Dat roept ook de vraag op: Waar gaat het naar toe met de Kerk?

De Sint Bavo viert in deze ok­to­ber­maand allerlei fees­te­lij­ke gebeur­te­nissen: de nieuwe pries­ters Diego Pildain en Tristan Perez, zijn ge­pre­sen­teerd in een fees­te­lij­ke en drukbe­zochte Mis, in de mid­dag van 20 ok­to­ber was er een concert met alle koren van de Sint Bavo en zo zijn er nog meer ac­ti­vi­teiten om deze fees­te­lij­ke her­den­king te markeren. Veel vrij­wil­li­gers zetten zich in en dat is heel be­lang­rijk.

De kerk was fraai versierd, zoals op de foto's te zien is en in de preek heb ik nog even stil­ge­staan bij de ge­schie­de­nis van de pa­ro­chie en bij het 'grote missie-uur' van het Neder­lands katho­li­cisme: de vele mis­sio­na­rissen, zusters, broe­ders en paters die uit­trok­ken naar ont­wik­ke­lings­lan­den.

 

Homilie

Een stukje ge­schie­de­nis

Aller­eerst wil ik U allen
harte­lijk fe­li­ci­te­ren
met het 140 jarig bestaan van deze
in 1879 geopende prach­tige kerk
en het 325 jarig bestaan van de pa­ro­chie.
Of eigen­lijk moet ik zeggen
325 jaar katho­lie­ke kerk in Heem­ste­de,
want pa­ro­chie werd Sint Bavo pas in 1856,
kort na het herstel van de hiërarchie.
In de eeuwen daarvoor was het een statie,
omdat Neder­land een missie­ge­bied was.

Apos­to­lisch Vica­ris Petrus Codde
benoemde in 1694
de eerste pastoor van de Statie Berkenrode,
zoals dat toen heette.
Men kon een soort schuur­kerk bouwen
voor de toen kleine katho­lie­ke ge­meen­schap
en men hoefde niet meer
naar de kerk in Vo­ge­len­zang,
en toen die oude simpele kerk
veel te klein gewor­den was,
werd die uit­ein­delijk ver­vangen
door het hui­dige neogothische gebouw,
bekos­tigd, onder meer door de beroemde
kerkbollen­vei­ling!

Als we terug­kij­ken op de ge­schie­de­nis
van deze 325 jaar zien we vele verwikkelingen:
in 1694 waren er 500 pa­ro­chi­anen,
dat groeide lang­zaam en krimpt nu weer,
maar God blijft dezelfde,
gis­te­ren, vandaag en altijd
en zal ons door alle woelige tij­den lei­den!
Ja, er zijn in de loop van de jaren
vele ver­an­de­ringen geweest...

Het Missie-uur

De ouderen onder ons
kunnen het zich nog wel her­in­ne­ren:
aan het begin van de jaren zes­tig
werkten er vele mis­sio­na­rissen uit Neder­land
in alle delen van de wereld.
Zo’n tien­dui­zend waren dat er toen.
Zij gingen naar verre oor­den;
vanuit een sterk geloof,
gaven zij het evan­ge­lie door
en leef­den dat voor
en ze hebben in tal van lan­den
veel betekend
op het gebied van scholing, ge­zond­heids­zorg,
land­bouw en infra­struc­tuur.
Het was niet om rijk te wor­den,
- zoals de koloniale handelaren -,
dat zij gingen
maar zij gingen om vanuit hun geloof
iets goeds te kunnen doen
voor meestal arme mede­mensen.

Een andere tijd...

Het aantal mis­sio­na­rissen
dat vanuit ons land
in ont­wik­ke­lings­lan­den werkt,
is nu zeer veel min­der gewor­den,
dat zijn er nog maar een paar.
Daar­en­te­gen zijn er mis­sio­na­rissen
naar ons eigen land geko­men,
niet zozeer omdat wij mate­rië­le hulp
nodig hebben
maar omdat het geloof
en het aantal van degenen
die dat geloof willen door­ge­ven,
sterk vermin­derd is.
Nu zitten we weer
in een periode van krimp,
want de maat­schap­pij
en de gedachten van mensen
zijn anders gewor­den.
Waar geld en rijkdom binnen komen,
schrompelt het geloof ineen;
bij rijkdom zijn mensen geïn­te­res­seerd
in mate­rië­le zaken
en mis­schien soms in een vagere spiri­tua­li­teit,
maar niet in een heel concrete Persoon,
zoals Jezus is,
die ons het goede leven voorhoudt en vóór-leeft.
Dus, ook na twee­dui­zend jaar
is de keuze nog steeds:
wie wil je dienen
God of de mammon?

