Hoe kun je zorgen en poblemen dragen?

Omgaan met problemen - de gedaanteverandering van de Heer

Op de tweede zon­dag van de veer­tig­da­gen­tijd was ik in Wer­vers­hoof voor de Eucha­ris­tie­vie­ring en ont­moe­ting met de pa­ro­chi­anen. De mooie H. We­ren­fri­dus­kerk bezit een engel die bij het sacra­mentsaltaar staat opge­steld en de tekst draagt: "Bonum est nos hic esse": Het is goed dat wij hier zijn. Die tekst komt precies uit het evan­ge­lie van deze dag (Mt. 17, 1-9).

U kunt die engel hiernaast bewon­de­ren. Maar er is nog meer te doen in Wer­vers­hoof. Diaken Juan Andrès Correa del Rio doet daar zijn pas­to­rale jaar in voor­be­rei­ding op de pries­ter­wij­ding, die Deo volente, zater­dag na Pink­ste­ren zal plaats­vin­den. Afgelopen vrij­dag was in Wer­vers­hoof de "ge­meen­schaps­vei­ling" gehou­den, waar­van de opbrengst bestemd is voor vereni­gingen en derge­lijke in Wer­vers­hoof. Oor­spron­ke­lijk was het een kerke­vei­ling en de kerk krijgt nog steeds een (klein) deel van de opbrengst die dit jaar € 93.000 bedroeg!

Na de Eucha­ris­tie­vie­ring heb ik de pa­ro­chi­anen kunnen ont­moe­ten in de pa­ro­chie­zaal De Inzet naast de kerk en bin­nen­kort hoop ik weer een heel aantal van hen tegen te komen bij de Westfriese bede­vaart naar de Stille Omgang.

Hoe kun je zorgen en problemen dragen? Doe als Jezus met Zijn leer­lin­gen!

Homilie

Problemen anders ervaren

Even eruit!
We hebben allemaal wel de erva­ring
hoeveel goed dat ons kan doen.
Even weg, even alles achter je laten,
even afstand nemen
om alles weer met een frisse blik
te kunnen bezien.

Als de zon bij­voor­beeld schijnt,
het weer is aange­naam,
voelt het al een beetje als vakantie;
dan ver­dwij­nen allerlei problemen.
Zo kunnen de omstan­dig­he­den
veel uitmaken
voor de blik
waar­mee we ons leven
en onze problemen bekijken.

Corona­vi­rus

Soms zijn de problemen groter
wanneer we er veel mee bezig zijn.
We wor­den dage­lijks geïn­for­meerd
over het corona­vi­rus;
het geeft vooral onzeker­heid,
we weten niet hoe het zich zal ver­sprei­den.
Het is goed dat we de voor­zorgs­maat­re­ge­len nemen
die ons wor­den aan­be­vo­len.
We kunnen helemaal opgaan in de bericht­ge­ving
en er zelf heel onrus­tig van wor­den,
of inner­lijk een beetje meer afstand bewaren.

Dat is tra­gischer...

In feite zijn er andere problemen in de wereld
die veel tra­gischer zijn
en voor de mens­heid meer gevolgen hebben,
zoals de situatie
van de tien­dui­zen­den vluch­te­lingen
aan de grenzen van Europa,
klimaat­ver­an­de­ring en som­mi­ge conflicthaar­den
en gebie­den met extreme armoede.

Als het dichtbij komt

De problemen die ons raken,
die dichter bij ons leven komen,
hou­den ons veel meer bezig,
kunnen ons heel erg in beslag nemen
maar dat is niet altijd reëel.

En na­tuur­lijk maken we ons het meeste zorgen
als er in ons eigen gezin
of in ons per­soon­lijk leven
zich iets erns­tigs voordoet
- ziekte, span­ningen, een over­lij­den,
verlies van werk -
en ook dan kan het zijn
dat we er te diep in zitten
om nog te zien hoe het ver­der moet.

Schil­derij

Daarom is het goed
soms wat afstand te nemen;
wat min­der dicht te zitten
op de dingen die ons bezig hou­den
en waarover we ons zorgen maken.
Als we te dicht op een schil­derij staan
zien we de klod­ders verf,
als we afstand nemen,
zien we de schoon­heid van het geheel.

Het is goed om ervoor op te passen
niet in een kringetje rond ons­zelf
en onze eigen problemen
te blijven draaien.
Een deel van de oplos­sing bestaat erin
dat we wat afstand nemen
en dat we de dingen uit han­den moeten geven,
over­ge­ven, toe­ver­trou­wen.

Ga eruit...

Dat was ook de opdracht
die God aan Abram gaf,
zoals we in de eerste lezing hoor­den.
“Trek weg uit uw land...
naar het land dat ik u zal wijzen”,
zei God tot hem.
Even weg, ga eruit...
Gees­te­lijk moeten we dat allemaal doen:
afstand nemen,
ruimte scheppen
om de problemen en de moei­lijk­he­den,
de uit­dagingen van ons leven
met nieuwe ogen te zien
en concreet te beleven
dat het niet allemaal van ons afhangt,
dat niet wij het kunnen red­den,
en dat je soms wat afstand moet nemen
om niet alleen die lelijke klod­ders,
maar ook het mooie geheel te kunnen zien.
Iedere mens,
die zich daarvoor opent,
gaat een eigen weg met God.

De berg op...

Ook Jezus doet dat met enkele apos­te­len
in het evan­ge­lie van vandaag.
Zij beklimmen een hoge berg.
Zo’n berg is een plaats
waar je de wereld achter je laat;
gelei­de­lijk bij het klimmen
verstommen de gelui­den van de wereld
en van waar ie­der­een druk mee bezig is,
de apos­te­len komen in de stilte.
De apos­te­len trekken hier dus met Jezus
weg uit het dage­lijks leven,
naar een plaats van Gods­ont­moe­ting.
Daar ervaren zij Jezus,
zij zien Hem in Zijn heer­lijk­heid.
Een berg is vanouds de plaats
waar de mens God kan ont­moe­ten.
Jezus trekt zich er vaker terug om te bid­den
en in het Oude Testa­ment
was het op de berg de Horeb
dat God zich aan Mozes open­baarde
en op de berg Sinaï gaf Hij de tien gebo­den.

Rela­ti­ve­ren

En mis­schien hebt U dat zelf
ook wel ervaren:
even afstand nemen,
ontspan­ning en rust,
een mooie bede­vaart,
nieuwe indrukken,
tijd voor be­zin­ning,
ze zullen ons openen
voor een nieuwe erva­ring van God
en ons helpen
om onze eigen problemen
een beetje te kunnen rela­ti­ve­ren
en de betrekke­lijk­heid van zoveel dingen
te kunnen zien.

Gees­te­lijk even eruit

Dan kunnen we weer bid­den,
bid­den met ons hart,
want bid­den is niet alleen een gebedje zeggen,
maar vooral toch
luis­te­ren wat God je te zeggen heeft,
je van hart tot hart verbon­den weten
met God, met Jezus, met Maria.
Even eruit, even weg,
gees­te­lijk dan,
dat hoeft geen verre reis te zijn,
mis­schien is het een wan­de­ling in de pol­der,
een kaarsje in de Maria­ka­pel,
om zomaar even in de stilte zijn,
om vrij te zijn en open
voor over­we­ging, een gebed,
een ont­moe­ting met God.