Stralend bij een slecht bericht; een priester als de pastoor van Ars

Pastoor Herman Schrama overleden

Op dins­dag 25 au­gus­tus hebben we de uit­vaart­mis gevierd voor pastoor Herman Schrama, die op 19 au­gus­tus is overle­den. Op 10 juli kreeg hij het bericht dat hij ongeeslijk ziek was, hij ver­telde het met een stralend gezicht. Hij begon het boek over Theresia van Lisieux's laatste dagen "Ik ga het leven binnen", te lezen. Hij heeft het niet uit­ge­kre­gen. Op 22 juli mocht ik hem het sacra­ment van de zie­ken­zal­ving geven, op 19 au­gus­tus is hij heen­ge­gaan. In vrede...

Mgr. J. van Burg­ste­den, mgr. M. de Groot, deken T. Cassee en vele anderen - ook veel pries­ters - waren aanwe­zig bij de uit­vaart, waar­mee ze tevens gees­te­lij­ke steun kwamen bie­den aan pastoor Henk Niesten die zijn goede huis­ge­noot moet missen. Na de uit­vaart in de Apostel­kerk in Beverwijk, werd pastoor Schrama in Heems­kerk op het kerkhof achter de St. Lau­ren­tius­kerk begraven.

Homilie

Emmaus­gan­gers

Broe­ders en zusters,

Het evan­ge­lie van vandaag,
die bekende passage van de Emmaüs­gan­gers,
is bij­zon­der goed gekozen.
Ook pastoor Herman Schrama
is lange tijd op weg gegaan
van Jeru­za­lem naar Emmaüs,
om zo te zeggen;
min of meer in de stem­ming
van de twee leer­lin­gen
die bedroefd en terneer­ge­sla­gen zijn
om het verlies van hun Heer
die aan het kruis gestorven was
en die het licht van de ver­rij­ze­nis
nog niet kunnen ontwaren.

Inner­lijke pijn

Ook Herman heeft vele jaren
moeten voort­gaan
met de inner­lijke pijn
van een zwakke mentale ge­zond­heid,
waardoor hij al op 47 jarige leef­tijd
buiten de gewone ziel­zorg kwam te staan.
Dat was niet ge­mak­ke­lijk voor hem.

Hij kwam bij hem lopen

Maar net als bij de twee Emmaüs­gan­gers
is de Heer bij hem komen lopen;
die heeft ge­spro­ken tot zijn hart,
heeft hem nieuw uit­zicht, een nieuw leven ge­schon­ken.
Herman Schrama
mocht Gods aanwe­zig­heid
en Gods hand in zijn leven
meer en meer gaan herkennen,
zeker aller­eerst in de vie­ring van de heilige Eucha­ris­tie
zoals de Emmaüs­gan­gers in het breken van het brood
en doordat hij - zoals de leer­lin­gen -
zijn eigen Pinkster­feest mocht beleven,
de uitstor­ting van de heilige Geest.
Hij nam toe in kracht,
fysiek was hij eigen­lijk al heel sterk,
gees­te­lijk werd hij steeds sterker.

Twee aan twee

Daarbij was voor hem na­tuur­lijk heel be­lang­rijk
dat hij niet alleen liep,
dat er - zoals bij de Emmaüs­gan­gers -
een andere leer­ling samen met hem ging:
hij kreeg gast­vrij­heid bij pastoor Henk Niesten;
zij spraken samen, zij baden samen,
zij herken­den de Heer bij het breken van het Brood,
en net als de Emmaüs­gan­gers:
zij liepen samen als het ware terug naar Jeru­za­lem,
doordat zij vervuld van de vreugde om het evan­ge­lie
naar buiten gingen
om het nieuws van de verrezen Heer
te delen met anderen.
En zij leef­den in de ver­wach­ting
van de komst van de heilige Geest,
want de kracht zou niet uit hem­zelf komen,
die is een gave van de heilige Geest.

vuur

Wie vol is van de Geest van God
kijkt niet links en kijkt niet rechts,
hij laat zich niet ont­moe­di­gen
wanneer hij alleen staat
en anderen mensen om hem heen
God en de kerk
lijken te vergeten.
Nee, hij gaat door met ver­trouwen en vreugde
omdat er een vuur in hem brandt,
het vuur van de heilige Geest.
Dat vuur werkt aan­ste­ke­lijk,
zoals paus Fran­cis­cus ons zegt
dat we meer mensen winnen
door aantrek­kings­kracht
dan door proselytisme.

Laten we vandaag bij­zon­der bid­den
dat ook met ons die Onbekende mee mag gaan
die ons de Schriften uitlegt
en die ons hart doet bran­den.
Laten we steeds weer Zijn gezel­schap zoeken
op onze levensweg,
zeker op die momenten, in die tij­den
dat we als het ware tastend, door het duister
moeten voort­gaan.