Blijf bid­den!

Jezus leert Zijn leer­lin­gen vandaag
dat als je God wilt dienen
dat het dan nodig is
te blijven bid­den.
Bidden is contact met God,
het is een band met God
en Die blijft onder ons gebed
niet onbewogen,
dat wil zeggen dat God ons aanhoort
met liefde en barm­har­tig­heid.

Geld of geloof...?

Dat nood leert bid­den
kwam onlangs weer eens uit een onder­zoek
ik meen in een gebied dat door een orkaan was getroffen -
waarover de kranten afgelopen week berichtten:
mensen die een rampzalige situatie had­den mee­ge­maakt
gingen veel meer aan­dacht
aan hun geloof beste­den
dan ze deden toen het goed ging.
In een rijke samen­le­ving,
waar niet veel nood wordt gevoeld,
waar je de ver­gan­ke­lijk­heid
en betrekke­lijk­heid van het leven
niet zo bewust wordt,
is het moei­lijker om het geloof te bewaren.
We maken dat bijna allemaal wel
in onze eigen omge­ving mee,
bij­voor­beeld als we merken
dat we er niet in slagen
het geloof door te geven
aan nieuwe gene­ra­ties.
Hoe kunnen we getuigen
van de rijkdom en de vervulling
die het geloof ons biedt?

Hoe zal de toe­komst zijn?

“Zal de mensen­zoon bij zijn komst
het geloof op aarde vin­den?”

Dat is een vraag die wij ook weleens stellen,
zeker nu we dit mooie jubileum vieren:
waar gaat het naar toe?
Hoe zal de toe­komst zijn?
Zal er nog geloof zijn onder de mensen?
Gelukkig zijn er ook nu jonge mensen
die met vuur en bezieling
hun katho­lie­ke geloof beleven.
Ze zijn vaak geïnspireerd door
wereld­jon­ge­ren­da­gen, een bewe­ging,
een geloofs­groep of een bede­vaart
Gelo­vi­ge jonge mensen
moeten mis­schien wel meer
op zoek gaan om elkaar te vin­den,
maar het gebeurt
en ze sti­mu­leren en helpen elkaar
om vaak tegen de stroom in
hun geloof te ver­die­pen,
nieuwe erva­ringen te zoeken
die in­spi­re­ren
en op die weg van Jezus ver­der te gaan!
Ook nu is er toch een kern,
al is die nu weer klein
- zoals 325 jaar gele­den -
van mensen die bewust
met geloof en ver­die­ping bezig zijn.

Elkaar dragen in geloof

En dan zou­den we daarbij ook
aan het verhaal over Mozes
in de eerste lezing mogen denken.
Mozes bidt voor zijn volk,
met opge­he­ven han­den.
Zolang hij bidt,
gaat het goed met zijn volk,
maar als Mozes moe gewor­den stopt,
ver­gaan de Israëlieten in de strijd,
totdat Mozes zich
door anderen laat onder­steunen.
Zo is het eigen­lijk ook met ons:
als we ervaren dat we meer alleen staan
in het geloof,
dat anderen dat geloof niet delen,
kan bij ons de nei­ging komen
om het er ook maar een beetje bij te laten zitten.
Ook Mozes liet zijn armen weleens zakken.
Maar we moeten juist blijven bid­den
voor de mensen die ons dier­baar zijn,
voor de jonge mensen,
voor degenen die hun leven nog moeten opbouwen
en voor ons­zelf;
laten we bid­den
niet alleen om mate­rië­le dingen,
maar ook dat wij en andere mensen
het geloof mogen bewaren,
vernieuwen en ver­die­pen,
dat we vanuit een band
met God en met Maria
mogen leven.

Samen bid­den

Mooi ook als we elkaar
in geloof en gebed onder­steunen
net als Aäron en Chur dat deden bij Mozes:
de steun van anderen is een grote hulp.
Ik was eens bij een echtpaar,
allebei gelovig en kerkbe­trok­ken,
maar ze had­den nog nooit samen gebe­den.
Toch is dat mis­schien wel het mooiste
wat ze had­den kunnen delen,
Dus, laten we elkaar gees­te­lijk helpen
en steunen in het geloof!

Proficiat!

Dat wens ik U van harte toe
op deze jubileum-dag:
325 jaar statie/pa­ro­chie; 140 jaar kerk! Proficiat!

post deze webpagina op: Facebook X / Twitter

Fotoserie

Klik op een foto voor een uitvergroting.
Terug