St. Jansprocessie in Laren met wat zegen van boven...
Op zondag 24 juni werd het hoogfeest van de heilige Johannes de Doper gevierd. In Laren was ik bij de St. Jansprocessie, die met regenachtig weer begon, maar onder de geel-witte parapluies toch gewoon doorging en veel belangstelling kreeg. Voor het eerst was er ook een jongerenprogramma met medewerking van het jongerenkoor "Onderweg" uit Papendrecht. Op de foto ziet U ze in actie met op de achtergrond broedermeesters van de Broederschap van St. Jan. Ook het St. Jorisgilde uit Berlicum was aanwezig en bracht een vendelgroet. Hieronder volgt de preek die ik bij de St. Jansprocessie heb gehouden.
Homilie
"Wat zoeken jullie?" Deze woorden die dit jaar als thema aan de Sint Jansprocessie zijn meegegeven, vormden de eerste vraag die Jezus aan Zijn eerste twee leerlingen heeft gesteld: "Wat verlangt ge?" (Jo. 1, 38, WV ‘75), "Wat zoeken jullie" (Jo. 1,38, NBV).
Die leerlingen waren bij Johannes de Doper geweest, ze hadden geluisterd naar de woorden van die grote voorloper van de Heer, die profeet gekleed in kameelhaar, die sprinkhanen at en wilde honing, die man die wij vandaag komen eren, die de mensen opriep om zich te bekeren, die zijn vinger uitstrekte, Jezus aanwees en toen tot die leerlingen had gezegd: "Zie, het Lam Gods".
Die leerlingen waren toen naar Jezus toe gegaan en het eerste dat Hij vroeg was dus dit: "Wat zoeken jullie?" Ja, wat zoeken wij? Veel mensen hebben niet zo’n gemakkelijk jaar achter de rug.
Ik weet natuurlijk niet wat er in het leven van ieder van U is gepasseerd, maar ik denk dat velen van U met bijzondere intenties naar dit feest van Sint Jan zijn gekomen: Situaties en mensen waar U zich zorgen om maakt, verdriet om een dierbaar iemand die U moet missen, vragen over de toekomst, onzekerheid, barrières en frustraties, die je ervaart.
En dan zijn er andere zorgen die onze maatschappij betreffen: de economische crisis heeft vele mensen in grote problemen gebracht en nog steeds weten we niet waar het allemaal naar toe gaat.
Ook voor de Kerk in haar geheel was het geen gemakkelijk jaar: Niet alleen vanwege Vatileaks, het uitlekken van documenten en problemen in het Vaticaan, maar we hebben ook vol schaamte moeten erkennen dat bedienaren van die Kerk jonge mensen hebben misbruikt.
De katholieke Kerk heeft uitgebreid onderzoek laten doen, nieuwe onafhankelijke klachtenprocedures in het leven geroepen, de laatste hand wordt gelegd aan een preventie-programma en er zijn landelijke en bisdommelijke contactgroepen om slachtoffers en slachtoffergroepen te kunnen ontmoeten.
Steeds duidelijker wordt daarbij dat misbruik en mishandeling van jonge mensen een groot probleem is in de hele samenleving.
We schamen ons diep dat dit binnen de Kerk op dezelfde schaal is voorgekomen als in de rest van de samenleving.
En we ervaren allemaal dat ons aardse leven eindig is en naarmate we verder komen, merken we dat ons perspectief verandert, dat je anders tegen het leven aan gaat kijken, we kunnen de wereld niet veroveren en naar onze hand zetten, we kunnen onze kansen maar beperkt beïnvloeden, wat jezelf hebt bereikt bepaalt maar zeer ten dele of je een gelukkig mens bent; het leven overkomt ons, ziekte, gezondheid, geluk, vreugde en vrede, ja eigenlijk alle echt mooie dingen van ons leven kun je jezelf niet geven, ze worden ons gegeven.
Zo zijn er vele vragen, problemen en onzekerheden die op ons afkomen.
Die kunnen ons in verwarring brengen, in de greep houden.
Maar al die zaken betreffen toch ergens de buitenkant.
Die problemen en de vragen raken niet de kern, niet het geheim van ons bestaan; je moet proberen niet helemaal in die moeilijkheden op te gaan Uiteindelijk is het leven méér dan de optelsom van de leuke en minder leuke dingen.
