Nieuwe pastoor en kapelaan voor kathedraal en regio Haarlem

Erover praten...

Zondag 23 sep­tem­ber vond in de ka­the­drale basiliek van Sint Bavo in Haar­lem de in­stal­la­tie plaats van de nieuwe pastoor, dr. Bart Putter, en de nieuwe kape­laan, Johannes van Voorst tot Voorst. Zij komen samen met hun pas­to­rale team voor een grote taak te staan, want zij dragen zorg voor de pas­to­rale regio van Haar­lem stad-centrum en oost en de kust­paro­chies.

Samen met kanun­nik Hendriks, kape­laan Beemster, diaken Gert-Jan van der Wal en als vrijwillig diaken Philip Weijers dragen zij zorg voor het gebied van Zand­voort, Aer­den­hout, Overveen en Bloe­men­daal, alsmede - in Haar­lem - de H. Antonius en Bavo, de Moeder Gods in Schalk­wijk en de Sint Joseph (met de H. Johannes de Doper en de H. Pastoor van Ars) in Haar­lem, samen acht kerken.

De in­stal­la­tie en pre­sen­ta­tie was een fees­te­lijk gebeuren in een goed gevulde ka­the­draal waarbij de capella puellarum van het Muziekinstituuut van de ka­the­draal zong met Albert Jan Roelofs aan het orgel. De nieuwe pastoor legde de ge­loofs­be­lij­de­nis en eed van trouw af en werd geïnstalleerd in zijn ambt, kape­laan Johannes werd ge­pre­sen­teerd aan de pa­ro­chie. Aan het einde van de vie­ring stel­den bei­den zich met een kort woord voor. Na afloop van de vie­ring maakten velen gebruik van de mogelij­heid de nieuwe pries­ters te begroeten en hun veel zegen toe te wensen voor hun pas­to­rale taak.

Hier­on­der de woor­den die ik bij deze gelegen­heid heb ge­spro­ken: de inlei­ding op de vie­ring, de inolei­ding op de pre­sen­ta­tie en de preek

Openings­woord

Dank­baar­heid

Ik ben verheugd
dat ik vandaag de nieuwe pastoor
van de pa­ro­chies van de regio
mag installeren
en kape­laan Johannes van Voorst mag presen­te­ren.
Zeker deze in­stal­la­tie betekent een ver­an­de­ring:
diaken Eric Fennis heeft vorige week al afscheid geno­men
en ple­baan Hein Jan van Ogtrop
krijgt nu een op­vol­ger.
We vieren dit nieuwe begin
met grote dank­baar­heid
voor wat zij in de voorbije jaren en nog
voor de pa­ro­chie en voor velen van U per­soon­lijk
hebben betekend.

Niet te tellen

Gena­den kunnen we niet tellen,
ook al is die God­de­lijke zegen
via mensen tot ons geko­men,
maar we mogen ze vermoe­den
en er af en toe een glimp van opvangen.

Inlei­ding tot de in­stal­la­tie

Vandaag mag ik dus de nieuwe pastoor installeren
die benoemd is voor de wijde regio
van de BOAZ-pa­ro­chies in de kuststreek
en van Schalk­wijk
waar­van hij reeds pastoor is
en nu dus ook voor de pa­ro­chies van Haar­lem centrum, oost:
de Sint Joseph en St. Antonius en Bavo.
Kape­laan Johannes van Voorst
zal eerst aanspreek­ba­re zijn voor de ka­the­draal,
waar ook ik regel­ma­tig zal zijn voor de Eucha­ris­tie­vie­ringen.
Zij staan er gelukkig niet alleen voor,
maar werken samen met een pas­to­raal team:
de pries­ters kanun­nik Guus Hendriks en
kape­laan Nars Beemster
en diaken Gert Jan van der Wal.
Diaken Philip Weijers zal als onbezol­digd diaken
li­tur­gische assis­tentie geven in de ka­the­draal
en in de regio.
Van harte hoop ik
dat deze samen­wer­king in de regio
van pries­ters en diakens
vrucht­baar zal zijn en een goede impuls zal geven
aan het pa­ro­chie­le­ven
en de be­trok­ken­heid van velen
bij deze mooie ka­the­drale basiliek.
Ik wens pastoor Putter
en kape­laan Johannes van Voorst
van harte heel veel zegen toe,
heel veel in­spi­ra­tie en vuur
en ik hoop en bid dat zij hier
gelukkig en dank­baar
hun werk als pries­ter mogen kunnen doen.
Dat wens ik na­tuur­lijk ook van harte
de andere pries­ters en diakens toe
die in deze regio werk­zaam zullen zijn.

