Wie was sint Jozef?

Opening van de meimaand in Heiloo

Op 1 mei was ik in Heiloo waar op de eerste zater­dag van de maand een speciale bede­vaart wordt gehou­den om te bid­den om roe­pingen voor pries­ter­schap, dia­ko­naat en God gewijde leven. Op die eerst mei wordt de ge­dach­te­nis van sint Jozef arbei­der gevierd en in dit Sint Jozef­jaar hebben we dat na­tuur­lijk niet vergeten. Aan het einde van de Mis wijdde een groep gelo­vi­gen zich bij­zon­der aan sint Jozef toe (foto).

10% regel

De grotere kerken mogen nu iets wij­der open: maximaal 10% van de capaci­teit mag wor­den benut en daar is in Heiloo al meteen gebruik van gemaakt. Daar­naast waren er nog heilige Missen in de genade­ka­pel en ’s morgens in de klooster­ka­pel om ie­der­een voldoende gelegen­heid te geven om met een Eucha­ris­tie­vie­ring in Heiloo de Meimaand te kunnen beginnen.

Mede­wer­kers

Diaken Theo van Stiphout zet zich altijd in voor de organi­sa­tie, Gert Visser regelt het verloop van de li­tur­gie als ceremonia­ris, Hans Tuyn was erbij als cere­mo­nia­rius voor de bis­schop, Jos Martens bespeelde het orgel en zorgde voor de zang, se­mi­na­rist Thomas Böttcher bad de rozen­krans en deed de lezingen, de zusters berei­den de Mis voor en een vrij­wil­li­ger van het hei­lig­dom staat bij de deur om de toegang te regelen. Mariska van Adrichem was aanwe­zig voor de strea­ming van de Mis (nog te volgen via de web­si­te van het hei­lig­dom van Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo). In de biecht­tent en elders zijn pries­ters aanwe­zig voor het boete­sa­cra­ment, alles wel met inachtne­ming van de corona-regels. In de kerk was ook de heer Arnold Leeman present die meer dan veer­tig jaar gele­den met de eerste zater­dag in Heiloo is be­gon­nen! Veel dank aan al deze personen die zich zo goed inzetten voor de eerste zater­dag­vie­ring!

Sint Jozef

Bij het beeld van Sint Jozef verzamelde zich na de Mis een groep gelo­vi­gen om zich in dit Jozef jaar aan de Voedster­va­der van Jezus toe te wij­den. Samen hebben we een gebed tot sint Jozef gebe­den en deden zij de akte van toe­wij­ding.
Ook Katho­liek Leven was aanwe­zig om een klein ver­slagje te maken over Heiloo als hei­lig­dom. Dat zullen we bin­nen­kort wel zien ver­schij­nen op die web­si­te.

De Bauers

Op 26 mei wordt trouwens het pro­gram­ma De Bauers: Bestem­ming onbekend, met Frans en Mariska Bauer, op RTL4 uitgezon­den onder meer over hun bezoek aan het hei­lig­dom van Heiloo

Homilie

Hoe sta je in het leven?

Jozef

Op deze eerste dag van mei
openen we de maand
die aan Maria is gewijd,
de Moeder van God,
maar onze gedachten gaan vandaag
toch wel heel bij­zon­der
naar sint Jozef,
want we vieren een sint Jozef-jaar
dat door paus Fran­cis­cus is uit­ge­roe­pen
en vandaag is de ge­dach­te­nis van Sint Jozef arbei­der,
daarbij valt het licht
op zijn werk­zaam bestaan:
Jozef was een timmerman.

Te gewoon?

Daar werd ook weleens
een beetje op neergekeken.
In ieder geval wordt het
in het evan­ge­lie van deze dag
genoemd als een teken
van de “gewoon­heid” van Jezus:
“Is Hij niet de zoon van een timmerman”?

Ons kent ons

De vader­stad van Jezus
was niet veel meer dan een dorp
en ie­der­een kende zeker ie­der­een.
En zoals het gaat
in een rela­tief kleine ge­meen­schap
waar men elkaar kent:
Ieder heeft een bepaald beeld van de ander,
een bepaalde indruk, een bepaald oor­deel,
wat soms tot uiting komt
in de bijnamen
die men op som­mi­ge dorpen
gewend is elkaar te geven.
Dat is in zoverre iets moois
dat je eraan kunt zien
dat de mensen in het dorp
een ge­meen­schap vormen,
je gaat er niet onder in de anonieme massa.
Maar het kan ook iets blokkeren:
mensen krijgen een stickertje
waar ze niet meer van af komen.
Iemand had per ongeluk
ooit vergeten zijn gulp te sluiten
en dat werd zijn bij­naam
voor het hele ver­dere leven.

Ge­meen­schap is be­lang­rijk
maar dat vraagt wel
dat we voor elkaar open blijven staan,
iemand niet blijvend beoor­de­len
op iets wat die persoon
mis­schien ooit heeft gedaan.

