Ontmoeting met de bisschoppen van Milaan en Brescia

Zater­dag 7 au­gus­tus had­den we tij­dens de pries­ter­va­kan­tie een ont­moe­ting met de aarts­bis­schop van Milaan en de bis­schop van Brescia tij­dens een gezellige maal­tijd, boven op een berg.

De Sasso di ferro is een berg van 1062 meter hoog, aan de voet waar­van het stadje Laveno Mombello, aan het Lago Maggiore, is gelegen. Boven op de berg is een restaurant met een panora­misch terras, dat vanuit het stadje met een kabel­baan te bereiken is. Daar vond de maal­tijd plaats met de pastoor van Laveno, de aarts­bis­schop van Milaan, mgr. Mario Delpini en de bis­schop van Brescia, mgr. Pierantonio Tremolada. Er was op die manier uit­ge­breid tijd om met elkaar van gedachten te wisselen; zoals be­grij­pe­lijk is ging die uit­wis­se­ling over veel aspecten van het ker­ke­lijk leven en over de uit­dagingen waar­mee de kerk en de evangeli­sa­tie te­gen­woor­dig te maken heeft.

Mgr. Tremolada is een exegeet, ge­spe­cia­li­seerd in het Lucas-evan­ge­lie. Hij is sinds 2017 bis­schop van de stad Brescia, die sterk verbon­den is met de heilige paus Paulus VI die in de buurt van Brescia geboren is.

Mgr. Delpini is in dat­zelfde jaar aarts­bis­schop van Milaan gewor­den, nadat hij er tevoren hulp­bis­schop en vica­ris-generaal was en eer­der rector van het semi­na­rie. Milaan is het grootste bisdom ter wereld, met zo' n vijf miljoen katho­lie­ken, maar de humor houdt Delpini overeind: aan het einde van de ont­moe­ting zei hij (in het Engels): “ik ga nu weer terug naar Milaan om mijn bisdom te besturen, want het is het grootste ter wereld. Ik ga dat doen zoals ik het altijd doe: ik doe niks maar ik zeg de pries­ters wat ze moeten doen en die doen het heel goed”. Mis­schien wordt uit zo'n gezegde al dui­de­lijk dat iedere prelaten-allure hem vol­ko­men vreemd is. Hij is een zeer een­vou­dige en men­se­lijke persoon.

Voor de maal­tijd hebben we ge­za­men­lijk, met de aarts­bis­schop en de pastoor, de heilige Mis gevierd in de nieuwe kerk van Laveno. Se­cre­ta­ris br. Giorgio Formigari, die ook de Neder­landse taal mach­tig is, leidde als Ceremonia­ris alles in goede banen. Een flinke groep jonge aanbid­dingszusters Fran­cis­ca­nessen van het heilig kruis (ADSC), afkoms­tig uit de Filippijnen en Indonesië was even­eens aanwe­zig, zodat we weer dui­de­lijk kon­den ervaren dat we behoren tot de uni­ver­se­le kerk. Deze ont­moe­tingen ervaar ik alleen al daarom als verrijkend...