René Siebelt onderscheiden met de Bavopenning

Coördinator Ziekentriduüm Hilversum

Woens­dag 14 mei was ik in Hilversum in de Emmaus­kerk voor het ziekentriduüm. Een grote groep vrij­wil­li­gers zet zich hier jaar­lijks voor in. De coördinatie van het hele gebeuren lag de afgelopen vijfen­twin­tig jaren in han­den van René Siebelt. Daar wilde ik na­tuur­lijk graag even bij stil staan...

Triduüm

De Emmaus­kerk leent zich heel goed voor een ziekentriduüm omdat alle stoelen ge­mak­ke­lijk ver­plaatst kunnen wor­den. Zieken en ouderen uit de regio komen hier jaar­lijks bij elkaar voor een mooi pro­gram­ma dat nog steeds "triduüm" heet, ook al zijn het in wer­ke­lijk­heid twee dagen.

Bavopen­ning

Aan het einde van de H. Mis mocht ik de heer René Siebert naar voren roepen en hem fe­li­ci­te­ren met deze 25 jaren als se­cre­ta­ris/coördinator van het ziekentriduüm. Dat houdt veel in: het zoeken van vrij­wil­li­gers, het opstarten en be­ge­lei­den van de voor­be­rei­ding en alle organi­sa­tie. Het werk daarvoor begint ieder jaar in januari als en zo was hij er altijd wel een vrijftal maan­den mee bezig. Ik heb hem de dank van allen over­ge­bracht en als uiting daar­van mocht ik hem de Bavopen­ning opspel­den.
Na de vie­ring kwam ook weth­ou­der Gerben van Voor­den binnen die René Siebert ook kon fe­li­ci­te­ren.

Hier­on­der de homilie die ik min of meer heb gehou­den. Daar­naast heb ik na­tuur­lijk ook over de nieuwe paus Leo XIV ge­spro­ken, dank­baar voor zijn verkie­zing.

WAT IS LIEFDE?

H. MATTIAS (Jo. 15, 9-17)

Liefde?

Bijna over niets wordt meer ge­spro­ken
dan over liefde.
De meeste liedjes gaan over de liefde,
we hebben vaak een oor­deel
over of iets liefde is of niet;
we vin­den allemaal dat je de liefde
voorrang moet geven, de eerste plaats,
maar als het erop aan komt
is liefde niet zo ge­mak­ke­lijk:
je hebt iemand die je niet zo sympathiek vindt,
je wordt niet goed behandeld,
je vindt dat die ander niet liefde­vol is geweest,
je kunt die ander niet aan­vaar­den.
Wat zou je dan nog kunnen?
Hoe ga je daar mee om?

Een nieuw gebod

De woor­den van het evan­ge­lie van vandaag
kennen we allemaal:
“Dit is mijn gebod,
dat gij elkaar liefhebt,
zoals ik U heb liefgehad”.

Dit is het grote gebod van Jezus,
dat Hij in de zaal van het laatste avondmaal
heeft uit­ge­spro­ken en dat Hij
“een nieuw gebod” noemde.

Waarom is dit een nieuw gebod?
Ook vroe­ger, in de tijd vóór Jezus,
in de tijd van het Oude Testa­ment
werd over liefde ge­spro­ken.

Het nieuwe is dit:
“zoals ik U heb liefgehad”.
Hoe heeft Jezus ons dan liefgehad?
Hij heeft ons liefgehad
door voor ons zijn leven te geven.

Liefde is han­de­len, niet een gevoel

En inder­daad: hoe ervaren we liefde?
We zijn dank­baar voor wat goede mensen voor ons doen,
voor hun trouw, hun inzet,
hun daad­wer­ke­lijke liefde.

Dit houdt in
dat dit grote gebod van de naasten­liefde
niet betekent dat je doet
wat in de films, soaps en series,
de films en romans “liefde” wordt genoemd.
Dat is een liefde van de mooie gevoelens.
“De grote liefde van mijn leven”
is de persoon waar ik op val,
waar ik verliefd op ben.
Die liefde is niet direct de liefde van Jezus.
Hij houdt van ons allemaal
met een per­soon­lijke liefde
en dat heeft Hij getoond
door voor ons Zijn leven te geven
door­heen afgewezen wor­den, lij­den, mar­teling, kruis...
De naasten­liefde waar Jezus het over heeft,
is precies het tegen­over­ge­stelde
van de zwijmel­liefde waarover het gaat
in de liedjes en de films:
liefde in de geest van Jezus is
dat je trouw bent en goed voor anderen
niet volgens je gevoel,
maar vooral en heel bij­zon­der
omdat je iets wilt geven,
omdat je jezelf wil geven,
ook aan wie je niet zo beminnens­waar­dig schijnen,
want je wilt jezelf over­win­nen
en je in liefde geven
ook aan degenen die onaange­naam zijn en vervelend,
in wier gezel­schap je niet zo graag bent,
die niet zo liefe­lijk zijn,
want dat is de liefde
van de Vader die door de Zoon
uitgaat naar ons
en waar­van het evan­ge­lie ons spreekt:
bedenk maar eens hoe God ons ziet,
wie je ook bent:
Hij houdt van je,
wie je ook bent
Hij wordt niet aange­trok­ken door
licha­me­lijke schoon­heid;
wat Hem in ons aantrekt en wat Hij in ons ziet
is onze gees­te­lij­ke schoon­heid,
dat wij beeld van God zijn.

God kwam toen wij Zijn liefde niet waar­dig waren

Op dat moment,
toen het er zo voor stond
daalde God af
en gaf ons die kus van Zijn liefde
door dit men­se­lijk leven
met al z’n pijn, zijn lij­den, zijn tegen­val­lers
met ons te delen
en er voor te sterven
om dit weer goed en gezond te krijgen.

Dat is de kern van Jezus’ liefde:
dat Hij kwam, zich verne­derde, zich gaf tot de dood
om ons tot de Vader te brengen.

En dat is dus ook eigen­lijk
de diepste kern
van de naasten­liefde.

Mattias

We lezen dit gedeelte vandaag
op het feest van een apostel, Mattias,
die is uitge­trok­ken
naar verre, vreemde streken,
naar mensen die hij niet kende,
die hem niet perse heel aange­naam waren
naar allen zon­der on­der­scheid,
hij ging - niet om te letten op zijn gevoel
voor wat hij wel of niet fijn vond,
welke mensen hem wel of niet zou­den liggen -,
maar om zijn leven te geven,
zoals Jezus het had voor­ge­daan
bezield door het verlangen
mensen bij God te brengen,
hen uit te nodigen
te geloven in Jezus
en deel te krijgen aan Zijn nieuw en on­ver­gan­ke­lijk leven.

Liefde­volle zorgen

Laten we dank­baar zijn
voor alle mensen die ons nabij zijn
en ons goed doen,
voor alle mensen die voor ons zorgen;
laten wij­zelf proberen
ons te geven, er te zijn voor andere mensen,
voor onze naasten en uit­ein­delijk voor God zelf.

Laten we kijken naar andere mensen
met een verlangen
dat zij het eeuwig geluk mogen bereiken.
Laten we God de kracht vragen
onze mede­mensen te beminnen,
met die standvas­tige liefde
die ernaar verlangt
dat mensen hun leven, hun roe­ping,
hun eeuwige bestem­ming
vervuld zien...