‘Kennis is macht’, maar is dat de kennis die we willen?

Vrij­dag­mor­gen 16 maart was ik in het semi­na­rie in Heiloo voor de heilige Mis (en daarna colleges over het tweede Vati­caans concilie). In het evan­ge­lie hoor­den we de Jeru­za­lemmers argumen­te­ren, zij dachten Jezus te kennen. Jezus spreekt dan over een andere, de ware kennis.

In de preek ben ik op dit evan­ge­lie inge­gaan (Jo. 7, 1-2. 10. 25-30). De kennis van de mensen van Jeru­za­lem is die van het paradijs, waar de zonde bestond in het gelijk willen zijn aan God door de kennis van goed en kwaad. Het is een kennis die zich boven God verheft, van het ‘zelf beter weten’, de kennis van hoogmoed en trots, die zich niet wil buigen of openen. De kennis waar het Johannes-evan­ge­lie het over heeft is daar­en­te­gen een ‘empathische’ kennis, een inner­lijke kennis van God, die een inner­lijk verstaan en beminnen insluit en dus nederig is. Het is de oude strijd tussen goed en kwaad, tussen licht en duisternis, tussen hoogmoed en dienst­baar­heid, waar Johannes het in zijn proloog (Jo. 1, 1-18) over heeft, die hier wordt gevoerd en die zal wor­den belecht door de uiterste dienst­baar­heid, het lij­den en sterven van Onze Heer Jezus Christus. Moge al ons kennen dienen zijn, begrijpen, inner­lijk smaken en lief­heb­ben.