Soms is alles donker. Heb geduld....

Mis in de Vredeskerk

Zondag 15 de­cem­ber was ik opnieuw in de Vredes­kerk in Am­ster­dam voor de Eucha­ris­tie­vie­ring, dit keer ook om voor de pa­ro­chi­anen het ant­woord van Rome toe te lichten aan­gaande pastoor Pierre Valke­ring en gelegen­heid te geven vragen te stellen en in gesprek te gaan. We vier­den de derde zon­dag van de Advent, zon­dag Gaudete, met bij­zon­dere aan­dacht voor Johannes de Doper die de komst van de Messias had aan­ge­kon­digd maar daarna in de ge­van­ge­nis was beland.

Het com­mu­ni­qué van het bisdom over de situatie rond pastoor Valke­ring is te vin­den op de web­si­te van het bisdom Haar­lem-Am­ster­dam en die tekst was ook be­schik­baar voor de pa­ro­chi­anen. Pastoor Valke­ring woonde de Mis als gelo­vi­ge bij.

HOMILIE

Begeesterd

Het is bijna zover:
nog tien dagen en we vieren het kerst­feest.
Eén van de grote figuren van de Advents­tijd
staat vandaag centraal:
Johannes de Doper,
de grote boetepredi­kant
die in de woes­tijn van Judea
de komst van Jezus Christus
heeft aan­ge­kon­digd.
In het evan­ge­lie van deze dag
kwamen we hem echter tegen
in de ge­van­ge­nis, gevangen geno­men
door koning Herodes Antipas.
Eens had hij Jezus gedoopt
en toen was Johannes heel dui­de­lijk geweest:
“Ik heb Uw doopsel nodig”,
niet U dat van mij,
had Johannes vol vuur gezegd.
En daarna had hij de Geest
over Jezus zien neerdalen.
En hij had de mensen op Jezus gewezen
als het Lam Gods dat de zon­den
weg zou nemen.
Zo begeesterd was Johannes geweest!

Onzeker

Maar nu, in die ge­van­ge­nis,
lijkt Johannes toch
een beetje onzeker gewor­den:
“Bent U de ko­men­de,
of moeten we op een ander wachten?”
Hij lijkt dus niet meer zo vast te staan,
daar in die kille en donkere cel,
al hoort hij nog zoveel ver­tellen
over wat Jezus allemaal doet.

Tekens van de Geest

Eigen­lijk is dat niet zo vreemd,
we maken het zelf ook weleens mee.
Soms wor­den we geraakt,
ervaren we tame­lijk dui­de­lijk
de hand van God in ons leven,
voelen we een vreugde,
een licht­heid en open­heid in ons hart.
Die lichte blij­heid
en ook de dank­baar­heid
zijn tekens van God,
tekens van de heilige Geest.

Een berg van problemen

Vorig jaar ontmoette ik iemand
die als jon­gere in het jaar 2000
naar de Wereld Jon­ge­ren­da­gen was gegaan.
Op reis waren er momenten geweest
die zij nu nog precies wist na te ver­tellen
en waarin de Heer haar hart had aan­geraakt.

Maar vaak ook is het anders.
Soms is het
alsof de ene na de andere moei­lijk­heid
op ons pad komt,
soms wor­den die moei­lijk­he­den
een grote berg
waar je niet meer overheen kunt kijken.
Dan raken we als het ware op­ge­slo­ten
in ons­zelf en in onze problemen
omdat we het uit­zicht, het per­spec­tief niet zien.
Zoiets lijkt gebeurd te zijn
met de heilige Johannes de Doper
toen die was op­ge­slo­ten
in de ge­van­ge­nis.
Het lijkt dan
alsof alleen de problemen er zijn,
alsof er niets anders meer is.
Maar God is er ook,
Hij is er ook als je Hem niet merkt,
als je Hem niet ervaart.
God is er ook
als alles koud en kil is.

Geduld!

Heb geduld,
zei de tweede lezing ons:
Heb geduld tot de komst van de Heer.
Wees gedul­dig en moe­dig
want de Heer is nabij.
Verdraag met geduld
wat je over­komt
en geloof in een uit­zicht
dat je dan mis­schien nog niet ziet.

Dus dat is de bood­schap:
Heb geduld,
zie uit naar de Heer,
zoek Hem
en neem toe in kracht.

Wat moet je doen?

Soms voel je je leeg
en lijkt het of God je niet hoort.
Je krijgt dan de nei­ging
om alles wat min­der te doen.
Bij­voor­beeld te zeggen:
God hoort mij toch niet,
waarom zou ik bid­den?
Terwijl je dan
juist beter stappen kunt zetten naar God toe,
zoeken naar nieuwe in­spi­ra­tie,
gees­te­lij­ke kracht.

Johannes deed dat,
in die ge­van­ge­nis,
door bood­schappers te sturen naar Jezus
om van Hem ant­woor­den te krijgen.
Nieuwe input, nieuwe kracht.

Geduld en volhar­ding

Ook ver­der is rond het leven van
Johannes de Doper
wel een voor­beeld te vin­den
van geduld en volhar­ding.
De ouders van Johannes,
Elizabeth en Zacharias,
kon­den geen kin­de­ren krijgen.
Dat was bepaald niet mak­ke­lijk voor hen,
zeker in een maat­schap­pij als die van toen,
waar kin­derloos­heid
vaak als een soort van straf of vloek werd gezien.
Op een gegeven moment
leek de leef­tijd voorbij
waarop je nog kin­de­ren zou kunnen krijgen.
Ondanks deze grote teleur­stel­ling
bleven deze mensen
een vroom en recht­vaar­dig leven lei­den.
Ze moesten dus heel lang wachten,
maar toen op een dag
kreeg Zacharias bij zijn dienst in de tempel
de aan­kon­di­ging
dat hij toch nog een kind zou gaan krijgen
en dat hij dat kind Johannes moest noemen.

Uitzien naar...met geduld

Zij had­den veel geduld gehad,
gewacht, gebe­den,
de moed niet opge­ge­ven,
met overgave geleefd
want niemand weet hoe de Heer
het leven van mensen zal lei­den....
Het wachten werd ver­wach­ten,
vol hoop, een uitzien naar....
En toen gebeurde het toch nog!

Laten we dat voor­beeld volgen.
Laat je niet ont­moe­di­gen,
zoek nieuwe kracht en in­spi­ra­tie
en zie uit naar de Heer
die ook voor jou
de Ko­men­de is!