Arsacal
button
button
button
button


Kardinaal Simonis overleden

Hij ruste in vrede!

Nieuws - gepubliceerd: woensdag, 2 september 2020 - 669 woorden
Bij mijn priesterwijding: gehoorzaamheidsbelofte in handen van - toen - mgr. Simonis
Bij mijn priesterwijding: gehoorzaamheidsbelofte in handen van - toen - mgr. Simonis
Kardinaal Simonis (midden) in 2017
Kardinaal Simonis (midden) in 2017

Op woens­dag­avond 2 sep­tem­ber bereikte ons het bericht dat kar­di­naal Adrianus Simonis vrij plot­se­ling is overle­den, kort na aan­komst in een hospice in Sassenheim. Donder­dag­och­tend 3 sep­tem­ber vier ik om 9.30 uur de heilige Mis tot zijn intentie in de kapel van De Tilten­berg.

Mijn erva­ringen

Kar­di­naal Simonis was bischop van Rotter­dam voordat hij aarts­bis­schop van Utrecht werd en hij heeft mij de diaken en pries­ter­wij­ding toege­diend. In 1971 was hij tot bis­schop- van Rotter­dam gewijd (20 maart) en een jaar later had­den een klas­ge­noot van mij en ik een gesprek met hem over ons verlangen om pries­ter te wor­den. Waar­schijn­lijk had ik hem - onbewust - eer­der gezien tij­dens het Pas­to­raal Concilie dat plaats vond in de aula van Leeuwenhorst, het (voor­ma­lig) klein­semi­narie van het bisdom Rotter­dam.

Op aan­wij­zing van bis­schop Simonis ging ik na het gymnasium naar de KThA in Am­ster­dam, waarbij de bis­schop aan­wij­zingen gaf over de plaats waar ik zou wonen en de pries­ter die gees­te­lij­ke be­ge­lei­ding zou geven. Na een jaar wees die gees­te­lij­ke be­ge­lei­ding me de weg naar Rolduc, waar toen een semi­na­rie zou beginnen met een eigen les­pro­gramma.

Als pries­ter­stu­dent ontmoette ik bis­schop Simonis met regelmaat bij zijn bezoeken op het semi­na­rie Rolduc en in de vakanties. In 1979 heeft mgr. Simonis mij tot diaken en later dat jaar tot pries­ter gewijd. Nadat ik bijna twee jaar als kape­laan in de Haagse H. Familie­paro­chie had gewerkt, gaf mgr. Simonis me de opdracht in Rome canoniek recht te gaan stu­de­ren en hij vroeg me - vlak voordat hij als coad­ju­tor naar Utrecht ver­trok - docent te wor­den op het semi­na­rie Rolduc. In Rome zag ik kar­di­naal Simonis als hij naar de eeuwige stad kwam en in het Neder­lands college logeerde waar ik toen woonde. Het contact is altijd wel ge­ble­ven, zij het niet zeer frequent totdat hij de laatste jaren dich­ter­bij kwam wonen, in Voorhout.

Geen ‘hardliner’

Kar­di­naal Simonis was zeker geen ‘hardliner’, maar eer­der een sympathieke, een­vou­dige en harte­lijke persoon. Maar hij had zijn geloofs­over­tui­ging en daarin was hij volle­dig, in alles een man van de kerk. Die over­tui­ging liet hij zich zeker niet afnemen door wat voor mode of stro­ming ook. Dat betekende dat hij in de zeventi­ger jaren van de vorige eeuw als con­ser­va­tief werd gezien, maar gelei­de­lijk groeide er steeds meer begrip voor zijn opvat­tingen en men­se­lijke in­stel­ling. Hij had mis­schien niet altijd het diplo­ma­tiek juiste woord in een concrete situatie, maar degene die daar op dat moment door­heen wist te zien, zag een man die oprecht, een­vou­dig en gelovig was. Hij heeft het geloof bewaard.

Dat zij U kennen!

In de eerste jaren in het bisdom Rotter­dam heeft zijn nadruk op het gebed, het geloof, het pries­ter­schap hem in de publi­ci­teit veel hoon opgeleverd. Alleen zijn wapen­spreuk ‘Ut cognoscant Te’ (Dat zij U kennen) vond men toen al arrogant. Maan­de­lijks schreef hij in die eerste tijd een brief aan het bisdom, die in de pa­ro­chies werd verspreid (waar de pastoors bereid waren mee te werken) en waaruit deze geest sprak: hij wilde van een pratende kerk een bid­dende kerk maken. Het werkte! Na jaren van totale leegte, kwamen er weer pries­terroe­pingen, totdat er weer zo'n der­tig kan­di­da­ten voor het bisdom waren. Hij had het belang van gees­te­lij­ke zaken en van een roe­ping om Jezus Christus na te volgen weer in het centrum van de geloofsaan­dacht geplaatst.

Rusti­ger

Zijn vele jaren als aarts­bis­schop van Utrecht waren al wat rusti­ger. Langzamer­hand wist hij de harten van zijn dio­ce­sanen te veroveren en door zijn eenvoud, harte­lijk­heid, aan­dacht voor de persoon en zijn geloof, de mensen een beeld van Christus, de goede her­der te laten zien.
Hij was geen opti­mist, maar zijn na­tuur­lijke pessi­misme werd getemperd door geloof en overgave.

Nu is hij niet meer onder ons. Gelukkig heeft hij geen lang ziek­bed gekend, want tegen dat proces van sterven en de dood zag hij op. De Heer heeft hem thuis gehaald, zon­der veel omwegen.

Moge hij rusten in vrede, moge Hij de Heer nu kennen en zien van aange­zicht tot aange­zicht!

Terug