Franciscus en Clara: heiligen voor onze tijd

Reünie Assisi-bedevaart in Heiloo

Zondag 10 juni werd bij Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo de reünie gehou­den van de bede­vaart naar Assisi. Het was gelukkig prach­tig weer, zodat ie­der­een volop kon genieten van het mooie bede­vaart­ter­rein. Vanaf 14.00 uur was de inloop en kon men elkaar weer ont­moe­ten en foto’s en verhalen uitwisselen. Om 16.00 uur begon de H. Mis met een korte licht­pro­ces­sie waarna het tijd werd voor de maal­tijd.

Aan het begin van de mid­dag mocht ik de deel­ne­mers harte­lijk welkom heten en iets van mij indrukken van deze geslaagde reis ver­tellen. Maar tij­dens de Eucha­ris­tie­vie­ring zag ik eigen­lijk pas goed met hoe velen we waren: de meeste deel­ne­mers waren wel geko­men, ook veel tieners en jon­ge­ren. De tieners hebben met elkaar gegeten en kregen nog een pre­sen­ta­tie van het tiener­kamp dat deze zomer wordt gehou­den; ook de jon­ge­ren had­den hun eigen barbecue-afdeling. Tijdens de maal­tijd werd Lyanne Blonk heel harte­lijk bedankt met een leuk woordje van jon­ge­ren­wer­ker Matthijs Jansen.

Laten we God danken voor de mooie bede­vaart
die we hebben gemaakt
en laten we bid­den
dat de in­spi­ra­tie die we daar hebben gekregen
mag door­werken in ons leven.

Op voor­spraak van Clara en Fran­cis­cus
bid­den we om Gods blijvende zegen
voor alle pelgrims van de Assisi-bede­vaart
en om verho­ring van hun intenties.

Homilie

God of de duivel
Jezus zegt ons vandaag in het evan­ge­lie
dat een rijk, dat een huis dat inner­lijk ver­deeld is
geen stand kan hou­den.
Dat huis en dat rijk
zijn ons leven.
We kunnen geen dubbelleven lei­den,
het moet één mooi geheel wor­den,
anders wordt het niks;
en we moeten dus kiezen,
het is God of de duivel.
We moeten steeds weer kiezen
want met de satan kun je het niet
op een akkoordje gooien,
dan stort alles in elkaar.

Fran­cis­cus en Clara

Fran­cis­cus en Clara
die we beter hebben leren kennen
door onze bede­vaart naar Assisi
waren twee bij­zon­dere mensen,
bewogen door de heilige Geest.

Al is het acht­hon­derd jaar gele­den
dat zij op deze aarde rondliepen,
hun leven blijft ons in­spi­re­ren.

Daar zijn vele redenen voor aan te wijzen,
Maar één van die redenen is inder­daad
dat voor hen Gods lei­ding
in alles door­slag­ge­vend was.
Zij hebben daar
een grote strijd voor moeten voeren.

Van huis uit mee­ge­kre­gen

Clara bij­voor­beeld
stond na het over­lij­den van Fran­cis­cus
méér alleen in een mannen­we­reld.
De paus en de kar­di­naal
probeer­den haar te verplichten
een bestaande bene­dic­tijnse regel
te aan­vaar­den voor haar kloosters
en bezit en vermogen toe te staan.
Daar heeft Clara zich met kracht tegen verzet
en gelei­de­lijk heeft de paus
haar steeds meer haar zin gegeven.
Een paar dagen voor haar dood,
kreeg zij een eerste pau­se­lijke goed­keu­ring
voor de regel die zij wenste.
Waarom zwichtte de paus?
De paus voelde dui­de­lijk aan
dat deze beide mensen
- Fran­cis­cus en Clara -
wer­den bewogen
door de heilige Geest.
Heel kort na hun dood
heeft de paus hen heilig verklaard.

Hoe zijn die twee ertoe geko­men
zich zo dui­de­lijk te laten lei­den
door de kracht van de heilige Geest
en geen ver­deeld­heid in zich toe te laten?
Beide, Fran­cis­cus en Clara,
zijn daarin ver­schil­lende wegen gegaan.

Clara had het van huis uit mee gekregen
door haar ouders, vooral door haar moe­der.
De familie behoorde tot de adel van Assisi;
Clara werd opgevoed met grote aan­dacht
voor het gebed, de gods­dienst in het alge­meen
en met een grote gevoelig­heid
voor het lot van armen en zieken.
Als kind kreeg Clara al geleerd
en werd het in de praktijk gebracht
om zorg te hebben voor deze mensen.
Clara had het dus van huis uit mee­ge­kre­gen.
We mogen haar ouders dank­baar zijn
voor de opvoe­ding en vor­ming die zij hun dochter hebben gegeven.

Herstel mijn kerk

Bij Fran­cis­cus lag het anders.
Hij had wereldse idealen:
mooie hippe kleren,
indruk maken op de meisjes,
carrière.
Alles draaide best wel veel om hem­zelf
en om leuk en lekker.
Tot hij zich bekeerde.
Heel be­lang­rijk waren de woor­den van de Heer
die hij hoorde in San Damiano:
“Herstel mijn kerk”,
maar dat moment was voor­be­reid
door ont­moe­tingen met een melaatse, een bede­laar
en een groeiend meeleven
met arme en lij­dende mensen.
Hij kroop uit zijn cocon
van een kleine, fijne, rijke wereld.

Kiezen

In acht­hon­derd jaar
is niet zoveel veran­derd.
Het hart van de mensen
raakt af­ge­slo­ten en af­ge­stompt
door rijkdom en bezit,
door indi­vi­dua­lis­me en egoïsme.
We moeten kiezen:
een leven voor God en de naaste
of een leven voor ons­zelf.
Daar zit een fun­da­men­tele keuze in,
een lei­dend beginsel voor ons leven.
Want een huis dat inner­lijk ver­deeld is, kan geen stand hou­den.

Stel dat iemand zou zeggen:
Ik zou wel pries­ter willen wor­den,
maar ja, waar gaat het met de kerk naar toe?
En zal de kerk mij nog wel kunnen betalen?
Dan zou­den we toch zeggen:
Wat is dat voor een half­slach­tige roe­ping?
Een huis dat inner­lijk ver­deeld is,
kan geen stand hou­den.
Wat is er nu mooier dan dat je je helemaal geeft
aan een roe­ping, aan je gezin, aan je opdracht?
En wie kan voorspellen of zeggen
hoe het leven zal lopen.
Het is een kwestie van overgave en ver­trouwen
dat God alles ten goede leidt,
dat we in Zijn Vaderhart geborgen zijn.
Wie de wil van God vol­brengt, is een broe­der of zuster van Jezus!

Een keuze voor Christus

In San Damiano
hoorde Fran­cis­cus de woor­den:
“Herstel mijn kerk.
Zie je niet hoe die in puin ligt?”
Gelei­de­lijk ging hij begrijpen
dat het er niet om ging
dat hij zich zou inzetten
voor het behoud
van een bepaald kerk­ge­bouw,
maar dat het ging om zijn inzet
voor de ge­meen­schap van de kerk,
om die te vervullen
met nieuwe gees­te­lij­ke kracht,
met vuur en bezieling.
Hij moest een keuze maken
en hij moest anderen in­spi­re­ren
en helpen om die keuze te maken,
totaal, niet ver­deeld,
een keuze voor Christus.

Laten we Clara en Fran­cis­cus vragen
ons te helpen
zo’n keuze te leven.

Amen.