Homilie

Niet over rozen...

Dat alles goed gaat en pret­tig verloopt
in ons leven, in de wereld, in de kerk,
is niet van­zelf­spre­kend,
dat hebben we vandaag ook in het evan­ge­lie gehoord.
Het loopt in de Kerk
helaas niet over rozen
- althans geen rozen zon­der doornen -
en zelfs de apos­te­len had­den soms ruzie,
zoals we hebben gehoord:
Wie is de grootste, wie de voor­naam­ste?.

Bij de apos­te­len kwam het ineens naar buiten,
Jezus bracht het in gesprek
en dát is eigen­lijk niet nega­tief.

Tot kort gele­den hoor­den we nooit een bericht
uit Noord Korea, bij­voor­beeld.
We wisten weinig of niets van wat zich daar afspeelt.
Maar geen nieuws is niet altijd goed nieuws,
alles werd daar doodgezwegen.

Maar op een gegeven moment
zal ook daar de situatie openbarsten
en komt het toch naar buiten.

De lieve vrede

In onze families of in andere ver­ban­den
wordt soms gezegd:
"Laten we dit of dat maar niet aanroeren,
terwille van de lieve vrede".
Soms is dat ook maar het beste,
alleen: echte vrede is dat niet;
het is eigen­lijk de vrede van mensen
die in ieder geval op het punt waar het over gaat
geen contact met elkaar hebben,
langs elkaar heen leven.
En dat kan op den duur lelijk op gaan breken.
Het is beter als het uit­ge­spro­ken en opgelost kan wor­den.

Je zou graag met ie­der­een goed willen zijn,
en een echt contact willen hebben,
toch is dat soms niet moge­lijk.
Wel is het moge­lijk om zelf vrede­lie­vend te zijn.

Waarde­volle contacten

Als we met iemand niets te maken hebben
is het ge­mak­ke­lijk de vrede met die persoon te bewaren.
Maar het is juist de kunst
om de vrede te bewaren
met degenen met wie wij leven
en toch niet langs hen heen te leven.
Als we langs elkaar heen leven
ont­staat er ver­wij­de­ring.
Een echt contact ont­staat daar
waar we dingen kunnen delen met anderen.
En hoe dieper en waarde­voller die dingen zijn,
des te waarde­voller is het contact.

In ieder geval ont­staat er meer contact
door te spreken en te luis­te­ren als dat kan
meer dan door maar te zwijgen.

Het mooiste contact

Er is dus vrede en vrede,
de vrede van de stilte en het zwijgen
en de vrede doordat de zaak in liefde
is open­ge­legd en uit­ge­spro­ken;
dat geldt in het groot en in het klein,
tussen volkeren, in de kerk en tussen mensen onderling.
Het mooiste contact ont­staat
waar we de diepste dingen van het leven kunnen delen,
onze mooiste idealen, ons geloof.

Er kan geen vrede zijn...

Er kan geen vrede zijn, geen vrede van Christus,
zon­der de bereid­heid de minste te zijn,
zo zegt Jezus vandaag tot de apos­te­len
die ruziën om de eerste plaats.

Er kan ook geen vrede zijn
zon­der de bereid­heid om te lij­den, te verdragen.
Daarom neemt Jezus de leer­lin­gen apart
om met hen over lij­den te spreken.

Laten we de Heer
die voor ons gele­den heeft
bid­den om kracht naar het kruis
dat we dragen.
Met Gods hulp
kunnen we dan de vrede in ons­zelf bewaren.

De weg die Jezus wijst

Dat is de weg
die Jezus in het evan­ge­lie van vandaag
Zijn leer­lin­gen wijst:
erover praten,
het lij­den aan­vaar­den
en de kleinste durven zijn.

De volmaakte vrede
is er pas
als Gods gedachten
onze gedachten zijn,
als God alles in allen zal zijn;
dan zal de vrede van Christus
met ons zijn,
de vrede die we elkaar
in iedere Eucha­ris­tie­vie­ring toewensen.

Die vrede en vreugde wens ik vandaag
heel bij­zon­der toe
aan pastoor Putter, kape­laan Johannes,
heel het pas­to­raal team en U allen!
Amen