Arsacal
button
button
button
button


Zijn jullie nog steeds bij elkaar?

Een relatie opbouwen is ook schuld erkennen

Overweging Preek - gepubliceerd: zondag, 14 januari 2018 - 1180 woorden
altaarruimnte Sint Agathakerk
altaarruimnte Sint Agathakerk
H. Hart en raam van het mirakel van Amsterdam
H. Hart en raam van het mirakel van Amsterdam
één van de kruiswegstaties in de St. Agathakerk
één van de kruiswegstaties in de St. Agathakerk

Op de tweede zon­dag door het jaar was ik in de sint Agatha­kerk in Beverwijk. Op die zon­dag kon aan de pa­ro­chie wor­den meege­deeld wie de nieuwe pries­ters wor­den voor de pa­ro­chie, na het vertrek van pater Roland Putman ofm. De roe­ping van de apos­te­len en van de kleine Samuël stond centraal in de lezingen.

Deken Cassee en pastoor Kaleab zullen de lei­ding hebben van het team dat zorg gaat dragen voor de pa­ro­chies van Beverwijk, Velsen Noord, Castricum, Uitgeest en Heems­kerk. In totaal zijn er in de regio vijf of eigen­lijk zes pries­ters werk­zaam en een per­ma­nent diaken. De zesde pries­ter, pastoor Henk Niesten - eigen­lijk emeritus - draagt de pas­to­rale zorg voor de Apostel­kerk.

In het ope­nings­woord ben ik iets meer inge­gaan op de roe­ping van de apos­te­len en van Samuël. In de preek stond de herhaalde aan­wij­zing van Johannes de Doper centraal: Zie, het Lam Gods..." (vgl. Jo. 1, 35vv.).

 

Homilie

Zie het Lam Gods

“Zie het Lam Gods”
hoor­den we Johannes de Doper vandaag zeggen.
De dag ervoor had hij dat ook al
tegen zijn leer­lin­gen gezegd:
“Zie het Lam Gods,
dat de zon­den van de wereld wegneemt” (Jo. 1, 29).
Hoe vaak horen we deze woor­den niet?
In iedere eucha­ris­tie­vie­ring
wor­den ze vlak voor de communie uit­ge­spro­ken;
plus nog een keer, vlak daarvoor,
bij het breken van de Eucha­ris­ti­sche gedaanten:
“Lam Gods,
dat wegneemt de zon­den der wereld,
ontferm U over ons”.

Uit­schrij­ven

Er wordt in de Mis
trouwens toch wel vaak ge­spro­ken
over zon­den en ver­ge­ving van zonde,
bij­voor­beeld als we de schuldbelij­denis bid­den:
“door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld”.
Ik las laatst over iemand
die zich had laten uit­schrij­ven uit de kerk
omdat hij dat te gek had gevon­den:
in de katho­lie­ke kerk werd je veel te veel bepaald
bij je eigen schuld.
Nu denk ik wel dat de meeste mensen
het katho­lie­ke geloof
toch als een iets vrolijker gods­dienst zien
dan som­mi­ge zwaar pro­tes­tantse stro­mingen,
maar goed:
de man had na­tuur­lijk gelijk:
zonde en schuld
komen nogal eens aan de orde.

Daardoor wer­den zij nieuws­gie­rig

“Zie het Lam Gods, dat de zon­den van de wereld wegneemt”.
We hebben dus vandaag gehoord
dat deze woor­den komen
uit de mond van Johannes de Doper.
Dít waren de woor­den
waar­mee hij bij herhaling
naar Jezus verwees,
dít waren de woor­den
waardoor de mensen in zijn omge­ving
nieuws­gie­rig waren,
Jezus achterna gingen
en tenslotte Zijn leer­lin­gen wer­den.
Dus het eerste wat deze mensen in Jezus aansprak was
dat Jezus geko­men was als Lam Gods
om de zon­den weg te nemen.
Zij moeten zich dus ervan bewust zijn geweest
dat dit voor hen be­lang­rijk was:
dat er Iemand was geko­men
om de zon­den weg te nemen.
Zien wij dat ook nog zo?

Mis­schien ligt dat nu wel iets moei­lijker.

Kraam­be­zoek

Deze week was ik op kraam­be­zoek.
De kersverse ouders
had­den hun derde kindje gekregen.
Toen de vader aangifte ging doen,
was de ambte­naar even de draad kwijt.
De ouders waren getrouwd,
dus er hoefde geen erken­ning
van het vader­schap plaats te vin­den.
En woon­den de andere kin­de­ren
ook nog in het­zelfde huis, onder één dak?
En was de moe­der van het pas­ge­bo­ren kindje
ook de moe­der van de andere kin­de­ren?
De ambte­naar viel bijna van zijn stoel van verba­zing,
dit was wel een heel ge­mak­ke­lijke aangifte!

