Vijftig jaar 'Dienen in blijdschap'

50 jaar gemengd zingen in Bovenkarspel

Zondag 23 april was het feest in Bo­ven­karspel. In de Sint Martinus­paro­chie, onder­deel van het Samen­wer­kings­ver­band West­fries­land Zuid Oost, werd het vijf­tig jarig bestaan van het gemengd koor gevierd, met een enorm koor van zan­gers uit de hele regio.

Het gemengd koor heet "dienend in blijd­schap" naar de voor­gan­ger van dit koor, het heren­koor, waar een van de jubila­rissen nog lid van was geweest. Dit koorlid, Cor, was maar liefst 70 jaar lid en nog steeds flink en met een goede zangstem! Een ander lid, Tiny, werd helaas tij­dens de vie­ring niet goed. Gelukkig was het waar­schijn­lijk niet erns­tig, maar ze kon net het moment niet meemaken dat zij gehul­digd zou wor­den voor vijf­tig jaar lidmaat­schap van het koor.

Kape­laan Peter Piets con­ce­le­breerde, diaken Wim Zürlohe assis­teerde. Vanuit de pa­ro­chie werd een mooi dank­woord ge­spro­ken door de voor­zit­ter van de pa­ro­chieraad waar­mee ook de jubila­rissen wer­den gehul­digd.

Van harte proficiat, Gemengd Koord, blijf dienen in blijd­schap!

HIJ GAAT MET JE MEE

DERDE ZONDAG VAN PASEN A
(50 jarig bestaan Gemengd Koor “Dienend in blijd­schap”, Bo­ven­karspel).

Proficiat!

Aller­eerst mijn zeer harte­lijke felici­ta­ties
aan het Gemengd Kerk­koor “Dienend in blijd­schap”,
want vijf­tig jaar gele­den
werd door dirigent Piet Grooteman
en pastoor de Groot
het ini­tia­tief geno­men
om een gemengd koor op te richten.
De naam van het mannen­koor
dat toen al zeker hon­derd jaar bestond,
werd behou­den:
Servientes in laetitia,
dienend in blijd­schap.

Mannenbastion

Ik heb in een korte ge­schie­de­nis van het koor gelezen
dat de dames niet zon­der slag of stoot
hun plaats verover­den.
“Het mannenbastion was onwrik­baar”
las ik daar.
Maar het is gelukkig allemaal goed geko­men
en jullie geven een mooie bijdrage
aan de ere­dienst in deze kerk.
Proficiat!

In een dip?

Ik denk dat we allemaal
onze “ups” and ”downs” kennen.
Soms zien we het allemaal niet zo zitten
en als je in een dip zit,
kom je meestal niet
tot de beste gedachten en besluiten.

Ander per­spec­tief

Zo was het ook met de Emmaüs­gan­gers,
over wie we in het evan­ge­lie hoor­den.
Die twee leer­lin­gen van Jezus
die naar Emmaüs gingen,
spraken met elkaar
en het was geen opwekkend gesprek.
Het ging over het lij­den en sterven
van Jezus, hun vriend.
Een derde komt erbij
- ze herkennen Hem niet -
maar die mengt zich in het gesprek
en geeft een ander per­spec­tief.

En aan het einde van het evan­ge­lie
zijn de leer­lin­gen zover
dat ze de onbekende in hun mid­den
herkennen in het breken van het Brood:
het is de Heer.

Op weg

Mensen zijn op weg
we zijn allemaal op weg:
de levens­reis, onze levensweg,
over hoogte­pun­ten en door dalen.
Deze twee leer­lin­gen zijn eigen­lijk niet op de goede weg.
Ze gaan weg van Jeru­za­lem,
maar daar had­den ze juist moeten zijn,
bij de andere leer­lin­gen van Jezus
die daar bij elkaar zijn.
Dan had­den ze kunnen horen
dat Jezus was verrezen.

Teleur­ge­steld

Het is een duistere weg die de Emmaus­gan­gers gaan.
Ze zijn teleur­ge­steld, diep bedroefd.
Ze zien het allemaal niet zitten.
Juist als je het allemaal niet ziet zitten,
denk je al gauw
dat God je in de steek gelaten heeft
of dat je het allemaal niet goed doet.

En Jezus?

Maar zo is het niet.
Kijk maar naar die Emmaus­gan­gers:
Jezus zou hebben kunnen denken:
die zitten op de ver­keerde weg;
of: zij denken en spreken te men­se­lijk,
ze zijn alleen maar gevangen in hun eigen gedachten.
Hij had kunnen denken:
als ze zo zijn,
nou dan laat ik ze maar.

Dan zou Jezus doen zoals wij mensen vaak doen
dat we van buiten af oor­de­len,
zon­der de mensen over wie we oor­de­len
echt te hebben begrepen,
zon­der hen te hebben verstaan in hun nood en verdriet.
Zo doet Jezus niet!
Hij gaat juist naar die Emmaus­gan­gers toe
en loopt zelfs met hen mee,
de ver­keerde kant uit!
Hij is bij hen en spreekt tot hun hart.

Begrijpend

Niet dat Jezus met hen mee­praat.
Hij zegt niet:
je hebt gelijk met zo somber te wezen;
je hebt gelijk dat je wegloopt.
Dat zegt Jezus niet.
Maar Hij begrijpt hen.
Hij luistert naar hen,
Hij is bij hen.
En zo is het eigen­lijk nog steeds.
De Emmaüs­gan­gers
denken dat God hen in de steek gelaten heeft.
Daarom gaan zij deze weg.
Gaat het niet vaak zo bij mensen:
wij zien God niet,
soms is het duister, "het wordt al avond",
maar de Heer loopt naast ons,
ook op onze weg.
Alleen: wij herkennen Hem vaak niet,
omdat onze blijk wordt ver­duis­terd
door teleur­ge­stelde ver­wach­tingen,
door eigen plannen,
door verdriet.

Een luis­te­rend oor

We hebben het dan allemaal weleens nodig
dat er iemand is
die met je meegaat,
tot je hart spreekt,
een vriend voor je is.
Vaak hebben we iemand nodig
die bij ons is,
die luistert, ons begrijpt en dan pas spreekt,
zodat we weer moed krijgen
en Jezus, Gods hand kunnen herkennen in ons leven.

Zo'n vfriend kunnen wij allen voor anderen zijn!

De Heer voor jou

Hier in de kerk breken we het Brood,
we vieren de Eucha­ris­tie,
waarin Jezus zich geeft aan ieder van ons.
Als je de heilige communie ont­vangt,
het lichaam van Christus,
wens ik je toe
dat het ook een teken voor je mag zijn
dat de Heer met je meetrekt,
dat Hij er voor je is
en tot je hart wil spreken.

Hem herkennen

Veel mensen doen
zoals eens die leer­lin­gen deden:
ze gaan weg, zien het niet meer zitten.
Toch laat God ons niet in de steek,
laten we hopen en bid­den
dat onze ogen en onze harten open gaan
en ook wij Hem steeds weer zullen herkennen
op onze levensweg.