Onze grote heilige Johannes de Doper - Sint Jan - stuurt ons dan ook door naar Jezus: "Zie het Lam Gods", en Jezus stelt ook ons die vraag die Hij toen aan die leerlingen stelde: "Wat zoeken jullie?" Veel mensen zijn inderdaad zoekend in onze dagen.
De vanzelfsprekendheid van een geloof dat je van huis uit hebt meegekregen is over het algemeen verdwenen.
En natuurlijk, er zijn tijden in het leven van mensen dat je druk bent met van alles en nog wat en nauwelijks tijd hebt om ergens bij stil te staan.
Maar voor ieder mens komt een keer het moment dat hij ervaart dat er méér is, dat je een kracht merkt die boven je uitgaat, dat je gedragen wordt en getroost en die vraag op je afkomt: "Waar ben je nu eigenlijk mee bezig? Wat is voor jou de betekenis, de zin van je leven? Wat zoek je?" Natuurlijk of je gelooft of niet gelooft, dat is ook een keuze van jezelf, maar die keuze heeft te maken met wat je doet met de ervaringen die je in het leven overkomen: er zijn gebeurtenissen waarin we erg alleen staan, tegenslagen die ons diep raken en die ons doen twijfelen: Is God er wel, zorgt Hij wel voor mij? En dan zijn er weer dagen dat ons iets geschonken wordt, dat we even een knipoog van de hemel krijgen, dat je merkt: ja, Hij is er, ook voor mij...
En soms vallen die twee bijna samen, vooral als je een dierbare moet missen, kan dat gebeuren.
Een vrouw die haar man had begraven, vertelde me deze week hoe ze de dag erna tot driemaal toe een stem had gehoord die haar luid en duidelijk zei: "Je bent niet alleen. Ik ben bij je".
Dat was in haar verdriet een grote troost geweest.
Een niet gelovige vader moest zijn zoontje missen, het jochie was pas zes jaar oud.
Op weg naar het kerkhof begon het te hagelen en te bliksem, een vreselijk noodweer barstte los.
Achter mij hoorde ik die vader mopperen: "Ook dat nog, moest dat er ook nog bij?" Maar toen we het kistje op het grafje plaatsten, ging ineens de hemel open en op dat kistje viel precies een zonnenstraal...
Zo krijgen we af en toe een teken - als we het kunnen zien - dat Hij toch wel bij ons is.
"Wat zoeken jullie? Wat zoek je" Johannes de Doper had die leerlingen naar Jezus verwezen en waarschijnlijk zijn er ook in ons leven wel mensen geweest die zo’n functie hebben gehad, die ons geholpen hebben de weg naar God te vinden, te vertrouwen in moeilijkheden, te bedanken bij zegeningen, te volharden als het tegen zit.
"Zie, het Lam Gods", dat zijn ook weer de woorden die we herhalen bij iedere Mis vlak voor we de communie uit gaan reiken, als het ware om te zeggen: Kom maar naar Jezus, wat ook gebeurt, kom je voeden met Zijn aanwezigheid, met Zijn kracht, met Zijn liefde...
"Wat zoeken jullie?" Als Jezus die vraag aan de leerlingen stelt, antwoorden die met een wedervraag: "Waar bent U, waar verblijft Gij?" En dat is eigenlijk ook het antwoord dat wij mogen geven, dát is het antwoord waartoe Johannes ons wil inspireren; het is de grote levensopdracht waar wij allemaal voor staan: Zoek de Heer, zoek Hem op, waar Hij verblijft, probeer Hem beter te begrijpen, Zijn plan met je leven te verstaan.
Elizabeth en Zacharias, de ouders van Johannes de Doper, hadden geen kinderen kunnen krijgen.
Dat was voor hen een groot verdriet en dat verdriet werd nog vergroot doordat kinderloosheid in de maatschappij van die dagen als een soort schande werd beschouwd! Twee vrome mensen, altijd trouw gebeden, - de man was zelfs een Joodse priester -, nooit verhoord, toch altijd trouw gebleven.
Ze hadden steeds opnieuw de Heer opgezocht in hun nood, geprobeerd er iets van te begrijpen, te blijven vertrouwen, het over te geven.
En ze gaven het kind dat uiteindelijk toch nog kwam de naam Johannes, dat betekent: God is genadig.
"Wat zoeken jullie?" Zoek de Heer, zoek waar Hij is, laat je niet te veel bepalen door je zorgen en pijn of door de buitenkant van het leven; ga naar de binnenkant, zoek de Heer, want God is genadig.
En Hij is bij je.
AMEN