Lastig

De verba­zing en onwennig­heid van de ambte­naar
lieten even zien
hoe het in onze maat­schap­pij is gesteld:
de meeste kin­de­ren
wor­den niet in een huwe­lijk geboren,
de meeste kin­de­ren groeien niet op
in een stabiele, vaste relatie van hun ouders.
Veel kin­de­ren moeten door de onzeker­heid,
door het verdriet en de pijn van een schei­ding.
Het is hier zeker niet de bedoeling
met de vin­ger naar mensen te wijzen of te veroor­de­len.
Voor een geslaagde, stabiele relatie
moet je nu eenmaal altijd met z’n tweeën zijn.
Wat wel dui­de­lijk wordt is
dat het voor mensen in onze tijd niet ge­mak­ke­lijk is
om zo’n vaste, stabiele relatie aan te gaan.
Daar kunnen allerlei redenen voor zijn,
maar in ieder geval
is het las­tig gewor­den voor mensen
om zo’n verbond van trouw voor het leven op te bouwen.

Sorry

Zonder dus over iemand te willen oor­de­len
- dat kan ik ook helemaal niet, er zijn allerlei omstan­dig­he­den -,
is wel dui­de­lijk voor ons allemaal
dat één klein woordje wel heel erg hard nodig is
als je een relatie op wilt bouwen.
Dat woordje luidt: “Sorry”
of hoe iemand ook
tot uitdruk­king brengt of laat merken
dat hij of zij weleens steken laat vallen
en ook ver­ge­ving nodig heeft.

Gemeen­schap­pe­lijke basis

Een goede relatie vraagt niet dat we volmaakt zijn,
maar dat we kunnen en willen ver­ge­ven.
Het vraagt niet
dat er nooit woor­den of meningsverschillen zijn,
maar dat we elkaar willen vin­den
en dat we ook bereid zijn
om daar offers voor te brengen.
Iedere succes­volle relatie vereist
dat we bereid zijn
om niet ons­zelf centraal te stellen, wat ik wil,
maar dat we bereid zijn
naar het “wij” te zoeken,
de gemeen­schap­pe­lijke basis.
Een relatie opbouwen kan alleen
wie ver­ge­ving kan vragen,
tenminste in de zin dat we in ons­zelf toelaten
dat we niet volmaakt zijn
en dat we een ander soms te kort doen,
dat we te kort schieten
in begrip, in liefde, in ver­trouwen, in... noem maar op.

Reflec­te­ren

Die hou­ding leren we hier in de kerk.
Na­tuur­lijk niet alleen hier,
maar ook in de kerk
neemt dat een be­lang­rijke plaats in.
We zijn niet volmaakt,
één van de be­lang­rijk­ste zaken in het leven is
dat we dat onder ogen durven zien
en dat van elkaar aan­vaar­den;
dat we daarop reflec­te­ren,
ons erop be­zin­nen hoe we zijn,
hoe we hebben gehandeld en ge­spro­ken.
Was dat in de geest van Jezus Christus en Zijn evan­ge­lie
of lieten we ons lei­den door eer­zucht, door geld,
door streven naar macht enzo­voorts.
Ja, ons geloof leert ons naar ons­zelf te kijken
als kleine mensen
met fouten en gebreken, met zon­den.
Niet om daardoor gedeprimeerd te raken
maar juist om met des te meer ver­trouwen op te kijken
naar Degene die geko­men is om ons te verlossen.
“Zie het Lam Gods dat de zon­den van de wereld wegneemt”.

Communie

Het wordt ons in iedere Mis gezegd
vlak voor de communie.
Dus als we de heilige communie krijgen,
ont­van­gen we Jezus als het Lam Gods
dat onze zon­den wegneemt.
Dat houdt dus in dat we eer­lijk te communie gaan
als we ons­zelf
als mens met fouten en gebreken durven zien
en ernaar verlangen
dat Hij ons in de communie helpt
om een beter mens te wor­den.

“Zie, het Lam Gods....”.
Toen die mensen rond Johannes de Doper
die woor­den had­den gehoord,
gingen ze Jezus achterna.
Ze leer­den Hem kennen,
be­gon­nen Hem te volgen,
wer­den leer­ling van Hem.
Die uit­no­di­ging ligt er ook voor ons,
iedere keer als wij die woor­den horen:
“Zie, het Lam Gods”.

Terug