Arsacal
button
button
button
button


Dansen en zingen als op de Titanic

Hemelvaartsdag

Nieuws - gepubliceerd: donderdag, 25 mei 2017 - 812 woorden
De Kathedrale Basiliek van Sint Bavo
De Kathedrale Basiliek van Sint Bavo
Sacramentskapel in de kathedraal
Sacramentskapel in de kathedraal

Op Hemel­vaarts­dag was ik in de ka­the­draal voor de Eucha­ris­tie waarin de heren van het ka­the­drale koor de ‘Missa quodlibetica’ zongen. Dat vond ik wel een heel aparte bena­ming voor een Mis, want die was niet zomaar wat, maar erg mooi. Kar­di­naal Simonis woonde de Mis bij.

De jongens en meisjes van het ka­the­drale koor zijn deze dagen op tournee en zingen in Keulen. Het is een drukke week in de ka­the­draal met ver­schil­lende over­le­de­nen, waar­on­der oud-Tweede Kamerlid mw. drs Niny van Oerle - Van der Horst en pries­ter Frans Geels.

Magistra cantus Sanne Nieuwen­huij­sen lichtte na afloop nog toe, over deze Mis van Luython: “De Missa quodlibetica is samen­ge­steld uit een reeks quodlibets - simultane pre­sen­ta­ties van ver­schil­lende bekende melodieën, verzameld uit zowel gees­te­lij­ke als wereldlijke bronnen. In de tijd van Luython overigens een veel­vul­dig gebruikt format, om in populari­teit te winnen. Overigens niet de sterkste com­po­si­tie van Luython, alsdus Albert Jan Roelofs [organist JH] en mij­zelf, zo zei­den wij na afloop. Het lijkt wel alsof er iets mis is gegaan met de vertaling van het manu­script, want de structuur, lig­ging en melodieverloop is niet erg overtuigend...”. Harte­lijk dank!

 

Homilie

Afscheid

Een afscheid...

Wat de leer­lin­gen
op de dag van Hemel­vaart overkwam,
kan voor ons wel herken­baar zijn.
Er is gemis, verdriet en pijn
en tege­lijk is er iets van een besef
dat ze er niet alleen voor staan
en zelfs al een horizon,
een beeld van hoe ze ver­der moeten.

Jezus neemt afscheid van de leer­lin­gen,
zij blijven alleen achter.
Daarom wordt de ko­men­de zon­dag
wel “wezen-zon­dag” genoemd.
Dat klinkt allemaal nogal droevig,
maar zo erg is het nu ook weer niet:
de lezingen staan vol vreug­de­volle beloften:
over enkele dagen zullen jullie wor­den gedoopt
met de heilige Geest
en: “Ik ben met U, alle dagen,
tot aan de volein­ding der wereld”.

Noveen

Vanaf Hemel­vaart begint voor de apos­te­len dus
een noveen van wachten op de Geest
en dat is een ver­trouw-vol, hoop­vol wachten,
al is Hij er nog niet, al zien ze het nog niet.

Dat de tijd tussen Hemel­vaart en Pink­ste­ren
hoop­vol en ver­trouw-vol is
blijkt onder meer hieruit
dat de leer­lin­gen in die dagen
Mattias kiezen
als twaalfde apostel
om het gat dat Judas achter liet
weer op te vullen.

Opdracht

En in de laatste woor­den van Jezus
hoor­den ze al
wat hun opdracht zou zijn,
kort en goed:
“Ga naar buiten,
maak allen tot mijn leer­lin­gen
en leert hun te doen
wat ik jullie heb geleerd”.

Een kleine nederdaling

Ik denk dat velen van ons
iets van een derge­lijke erva­ring hebben gehad
op een moment dat ze een dier­baar iemand
moesten afstaan.
Het verdriet kan groot zijn
maar ergens weet je waar het naar toe moet,
dat je dit verdriet moet ver­werken
en dat je weer ver­der moet,
naar buiten,
ook al weet je nog niet hoe
en ben je er nog niet aan toe.
Op een dag komt er dan
weer kracht en nieuwe moed,
een kleine nederdaling van de Geest.

Belofte

Die erva­ring dat dit moment weer komt
zal ons helpen
om niet helemaal op te gaan in het gemis
en het verdriet,
maar uit te zien naar het nieuwe dat komt.
Dat geldt eigen­lijk bij iedere erva­ring van gemis.
En dat nieuwe zal er altijd zijn,
dat is de belofte.

Camouflage-praktijk

Dit is meer dan een soort psycho­lo­gisch advies.
Het is de fun­da­men­teel chris­te­lijke over­tui­ging.
Zonder God, zon­der verlos­sing, zon­der Christus
ein­digt een men­se­lijk leven in gemis,
in dood en afstaan.
Chris­te­lijk leven is wezen­lijk:
leven met uit­zicht,
ver­trouwen dat er iets moois komt,
hopen op een toe­komst.
Christen-zijn is wezen­lijk opti­misme.
Zonder die toe­komst van het eeuwig leven,
kunnen we alles mis­schien mooi ver­bloemen:
de men­se­lijke kunde en weten­schap ver­heer­lij­ken,
de leuke dingen van het leven naar voren halen,
de schoon­heid van de jeugd laten zien,
maar het is een camouflage-praktijk.
Het is zoals dansen en zingen
in de luxe van de Titanic,
die op het punt staat te ver­gaan.
De wer­ke­lijk­heid is
dat we afscheid moeten nemen.
Wat is dat afscheid?
Valt het doek, is er een zwart gat
of is het een hemel­vaart,
vol­tooi­ing en nabij­heid?

Dat perpec­tief mag ons leven kleuren.

Twijfelen

Veel mensen twijfelen.
Is er wel iets?
In armoede en nood
is geloof meer van­zelf­spre­kend,
dan als het leven op aarde heel wat lijkt
en we het leven meer in eigen hand
lijken te kunnen nemen
zoals in onze tijd,
nu ie­der­een die het wel goed maakt zegt:
“Ik heb geen haast om te ver­trek­ken”.

Die twijfel is dus niet zo vreemd.
De velen die twijfelen staan niet alleen,
want zelfs de apos­te­len overkwam dit
bij deze laatste ont­moe­ting met de Heer:
“Som­mi­gen echter twijfel­den”.
Wat moet hen daarover heen helpen?
Hun ont­moe­ting met de Heer:
Hij treedt nader en spreekt.

Kom!

Die ont­moe­ting blijft van wezen­lijk belang;
die gebeurt wanneer de Geest in ons woont
en in ons werkt.
Laten we ons hart daarvoor openen
en Hem zoeken:
Kom, heilige Geest!

Terug