Dank

In die geest wil ik pastoor Henk Niesten
bij­zon­der danken
die met pastoor Herman Schrama
een flink stuk van diens aardse pelgrims­tocht
heeft afgelegd.
Want dat waren deze jaren: een pelgrims­tocht.
Niet alleen omdat jullie samen
veel op pad gingen, vaak op de fiets
en die tochten meestal wel
een gods­diens­tige bestem­ming of invulling kregen,
maar ook omdat die dagen en jaren
gedragen wer­den door een ritme van gebed:
getij­den­ge­bed samen gebe­den, de Mis,
aanbid­ding, be­zin­ning,
Talita Kumi, Celebrate, Alpha,
ver­kon­di­ging, missio­nair zijn,
enzo­voorts.
Dank zij jou en Gods genade
heeft pastoor Herman Schrama
bijna een kwart eeuw lang
mooie, rijke pries­ter­ja­ren gekend.

Pastoor van Ars en Kleine Theresia

Ik denk dat we pastoor Herman Schrama
hebben mogen leren kennen
als iemand die eenvoud en vreugde uit­straalde,
die al verraad­den dat hij vervuld was
van die ene parel, die schat in de akker,
waar Jezus het in het evan­ge­lie over heeft.
Uiter­lijk leek pastoor Schrama
wel wat op de pastoor van Ars;
inner­lijk wilde hij ook graag op hem gaan lijken.
De eenvoud en be­schei­den­heid,
de dienst­baar­heid en nede­rig­heid,
het preken met een­vou­dige woor­den,
de pastoor van Ars was daarin zijn grote voor­beeld.
Ook de kleine heilige Theresia van Lisieux,
haar leven en haar sterven
spraken hem bij­zon­der aan.
Die inner­lijke vrij­heid en vreugde,
de open­heid waar­mee Theresia
zo jong haar ziekte en dood op nam,
waren voor Herman Schrama een in­spi­ra­tie­bron.
Theresia vergeleek zich wel met een balletje
en Onze Lieve Heer met een kat, een poes.
Die kat mocht met dat balletje doen
wat Hij wilde.
Aan die overgave en dat ver­trouwen
wilde pastoor Schrama zich graag spiegelen.

Dank aan God

We zijn vandaag daarom ook hier
om God voor zijn pries­ter­lijk voor­beeld te danken,
ook te danken voor de vele mooie jaren.
Na­tuur­lijk is het over­lij­den van Herman Schrama
voor pastoor Niesten, voor zijn familie
en vele anderen
een groot verlies;
daar zal nog best wel een traantje om wor­den gelaten;
de e-mail van pastoor Niesten
met een eerste aan­kon­di­ging van dit over­lij­den
was getekend:
“een o, zo dank­ba­re Henk Niesten”.
Dat is toch de grond­toon van deze dag.
Deze jaren waren een geschenk, een genade-cadeau.
Dank U, Heer, daarvoor
en geef pastoor Niesten
en allen die met Herman Schrama verbon­den zijn
de genade
om met kracht en ver­trouwen
in die­zelfde geest voort te gaan.

Stralend bij een slecht bericht

Ik heb nog nooit iemand gezien
die zo straalde als pastoor Herman Schrama
toen hij op 10 juli
het slechte bericht van de longarts
had gekregen.
Hij had de erva­ring van de Emmaüs­gan­ger mee­ge­maakt,
hij had al geleerd om door en langs het kruis
het licht van de ver­rij­ze­nis en het eeuwig leven te zien.
Het bericht van de longarts
was meer dan het opleggen van een kruis,
meer dan een doodvonnis
het was een aan­kon­di­ging van Pasen:
Je mag naar huis,
naar het huis van de Vader,
je bereikt het doel
van je aardse pelgrims­tocht.
Het is volbracht, voltooid, bekroond.

Naar huis

Ook pastoor Schrama moest langs het kruis,
vooral de laatste drie dagen waren zwaar,
maar het was een doorgang, een toegangspoort,
waar­van de pijn en moeiten niet opwogen
tegen die altijd­du­rende, alles overtreffende
vol­heid van glorie.

We hopen dat hij daarboven
een beetje voor ons bidt,
voor Henk, zijn dier­ba­re familie en vrien­den, voor ons allen
opdat wij de pelgrims­tocht van ver­trouwen
mogen gaan,
de weg naar het Leven.
We hebben die voor­spraak, die steun en kracht nodig
want we zijn maar zwakke, wankele mensen.
Daarom is er steeds die uit­no­di­ging
om andere mensen te zoeken die ons in­spi­re­ren,
om God te zoeken opdat Hij ons bij kan staan,
om - als we ver­keerde wegen inslaan -
steeds weer op te staan en terug te gaan...
naar de Vader.

En wij bid­den:
Mogen hij rusten in vrede
en wonen in het licht van de Heer....

AMEN