Belang van de semi­na­rie­ge­meen­schap

We zijn hier geko­men
om te bid­den om pries­terroe­pingen.
Van een pries­ter­kan­di­daat wordt gevraagd
dat hij tenminste een aantal jaren
in een ge­meen­schap leeft,
de ge­meen­schap van het semi­na­rie.
Waarom is dat zo be­lang­rijk?
Dat is be­lang­rijk omdat er zo een band groeit
tussen de toe­koms­tige pries­ters
en het is be­lang­rijk
omdat een pries­ter wordt geacht
voor alle soorten mensen open te staan
en hen te willen begrijpen
met een kennis van het hart,
hun zorgen en noden te verstaan,
en dat begint na­tuur­lijk in het eigen huis,
thuis in het gezin
of in de semi­na­rie-ge­meen­schap,
onder de mensen met wie je leeft.
Reke­ning hou­den met elkaar,
elkaar verdragen,
geen stickertjes plakken.

Zo heeft Jezus het ons voor­ge­daan:
Hij maakte deel uit van een dorps­ge­meen­schap
en groeide op in een gewoon gezin
met een vader die zijn kost ver­diende
als timmerman.

De bijdrage van sint Jozef

Dat is de kracht en de grote bijdrage
van sint Jozef.
Hij was een­vou­dig, nederig en dienst­baar
en heeft met zijn han­den
de kost ver­diend.
Hij was een­vou­dig en nederig
want hoewel hij overal buiten was gehou­den,
hem niets gevraagd was zoals bij Maria,
hoewel hij maar moest ont­dek­ken
dat Maria zwan­ger was,
stond hij toch open voor de wil van God,
was hij toch bereid om de taak
van voedster­va­der voor Jezus
op zich te nemen,
heeft hij toch een grote dienst vervuld
door het heilig huis­ge­zin
bescher­ming, be­ge­lei­ding,
harte­lijke zorg en inkomen te bie­den.
Hij heeft Maria met het Kind welkom geheten,
Jezus opgevoed
en hen in vei­lig­heid gebracht
toen het Kind werd ver­volgd.
Dank U sint Jozef,
die met het hart van een vader
voor Gods Zoon hebt gezorgd!

Stickertjes?

Maar dan blijft die vraag van daarnet
nog staan,
ook voor ons:
plakken we stickertjes,
labelen we personen,
oor­de­len we op afstand,
kijken we mis­schien naar een buiten­kant
of staan we open
voor de mens die zij zijn
en trachten we hen te begrijpen?
Dat laatste is na­tuur­lijk het beste!
Oordeelt niet
opdat je niet ge­oor­deeld wordt.

Die kennen we toch?

Dat overkwam Jezus
toen Hij zijn vader­stad weer eens bezocht.
Hij begint Zijn plaats­ge­no­ten te onder­wij­zen.
Hij doet dat knap en goed
en bekrach­tigt zijn woor­den met won­de­ren.
Maar de mensen denken en zeggen tot elkaar:
Wie denkt Hij wel dat Hij is?
Wat ver­beeldt Hij zich wel?
Is dat niet de zoon van de timmerman?
Die kennen we toch?
En zij storen zich eraan.
Zij raken geïrri­teerd
omdat zij stickertjes plakken,
oor­de­len op afstand,
blijven staan bij de buiten­kant
zich niet ver­die­pen in het geheim van Zijn persoon.

Het voor­beeld van sint Jozef

Het kan ons ook ge­mak­ke­lijk over­ko­men,
maar grote oor­de­len
wijzen geen weg.
Wel het voor­beeld van Sint Jozef:
eenvoud en dienst­baar­heid,
bereid­heid om niet te gauw te oor­de­len,
maar zich door God binnen te laten lei­den
in het geheim van een persoon,
zoals bij sint Jozef gebeurde
toen hij in een droom
op de hoogte werd gesteld
dat het hier ging om Gods Zoon,
waar­van Maria zwan­ger was,
God die mens gewor­den was.

Afgunst en jaloezie?

Onder onze geïrri­teerde gevoelens,
onze oor­de­len over anderen,
de stickertjes die we plakken,
zit iets van een gebrek
aan open­heid, eenvoud en nede­rig­heid.

En heel vaak steekt onder onze gevoelens
ook een stukje jaloezie.
We kunnen geïrri­teerd raken
als we zien dat een ander heel goed en vaar­dig in iets is.
Iemand is intel­li­gent, heeft veel capaci­teiten,
is goed van de tongriem gesne­den,
kan iets beter dan wij het zou­den kunnen,
steekt er ergens boven uit,
dan kan dat gevoelens van afgunst oproepen,
zoals dat zeker ook speelde
bij de dorps­ge­no­ten van Jezus
die Hem tij­dens Zijn verborgen leven
had­den gekend
en nu onwelwillend rea­geren
als Hij in hun mid­den
zo goed voor de dag komt.

Erken­ning en waar­de­ring

Maar onze groot­heid zit er juist in
als het succes, de pres­ta­tie van een ander
kunnen erkennen en waar­de­ren,
als we God gaven kunnen zien
in wat een ander tot stand brengt
en ons daarover kunnen verheugen.

Hart van een vader

De eerbied voor de ander als persoon,
voor de gaven die God in hem of haar heeft gelegd,
het dienen van wat goed is en mooi,
dat alles kunnen we van sint Jozef leren,
die zich zo goed bewust was
dat het niet zijn eigen kunde was
die het moest doen,
maar de gaven van Gods genade.
Zo werd sint Jozef
een prach­tige heilige,
een be­schei­den die­naar
met een een­vou­dige
maar nood­za­ke­lijke rol
voor het leven van onze Ver­los­ser,
hij was er met het hart van een vader.