Vuur... een ervaring... een ontmoeting...

Hoe brengen we mensen tot Jezus?

Op het feest van de heilige apostel Andreas, 30 no­vem­ber, heb ik de heilige Eucha­ris­tie gevierd in het semi­na­rie De Tilten­berg in Vo­ge­len­zang. Ik stond op deze feest­dag van deze grote geloofs­ver­kon­di­ger stil bij bij het belang mensen te laten delen in een erva­ring van geloof, het belang van de heilige Geest en van vuur, zeker nu we zo druk bezig zijn met reorgani­sa­ties binnen de katho­lie­ke kerk.

homilie

We vieren het feest van de heilige Apostel Andreas, die oudere broer van Petrus die Petrus, die rots waarop Christus de Kerk heeft gebouwd, voor het eerst met Jezus in aanra­king heeft gebracht.

Hij was de ver­kon­di­ger die Petrus naar Jezus leidde! En zoals jullie vermoe­de­lijk al weten is Andreas de heilige van de Kerk van Con­stan­ti­no­pel, zoals Petrus dat van Rome is.

Sinds de vierde eeuw waren relieken van deze apostel in Con­stan­ti­no­pel, het hui­dige Istan­boel.

In 1964 keerde het hoofd van Andreas vanuit de Sint Pieter in Rome terug naar Patras, Griekenland.

In dat­zelfde jaar ontmoetten paus Paulus VI en de oecu­me­nisch patriarch Athenagoras elkaar op de Olijf­berg.

De paus ont­ving toen een oude en vereerde icoon van de ont­moe­ting van Petrus en Andreas en sindsdien brengen ver­te­gen­woor­digers van de paus op deze dag een bezoek aan de patriarch.

Zeker is dit dus een bij­zon­dere dag om te denken aan alle oosterse chris­te­nen, bij­zon­dere de gelo­vi­gen van de Orthodoxe kerken, die tot het Oecu­me­nisch Patriarchaat van Con­stan­ti­no­pel behoren, voor hen te bid­den en de Heer ook te vragen om het herstel van de een­heid van de kerken van oost en west.

Alle bis­dom­men in Neder­land zijn bezig met reorgani­sa­tie, met fusies van pa­ro­chies en sluiten van kerk­ge­bouwen.

Dat is een moei­lijk en vaak emo­tio­neel proces.

Vooral het sluiten van gebouwen gaat mensen aan het hart.

Het kan niet anders, alleen zo kunnen we een toe­komst voor­be­rei­den met goede, leven­dige katho­lie­ke ge­meen­schappen.

Want wat we nu vaak missen is “vuur”, het vuur van de heilige Geest.

In Neder­landse pa­ro­chies kom je veel mensen tegen die zich met hart en ziel voor hun pa­ro­chie inzetten.

Zij doen vaak veel goede dingen voor hun eigen ge­meen­schap en zon­der hen zou die pa­ro­chie niet kunnen bestaan.

Maar wat we vaak missen is het vuur om de bood­schap door te geven, om er andere mensen bij te betrekken, om te zoeken naar mid­de­len en moge­lijk­he­den om de bood­schap te brengen aan hen die ver­der af staan van Kerk en geloof.

Het gaat om dat vuur dat voort­komt uit een verlangen dat ie­der­een Jezus zal leren kennen als Degene die voor ons gele­den heeft en gestorven is en die uit de doden is opgestaan.

Het gaat om dat vuur dat de apostel Paulus bezielde en waarover hij schrijft in de eerste lezing van vandaag: Äls je mond belijdt dat Jezus de Heer is en als je hart gelooft dat God Hem van de doden heeft opgewekt, zul je gered wor­den” en dan gaat hij ver­der over hoe be­lang­rijk het is om te ver­kon­di­gen.

In de loop van de ge­schie­de­nis hebben mensen daar allerlei wegen en mid­de­len voor gevon­den: Boni­fa­tius hakte een heilige eik om en ie­der­een was diep onder de indruk; Matteo Ricci verdiepte zich in de ge­woon­ten en de cultuur van de Chinese mandarijnen en hij maakte indruk door zijn kennis en weten­schap aan het hof van de keizer; Fran­cis­cus Xaverius trok predikend en catechese gevend rond en doopte duizen­den mensen; reli­gi­euzen stichtten zieken­hui­zen en scholen waar mensen een erva­ring opde­den van wat dat geloof in de praktijk betekent.

In alle tij­den en in alle culturen zijn er mensen die ini­tia­tie­ven nemen vanuit hun in­spi­ra­tie en vanuit een aanvoelen wat hun tijd en hun omstan­dig­he­den nodig heeft, om zo het geloof in de verrezen Heer uit te dragen.

In onze pa­ro­chies zijn mensen vaak heel bereid om iets te doen en zij zijn uitermate be­lang­rijk, maar er zijn er maar weinigen die willen getuigen door woor­den en daden van het geloof dat hen bezielt.

Een tijdje gele­den was in Heiloo een studie­mid­dag met dr.

Miranda Klaver die over haar onder­zoek ver­telde in evan­ge­lische ge­meen­schappen naar wat voor mensen be­lang­rijk is om tot geloof te komen.

Wat trekt mensen tot het geloof? Het aller­eerste blijkt de erva­ring te zijn, iets dat je meemaakt en waardoor je geraakt wordt.

maar die erva­ring moet wor­den gevolgd door kennis en de gelegen­heid om uit te wisselen en tot ver­die­ping te komen.

Het eerste is dus dat je geraakt wordt.

We kunnen dat allemaal herkennen: de erva­ring van wereld­jon­ge­ren­da­gen, van een reis met een groep naar Lourdes of Rome maakt vaak een levenslange indruk op jonge mensen.

Ik ken nu nog een groep van bijna tach­tig mensen, die elkaar nog af en toe zien en kerkbe­trok­ken zijn en die elkaar hebben leren kennen en tot dieper geloof geko­men zijn door reizen naar Rome en het heilige Land in de tachti­ger jaren.

Waar hebben we dat eer­der gezien? Na­tuur­lijk ging het in de tijd van het evan­ge­lie al niet anders: de Heer wist de harten van vissers op het meer van Galilea te raken, bij­voor­beeld door hen heel veel vis te laten vangen.

Toen riep Hij hen om vissers van mensen te wor­den, we hoor­den dit vandaag in het evan­ge­lie.

Zij voel­den zich aan­ge­spro­ken en zijn wer­den geraakt, juist in iets dat dicht bij hun leven stond; het was een erva­ring waardoor zij on­mid­del­lijk alles achter hebben gelaten om Jezus te volgen.

En dan komt de ver­die­ping, zij trekken met Jezus mee, horen Zijn woor­den, maken erva­ringen mee.....

Ik wens jullie allen heel veel in­spi­ra­tie om nu al en later als pries­ter, wegen te vin­den om mensen tot een erva­ring van geloof te lei­den en hen uit te nodigen Jezus te volgen.

AMEN