Arsacal
button
button
button
button


Sint Jan zonder processie...

Feestelijke Mis in de Sint Jansbasiliek in Laren

Nieuws - gepubliceerd: zondag, 21 juni 2020 - 963 woorden
de basiliek voor het feest van Sint Jan
de basiliek voor het feest van Sint Jan
de broederschap
de broederschap
De basiliek van binnen
De basiliek van binnen

Zondag 21 juni zou de Sint Jans­pro­ces­sie in Laren zijn uitge­trok­ken, maar dat mooie gebeuren ging niet door, hoewel het er prach­tig weer voor was. De maat­regelen geno­men van­wege de corona-epidemie ston­den zo'n eve­ne­ment niet toe. In plaats daar­van kwamen de leden van de broe­der­schap van Sint Jan bij elkaar voor een pontificale Mis in de basiliek die werd uitgezon­den via de web­si­te van de sint Jans­pro­ces­sie.

Naast de leden van de broe­der­schap was ook de nieuwe burge­mees­ter van Laren, dhr. Nanning Mol, aanwe­zig. Pastoor J. Vriend con­ce­le­breerde en diaken H. Veldhuis assis­teerde. Aan het einde van de vie­ring werd het heilig Sacra­ment uit­ge­steld en voor de basiliek werd de zegen met het Aller­hei­ligste gegeven.

Homilie

De weg naar binnen

Zomaar, on­ver­wacht

Wat hebben we een rare tijd achter de rug!
Zomaar, on­ver­wacht
wer­den ons allerlei men­se­lijke zeker­he­den
uit han­den geslagen.
We had­den allemaal
zo onze eigen plannen gemaakt,
we had­den gedacht:
dit gaan we doen en dat,
er waren feesten die we had­den willen vieren,
theaters die we had­den willen bezoeken,
uitstapjes die we had­den willen maken,
we had­den door willen gaan
met onze school, onze studie, ons werk,
maar dat kleine, onzicht­ba­re virus
kreeg overal de hand in.

Een geschenk

Dat maakte dat we ineens gingen beseffen:
mijn zeker­he­den
zijn zo zeker niet;
het leven dat ik heb geleid
is niet van­zelf­spre­kend,
ik heb het leven niet in de hand,
ben uit­ein­delijk niet “in control”,
we leven van wat ons gegeven wordt,
of - voor wie kan leven uit geloof en ver­trouwen -:
we leven van genade,
elke dag is een cadeautje,
iedere minuut een geschenk
van de goede God.

Als je het zo kunt beleven
zitten er in wat ons over­komt
vaak toch weer redenen
tot vreugde en dank­baar­heid.

Getroffen door het virus...

We hopen na­tuur­lijk
dat we nu de goede kant opgaan
en de tweede uitbraak van het virus
die wordt verwacht,
gema­tigd en beperkt zal zijn,
want we willen allemaal
ons leven graag weer op kunnen pakken.

We denken op een dag als vandaag
aan alle slacht­of­fers van het virus:
de over­le­de­nen, de zieken,
de mensen die dier­ba­ren hebben verloren
en zelfs geen afscheid kon­den nemen
of heel beperkt,
de mensen die in moei­lijk­he­den zijn geko­men
met hun bedrijf, hun werk
en zo veel meer.
We denken aan hen allen
in ons gebed vandaag
terwijl we nog in corona-omstan­dig­he­den
het feest van Sint Jan moeten vieren.

God is gena­dig

De geboorte van Sint Jan
- Johannes de Doper -
bracht vreugde in de wereld
en vooral een gevoel van dank­baar­heid,
zoals we hebben gehoord in het evan­ge­lie:
de vrien­den, familie en buren zien
hoe groot de barm­har­tig­heid is van God.
Dat zit al in de naam van Sint Jan,
want Johannes betekent: God is gena­dig.
Dat grote gevoel van dank­baar­heid
wordt dan door vader Zacharias
uitgezongen in een lof­lied op God.

