Niet bang zijn, je geloof belijden en verbonden blijven met de gemeenschap

Haarlemse bedevaart naar Banneux

Zondag 27 au­gus­tus was ik in Banneux, de bede­vaart­plaats ter ere van Maria, de Maagd der armen. Daar was een bede­vaart uit het bisdom Haar­lem-Am­ster­dam. Zondag­och­tend hebben we de inter­na­tio­nale Mis gevierd en ’s mid­dags de zieken­ze­gen. Hoe kun je je geloof belij­den in deze tijd?

Hospitalité

De bede­vaart­gan­gers met veel ouderen en mensen met beper­kingen, wer­den begeleid door een gewel­dig team van ver­zor­gers en verple­gers en zij waren onder­ge­bracht in de Hospitalité van de bede­vaart­plaats.

Pelgrims

Ik was er deze dag vanaf bij het ontbijt bij, waar ik de pelgrims al kon begroeten en een praatje kon maken met de mensen. Om 10.30 uur was de inter­na­tio­nale Mis in de kapel van de ver­schij­ningen, in de drie voor­naamste talen van Banneux: Frans, Duits en Neder­lands. Op deze dag lag het accent op het Neder­lands, want behalve onze groep waren er ook pelgrims uit oost-Gelderland en Twente onder lei­ding van past. Marc Oortman. De Haar­lemse bede­vaart werd geleid door pastoor Nico Kerssens, vergezeld van pastoor-deken Jules Dresmé en pries­ter Maurice Reneerkens. Er was ook een Duitse groep, waar­van de pries­ter even­eens con­ce­le­breerde.
In de mid­dag was er de zieken­ze­gen, met het heilig Sacra­ment.

Dank­baar

Het is een mooie gelegen­heid om veel mensen te ont­moe­ten uit allerlei delen van ons bisdom en daar­bui­ten. Ik ben het Dio­ce­saan Banneuxcomité en alle vrij­wil­li­gers dank­baar voor hun inzet. Ik kon zelf weer con­sta­te­ren dat zij vele mensen een mooie bede­vaart hebben bezorgd.

Homilie

IN EEN HEIDENSE OMGEVING

21 ZONDAG DOOR HET JAAR Banneux

Broe­ders en zusters,
Het is goed dat U geko­men bent
om vandaag bij de Maagd der armen te zijn.

Arm?

Die armen dat zijn wij allemaal
als we tenminste een een­vou­dig en nederig hart bezitten.
Dat heeft niet met veel of weinig geld te maken.
“Zalig de armen van geest”,
zegt Jezus in de zalig­spre­kingen.
Daar­mee bedoelt Hij niet dat je dom moet zijn,
maar Jezus hoopt wél
dat we een open hart en een open geest bezitten,
dat we niet vol zijn van ons eigen gelijk,
zélf alles beter weten,
dat onze geest niet vol is van ons­zelf,
want de kern van christen-zijn is precies
die eerste oproep die Jezus aan de mensen deed:
“Bekeert U!”

Wat zou Hij willen?

Het kenmerk van een christen is
- en dat moet altijd blijven -
dat die christen een mens is
die zich­zelf vragen blijft stellen:
is dit zo goed, kan ik het beter anders zeggen of doen,
kan ik iets verbe­te­ren?
Christen zijn is reflec­te­ren op,
nadenken over wat je doet op hebt gedaan.
Wat zou Jezus willen dat ik zeg of doe,
hoe zou Hij ernaar kijken.

Leid ons naar Jezus!

En dan komen we eigen­lijk al dicht
bij het jaar­the­ma van Banneux:
“Leid ons naar Jezus!”
Dat vragen we aan Maria
dat zij ons mag helpen
om Jezus en Zijn verlangen omtrent ons leven
steeds beter te verstaan.

Zij heeft de moed niet verloren

“Leid ons naar Jezus”.
Die woor­den zijn tot Maria gericht,
de maagd der armen.
We vragen het haar
want er is niemand die dat zo goed kan als zij!
Zij is de mens die Jezus het best heeft gekend,
zij heeft Hem opgevoed,
zij heeft geen zonde, geen kwaad gedaan,
haar hart bleef altijd open en be­schik­baar voor God.
Zij kreeg een prach­tige en verheven roe­ping:
zij werd de moe­der van God,
haar kind zou koning zijn voor eeuwig,
maar in de praktijk
was het allemaal niet zo prach­tig en ge­mak­ke­lijk:
Zij moest hoogzwan­ger op een ezel naar Beth­le­hem,
haar kind werd geboren in een plaats voor dieren,
zij moest snel weg voor Herodes en werd een vluch­te­ling,
zij was in balling­schap in Egypte,
zij zag hoe haar Kind ver­oor­deeld werd als crimineel,
zij stond onder het kruis.
Maar zij bleef trouw, ondanks alles,
zij heeft het allemaal mee­ge­maakt,
maar de moed heeft zij niet verloren.

