Van Stefanus leren hoe getuige te zijn

Bij de zusters van Casa Carmeli

Op tweede kerst­dag was ik bij de zusters van Casa Carmeli in Vo­ge­len­zang en de mensen die in de ap­par­te­menten van hun zorgho­tel wonen. Het is de dag van Stefanus, eerste marte­laar. Dat betekent eigen­lijk: getuige.

De zusters Karme­lie­tes­sen van het God­de­lijk hart hebben in het verle­den het semi­na­rie gehuisvest en nog steeds wonen er ver­schil­lende pries­ters, naast andere mensen die er van hun oude dag genieten.

Het Griekse woord ‘marturion’ betekent ge­tui­ge­nis en getuigen is precies wat Stefanus doet door zijn leven en dood. Hij was één van de zeven die aan­ge­steld waren voor de ‘zorg voor de onder­steu­ning’. Voor de caritas-ac­ti­vi­teiten wer­den eigen mensen aan­ge­steld (Hand. 6, 1-6) en ver­schil­len­den van hen zien we later als diaken terug, waar­on­der Stefanus. Althans, de traditie wijst hem aan als diaken. In Hand 7 houdt hij een lange toe­spraak, een ge­tui­ge­nis van zijn geloof. Hij sprak met “wijs­heid en geest” (Hand 6, 10). Aan het einde van die toe­spraak wordt hij dood gestenigd, maar Stefanus geeft zijn leven als een offer: “Heer Jezus, ont­vang mijn geest” en vroeg hij ver­ge­ving voor zijn bela­gers (Hand. 7, 59-60), naar het voor­beeld van jezus zelf (Lc. 23, 46). 

Zo komen in het elven van Stefanus drie fun­da­men­tele trekken naar voren van het ge­tui­ge­nis waartoe iedere chisten is ge­roe­pen: de dienst aan de naasten, vooral de be­hoef­ti­gen en armen, het ge­tui­ge­nis door het woord en het ge­tui­ge­nis door het geven van zijn leven als offer.