Niet in controle

In zekere zin had­den deze ouders,
Elisabeth en Zacharias,
mee­ge­maakt wat wij nu meemaken:
de erva­ring van het leven niet in de hand te hebben,
dat het anders loopt
dan je had gehoopt of gewenst,
dat gevoel had­den zij ook heel sterk gekend:
zij had­den geen kin­de­ren kunnen krijgen,
hoewel de wens en het verlangen ernaar
sterk bij hen leefde.
Ze moeten het goed hebben gehad, materieel;
vader Zacharias was een pries­ter,
man van aanzien,
maar dat ze geen kin­de­ren kon­den krijgen
werd in die dagen
als een vloek of een noodlot gezien.
En zo was het leven en het geluk
- al had­den ze het goed -
niet van­zelf­spre­kend,
waren ze niet in controle.

Het maakt je anders

Wijzelf hebben denk ik gemerkt
dat zo’n erva­ring van precari­teit
- zoals ze dat noemen -
dat gevoel van onzeker­heid,
af­han­ke­lijk zijn van wat je krijgt,
je anders maakt:
dat het virus ons
of ons dier­ba­re mensen kan treffen ,
dat ons bestaan niet zeker is,
dat we niet weten hoe het ver­der gaat,
kan ons na­tuur­lijk onrus­tig maken,
zenuwach­tig en gespannen;
en som­mi­ge mensen zullen daar­en­te­gen
hun sch­ou­ders ophalen:
mij raakt het toch niet;
maar het kan ons ook helpen
ver­die­ping te vin­den
als we weer meer gaan beseffen:
zó is het leven.

Ver­die­ping

Inder­daad waren en zijn er nogal wat mensen
die -mis­schien mede door de rust en regelmaat
die de corona-periode met zich meebracht,
min­der aflei­ding, min­der prikkels van buitenaf -,
tot meer re­flec­tie zijn geko­men,
tot be­zin­ning, over­we­ging, ver­die­ping en gebed.
We hebben dat zeker kunnen merken
aan de grote belang­stel­ling
voor de vie­rin­gen die de kerken hebben uitgezon­den
en voor de gees­te­lij­ke con­fe­ren­ties en over­we­gingen.
Als alle mensen die de vie­rin­gen
via live-stream volgen
straks naar de kerk komen,
zitten onze kerken weer vol!

De weg naar binnen

In ieder geval lijkt me dit
de grote uit­no­di­ging van deze bij­zon­dere tijd:
Laat je niet opslorpen
door een leven vol-gepland
met aflei­ding en ac­ti­vi­teiten,
maar ga een weg naar binnen!

Een andere pro­ces­sie

Bereidt de weg van de Heer!
Het is de grote oproep van Johannes de Doper
die dit jaar centraal staat.
Normaal ge­spro­ken zou­den we
op deze Sint Jans­dag samen
op weg zijn gegaan,
een bede­vaart, in pro­ces­sie,
onze pelgrims­tocht
met de Heer in ons mid­den.
We beel­den met de Sint Jans-pro­ces­sie uit
wat onze weg is
als mens en als christen:
ga door het leven met God aan je zijde,
neem tijd om te denken, te bid­den,
te reflec­te­ren, te be­zin­nen.

Normaal wordt dat zicht­baar
als we bid­dend en zingend,
zoals we dat al eeuwen lang doen
door de lanen van Laren trekken.
Nu kan dat niet,
althans niet met zo velen,
maar dat bepaalt ons dit jaar
bij het wezen, bij de kern:
Mens, de eigen­lijke weg
die je moet gaan,
is een weg naar binnen;
je komt bij de kern,
bij het doel van je bestaan
bij de zin van je leven,
door die weg naar binnen te gaan,
die weg van over­we­ging, re­flec­tie, be­zin­ning.

Een ander virus...

Wat zou het mooi zijn
als we dat ver­die­pend aspect
uit deze nare corona-tijd
kunnen over­hou­den.
Als dát virus ons aansteekt
brengt het ons
gees­te­lij­ke ge­zond­heid.
Dat geve God!

Terug