Als je Jezus wil leren kennen,
ga dan gerust naar Maria,
er is eigen­lijk geen betere toegang tot Jezus, haar Zoon.

Eenzaam­heid

Veel mensen - en mis­schien heeft U dat ook wel -
voelen zich alleen en een­zaam.
In de grote ste­den is dat vaak het ergst.
Meer dan 80.000 Am­ster­dammers
voelen zich bij­voor­beeld erns­tig een­zaam
en dat aantal neemt steeds toe.
Velen van hen krijgen nooit bezoek.
Dat is een teken dat de mensen
meer langs elkaar heen leven,
er min­der aan­dacht is voor elkaar.

Godvergeten

En als je zelf een gelo­vi­ge mens bent,
is het ook al moei­lijker gewor­den
om aan­slui­ting te vin­den in de maat­schap­pij.
De mensen zijn met andere dingen bezig,
de aan­dacht voor God is bij velen verslapt of weg.
Ook in onze families zijn er velen
met wie we het geloof niet kunnen delen.
En toch zijn al die mensen
geliefde schepsels van God.
Wat moet wij doen, wat kunnen we doen?

Een hei­dense plaats

Vandaag hebben we het evan­ge­lie gehoord
waarin Jezus met Zijn leer­lin­gen
is aange­ko­men in Caesarea van Filippus.
Wat is dat voor een plaats?
Het ligt helemaal in het noor­den van Israël,
vlak bij de grens met Libanon.
De plaats wordt ook wel Banyas of Panyas genoemd;
er was een hei­lig­dom voor de hei­dense God Pan
maar de Romeinse keizer Augustus
gaf deze streek aan koning Herodes de Grote,
dat was de koning van de kin­dermoord van Beth­le­hem,
die Jezus wilde doden.
Die Herodes was intussen gestorven
en zijn zoon Filippus kreeg het gebied
en die heeft daar zijn hoofd­stad gebouwd.
Daarom heette dit gebied Caesarea van Filippus.
Het was dus een heel hei­dens, vijan­dig gebied
waar Jezus zich bevond,
mis­schien zullen de leer­lin­gen zich nergens
meer alleen hebben gevoeld met hun geloof.

Een vraag van Jezus

Daar stelde Jezus aan Zijn leer­lin­gen de vraag:
“Wie zeggen de mensen dat ik ben?”
En als Petrus dan zijn geloof belijdt
uit naam van alle apos­te­len,
spreekt Jezus daar de belofte uit
dat Hij Zijn Kerk nooit in de steek zal laten.
“Wees niet bang,
de poorten der hel zullen haar niet overwel­digen”.

Wees niet bang!

Dat is precies
wat Jezus ook tot ons wil zeggen:
Wees niet bang,
al sta je mis­schien ook alleen,
al is het mis­schien allemaal niet zo ge­mak­ke­lijk,
belijd je geloof,
zoals Petrus dat deed.
Leef ervan, straal het uit, deel die vreugde!
Vraag aan Maria je naar Jezus te lei­den!

Geloof

De belij­denis van zijn geloof die Petrus deed
staat vandaag centraal in het evan­ge­lie
en dat is na­tuur­lijk ook heel be­lang­rijk:
je geloof is je kracht,
je ver­trouwens­band met Maria en Jezus
kan je door heel veel moei­lijke momenten halen.

Niet alleen, maar samen

Tege­lijk is dat niet het enige.
Petrus is hier samen met Jezus
en met de andere leer­lin­gen.
Hij is niet alleen.
Ook dat is een opdracht voor ons:
voor wie thuis zit:
zoek contact met je pa­ro­chie,
laat hen weten dat je er bent
en dat je graag mee wilt doen;
en voor de pa­ro­chie:
vergeet niet de mensen die thuis zitten
en niet uit de voeten kunnen;
probeer hen te betrekken
zo goed als het gaat
bij de pa­ro­chie, bij de ge­meen­schap.
Zo zijn we samen kerk
onder de hoede van Maria
die ons naar Jezus leidt.

