Het geheim in de ander....

Mis voor de pelgrims in Rome

Zie niet alleen de buiten­kant of die trekken in een mens waar je je aan kunt ergeren. Zie ook en vooral de binnen­kant, het geheim van Gods aane­zig­heid in die andere persoon.

Op de ge­dach­te­nis van Sint Jozef (1 mei) vierde ik met de Haar­lemse pelgrims­groep de heilige Mis in Casa Santa Maria, een Ameri­kaans pries­terhuis. Het evan­ge­lie was Mt. 13, 54-58.

Het geheim in de ander

1 MEI SINT JOZEF ARBEIDER Casa S. Maria

We kennen elkaar...

De vader­stad van Jezus was niet veel meer dan een dorp
en ieder­een kende zeker ieder­een.
En zoals het gaat in een rela­tief kleine ge­meen­schap
waar ieder­een elkaar kent:
ieder­een had zeker ook een beeld van de anderen,
een bepaalde indruk, een bepaald oor­deel.
Zo is het nog steeds, zeker in kleinere ge­meen­schappen:
die is zo, die is zus.
We kunnen flink door iemand geIrri­teerd rakenn.
Daar­mee kun je ook iets blokkeren,
de open­heid voor de persoon van de ander,
voor een inner­lijk begrip van wie hij is
en hoe hij zo gewor­den is
en voor de redenen van zijn hart,
kan daardoor toch een beetje schade lij­den.

Open staan

Zeker is dat een van de redenen
waarom een ge­meen­schap zo wezen­lijk is
voor de kerk:
je bent ge­roe­pen om er voor elkaar te zijn,
om je te openen voor elkaar:
als christen, als katho­liek en zeker als pries­ter
word je geacht
voor alle soorten mensen open te staan
en hen te willen begrijpen
met een kennis van het hart,
hun zorgen en noden te verstaan,
en dat begint na­tuur­lijk in het eigen huis,
onder de mensen met wie je leeft
en bij alle mensen met wie we dage­lijks te maken hebben.

Open­heid en begrip kunnen te ver gaan...

Zeker, open willen staan voor een ander,
kan soms ook een valkuil zijn.
Dat is vaker gebeurd bij­voor­beeld
in gevallen van mis­bruik
dat er invoelend werd gerea­geerd
en ook ker­ke­lijke verant­woor­de­lijken
zich had­den ingeleefd als het ware
in de nood of de drang die zo’n pries­ter
tot zulke vreselijek daden had gebracht.
Maar niet voor niets kent de Kerk ook een straf­recht
en ze had­den na­tuur­lijk de slacht­of­fers moeten be­scher­men.

Het geheim in iedere mens

Toch is het ook waar
dat we ge­roe­pen zijn
om het god­de­lijk geheim in een andere persoon te ont­dek­ken
en die mens te begrijpen en te verstaan
in wie hij of zij wer­ke­lijk is.

Je draagt een geheim in je!
Je bent geschapen naar Gods beeld en gelijkenis!
Hij heeft je prach­tig laten ontstaan
en woont in je door je doopsel en vormsel.

In de heilig­ver­kla­rings­pro­ces­sen
schijnt het nogal eens voor te komen
dat de kan­di­daat-zalige of heilige
helemaal niet zo populair was
in de eigen ge­meen­schap.
Ik ben zelf eens bij iemand geweest
voor wie nu een zalig­ver­kla­rings­pro­ces wordt be­gon­nen.
Die persoon begon - toen ik binnenkwam -
meteen lang tot mij te spreken, zon­der me iets te vragen
of kennis te maken;
allerlei heilige en op zich goede dingen wer­den gezegd.
Toch irri­teerde het mij een beetje,
omdat die persoon zomaar zo lang
tot mij begon te preken.

Ik denk dat ieder­een zich dat wel een beetje voor kan stellen.
Toch wil dat niet zeggen dat ik gelijk had
of dat die reactie juist was.
Achteraf heb ik me toch wel gevraagd
of ik op dat moment wel open genoeg was
om te kunnen verstaan
wat de Heer me door die persoon wilde zeggen.

Jezus in Zijn Vader­stad

Zoiets overkwam Jezus toen Hij zijn vader­stad bezocht.
Hij begint Zijn mededor­pe­lin­gen te onder­wij­zen.
Hij doet dat knap en goed
en bekrach­tigt zijn woor­den met won­de­ren.
Maar de mensen denken en zeggen tot elkaar:
Wie denkt Hij wel dat Hij is?
Wat ver­beeldt Hij zich wel?
En zij storen zich eraan.
Zij raken geïrri­teerd
omdat zij in feite blijven staan bij de buiten­kant,
eigen­lijk voor­bij­gaan aan het geheim van Zijn persoon.
Zij zien niet dat God in Hem aanwe­zig is.

Irri­ta­tie

In feite zit onder die geïrri­teerde gevoelens
iets van een gebrek aan eenvoud en nede­rig­heid.
Als ik een­vou­dig en nederig was geweest
en mezelf had los­ge­la­ten,
had ik me niet zo geërgerd aan die in de toe­komst
moge­lijk zalig verklaarde persoon,
die niets ver­keerds deed,
maar aan wie ik me stoorde.

Afgunst?

En heel vaak steekt onder onze gevoelens
ook een stukje jaloezie.
We kunnen geïrri­teerd raken
als we zien dat een ander heel goed en vaar­dig in iets is.
Iemand is intel­li­gent, heeft veel capaci­teiten,
is goed van de tongriem gesne­den,
kan iets beter dan wij het zou­den kunnen,
steekt er ergens boven uit,
terwijl hij toch van dezelfde peergroup is,
dan kan dat gevoelens van afgunst oproepen,
zoals dat zeker ook speelde
bij de dorps­ge­no­ten van Jezus
die Hem tij­dens Zijn verborgen leven
al goed had­den gekend.

Dat komt voor in ge­zin­nen en families, onder collega’s
en noem maar op:
die heeft meer succes
met zijn werk, zijn inzet, zijn ini­tia­tie­ven.
De dingen die hij or­ga­ni­seert trekken mensen,
werpen hun vruchten af;
dat zal gauw een aan­lei­ding zijn
voor anderen om dat goede en mooie te rela­ti­ve­ren,
het succes te baga­telliseren
en die persoon naar bene­den te halen.

Ontvang de gaven

Weer opnieuw:
de eerbied voor de andere persoon
en voor de gaven die God in die ander heeft gelegd
en die weer andere gaven zijn
dan jij­zelf hebt ont­van­gen
met daarbij het ver­trouwen
dat het uit­ein­delijk niet zozeer je eigen kunde is
die het moet doen,
maar de gaven van Gods genade,
zodat je bij alles ook weer dank­baar moet zeggen:
alles is mij gegeven.
Dat besef wordt des te rijker
als je ook je eigen niet-kunnen en je lij­den
als een vrucht­ba­re gave kunt zien,
waar je dank­baar voor kunt zijn.
Zeg voor alles dank aan God,
zo overwin je ook de afgunst.

Zo wor­den we pelgrims van hoop