DUITS

Brüder und Schwestern,

Heid­nisch

im heu­tigen Evangelium ist Jesus mit seinen Jüngern an einem sehr heid­nischen Ort: Cäsarea Philippi. Der Gott Pan wurde dort verehrt und der grausame König Herodes und sein Sohn Philippus hatten dort ihre Haupt­stadt errichtet. Genau an diesem Ort fragt Jesus seine Jünger, für wen sie ihn halten. Du bist der Christus, antwortet Petrus.

Unseren Glauben bekennen

Dies ist eine Auffor­derung an uns, unseren Glauben zu bekennen, auch wenn er nicht so offensichtlich ist und wir nicht in eine glaübige Atmosphäre sind. Zeigen Sie ruhig, wer Sie sind! Fürchtet euch nicht!

Nicht allein

Gleichzei­tig ist Petrus hier nicht allein, er ist mit den anderen Jüngern zusammen, was uns zeigt, wie wich­tig es ist, in der Gemeinschaft der Kirche zu bleiben, verbun­den mit andere Mitchristen, und nicht allein zu sein, vor allem ist das wich­tig, wenn wir uns in einem Umfeld befin­den, das wenig Glauben hat.

Die Pfarrei und wir

Es ist deshalb wich­tig, dass die Pfarrei versucht, mit denjenigen in Kontakt zu treten, die krank sind oder zu Hause sitzen, und dass die Glaübige, speziell diejenige die krank sind oder allein, dass sie der Pfarrei zu verstehen geben, dass sie da sind und mit der Glaubensgemeinschaft verbun­den sein möchten. Es ist wich­tig, dass wir füreinan­der da sind! Beten wir für Pfarreien und christliche Gemeinschaften, in denen die Menschen herzlich miteinan­der verbun­den sind, wie es bei den ersten Christen der Fall war.
Und lasst uns zu Maria beten, dass sie uns immer wie­der stärkt und zu Jesus führt.
 

FRANS

Frères et sœurs,

Pauvreté

Nous sommes venus ici auprès de la Vierge des Pauvres pour lui deman­der de nous conduire à Jésus. La Vierge Marie est pauvre et elle est la mère de tous les pauvres. Il ne s'agit pas nécessaire­ment de pauvreté matérielle, mais de pauvreté au sens des Béatitudes. Pauvre est celui qui se présente devant Dieu les mains et le cœur ouverts, qui ne sait pas tout mieux que les autres, mais qui veut être corrigé, qui veut grandir, qui veut devenir de plus en plus disciple de Jésus.

Élève

Un disciple est un élève, une personne qui veut apprendre. Nous ne devons jamais oublier que les premiers mots que Jésus a prononcés ont été : Repentez-vous ! Changez votre vie! C’est une invitation à la réflexion, exacte­ment ce que nous faisons quand nous disons à Marie de tout notre cœur: conduis-nous à Jésus! Vierge des pauvres, conduis-nous à Jésus !

Païen

Dans l'évangile d'aujourd'hui, Jésus se trouve avec ses disciples dans un lieu très païen: Césarée de Philippes. Le dieu païen Pan y était adoré et le cruel roi Hérode et son fils Philippe y avaient établi leur capitale. À cet endroit précis, Jésus demande à ses disciples qui ils pensent qu'il est. Tu es le Christ, répond Pierre.

Personne de foi

C'est une invitation à professer notre foi, même si elle n'est pas évidente, quand nous sommes dans des conditions païennes. Soyez une personne de foi! N'hésitez pas à montrer qui vous êtes! N’ayez pas peur!

Pas seul

En même temps, Pierre n'est pas seul ici, il est avec les autres disciples et cela nous montre l'importance de s'accrocher à la communauté, de ne pas rester seul.

La paroisse et nous

Il est important pour la paroisse d'essayer d'entrer en contact avec ceux qui sont malades ou assis à la maison et c’est important quand même de faire savoir à la paroisse que vous êtes là et que vous aimez entrer en contact avec la communauté de la paroisse. Il est important que nous veillions les uns sur les autres! Prions pour des paroisses et des communautés chrétiennes dans lesquelles les personnes sont cordiale­ment liées, comme ce fut le cas pour les premiers chrétiens.
Et prions nous Marie pour qu'elle nous conduise à Jésus, toujours.