Op de Tiltenberg: geloofsbelijdenis en eed van trouw van diakenkandidaat

Randy Simileer wordt binnenkort gewijd

Zater­dag 5 januari was de eerste studie­dag van het nieuwe jaar van het Sint Boni­fa­tius­in­sti­tuut. Bij deze gelegen­heid legde Randy Simileer de ge­loofs­be­lij­de­nis en eed van trouw af ter voor­be­rei­ding op zijn diaken­wij­ding die op 10 februari aanstaande zal plaats­vin­den in Enkhuizen, de regio waar hij werk­zaam is.

Randy heeft lang moeten wachten omdat hij... te jong was, maar nu gaat hij bin­nen­kort de dispensabele leef­tijd bereiken en kon met verlof van Rome de wij­ding gepland wor­den. Bij de heilige Mis waarijn de ge­loofs­be­lij­de­nis plaatsvond, heb ik de volgende homilie gehou­den.

Homilie

Wat vandaag in het evan­ge­lie gebeurt is de basis ook voor ons leven met Jezus: Filippus wordt door de Heer aan­ge­spro­ken met de een­vou­dige woor­den: Volg Mij! En Filippus doet dat niet alleen maar hij is ook zo begeesterd en vol vuur dat hij het aan anderen verkon­digt: "Degene over wie Mozes in de Wet ge­schre­ven heeft en ook de profeten, Hem hebben wij gevon­den".

Hierin vin­den we eigen­lijk iets van wat de kern is van iedere roe­ping: dat je je leven wilt geven aan Hem en dat je van hem wilt getuigen.

Als je de weg naar het pries­ter­schap gaat, zoals dat geldt voor de se­mi­na­risten die zich hier voor­be­rei­den en ook als je je voor­be­reidt om diaken te wor­den is dat heel dui­de­lijk de kern van je bestaan doordat de wij­ding iets is voor je hele leven: je blijft altijd pries­ter of diaken en dat is niet iets voor jezelf als een soort hoofd­prijs die je wint, maar het is een dienst­werk en een offer dat je brengt: je leven geven aan Hem, van Hem getuigen, van Zijn groot­heid dat Hij leeft, dat Hij werk­zaam onder ons aanwe­zig is.

Het pries­ter­schap of het diaconaat omvat immers heel je leven, heel je persoon, 24 uur.

En in het Woord dat je als diaken of pries­ter mag ver­kon­di­gen, is het in feite Christus zelf die spreekt en in de sacra­menten die je bedient is het in feite Christus zelf die Zijn genade schenkt.

Dit vraagt ook iets van de pries­ter of de diaken: in de manier waarop hij spreekt, bij alles wat hij doet, moet hij zich­zelf toch ergens steeds de vraag stellen of mensen Jezus erin kunnen herkennen.

Maar dit geldt na­tuur­lijk niet alleen voor de pries­ter of de diaken, hoewel het voor hen op een bij­zon­dere wijze geldt door het dienst­werk dat hun in de wij­ding wordt toe­ver­trouwd.

Het geldt voor ieder die ge­roe­pen is om Hem te dienen en dat zijn we allemaal.

Op een bij­zon­dere wijze geldt dit voor cate­chisten en pas­to­raal werkers, die door de bis­schop gezon­den en gezegend wor­den om het Woord van God in de catechese door te geven en door het pas­to­rale werk mensen in lief en leed nabij te zijn.

Juist in hun werk en hun zen­ding ligt de kern van de nieuwe evangeli­sa­tie waardoor met Gods hulp de blijde bood­schap gaat leven in de harten van de mensen.

De basis van alles is echter steeds dat je zelf christen bent.

De kern is dat je als diaken, als cate­chist, in het chris­te­lijk huwe­lijk, in het gezin, in je roe­ping, welke dat ook mag zijn, gehoor geeft aan Zijn oproep: "Volg mij".

Het gaat er niet om dat je bepaalde dingetjes moet doen, je bepaalde vaar­dig­he­den moet aanleren, bepaalde kennis moet verwerven, voordat je gewijd kunt wor­den of een zen­ding of aan­stel­ling kunt krijgen.

Na­tuur­lijk moet je dat wel doen, maar het gaat er uit­ein­delijk om dat je jezelf geeft: "Heer, hier ben ik, ik ben er voor U".

Of dat zo is kun je merken en proeven, wanneer je in jezelf het verlangen bemerkt om bij Hem te zijn, om tijd, liefde, aan­dacht aan Hem te geven.

Je kunt het een beetje ver­ge­lij­ken met een verlo­ving.

Dan gaat het er niet om dat je bepaalde dingen moet doen, bij­voor­beeld zater­dags een bloemetje kopen voor je vriendin of zon­dags gaan wan­de­len, maar dat je van haar houdt.

Al die attenties, zoals dat bloemetje of gaan wan­de­len, of begrip en aan­dacht hebben, zijn uitingen van waar het om gaat: aan­dacht en liefde voor elkaar.

En soms moet je daar gewoon tijd voor reserveren, bepaalde dingen samen afspreken om je relatie te onder­hou­den.

Want daarbij zijn die uitingen, die concrete dingen, na­tuur­lijk wel heel be­lang­rijk.

Zo belooft een diaken bij de wij­ding het getij­den­ge­bed te bid­den - voor de per­ma­nente diaken is dat tenminste de lau­den en vespers -.

Waarom hecht de Kerk er zozeer aan dat zij het een nieuwe diaken uit­druk­ke­lijk laat beloven bij zijn wij­ding? Van­wege twee dingen: ten eerste omdat een diaken moet leven vanuit de geest van gebed.

Dan zou je nog kunnen zeggen: ik kan ook iets anders bid­den; maar het tweede is: dat de diaken ge­roe­pen is om een man van de Kerk te zijn en zich met zijn leven en zijn dienst in te voegen in het gebed van de Kerk dat het getij­den­ge­bed is.

Het is daarom dat ik het getij­den­ge­bed ook zeer wil aanbevelen aan anderen, ook al leggen zij geen speciale belofte af, in het bij­zon­der aan wie met een zen­ding bij­voor­beeld als cate­chiste of pas­to­raal werker of als cateche­tisch mede­wer­ker werk­zaam is in de kerk.

Dit getij­den­ge­bed is een concrete uiting van waar het om gaat: je liefde voor Christus en de Kerk.

Dus laat altijd ook je hart spreken bij alles wat je doet in de kerk: je hart dat liefde heeft voor God; jouw hart moet vol zijn van die liefde, dan kun je het woord spreken dat iemand nodig heeft.

Na­tuur­lijk, we blijven zwakke mensen, maar dat mag ons streven zijn: dat we han­de­len, spreken, leven vanuit een liefde­vol hart dat klopt voor Hem.

De katho­lie­ke kerk ligt flink onder vuur.

met kerst­mis was er weer zo iets: de paus zou homo’s hebben gedis­cri­mi­neerd, zelfs haat hebben gezaaid tegen hen en hen een bedrei­ging voor de wereld­vre­de hebben genoemd.

In feite had de paus helemaal niet over homo’s ge­spro­ken, hij had alleen over het gezin ge­spro­ken en over het huwe­lijk van man en vrouw, als iets dat door de Schepper is inge­steld.

En de katho­lie­ke leer is juist dat je iedere mens moet res­pec­teren, homo of hetero, dat staat zelfs in de Cate­chis­mus.

Maar er wor­den hele bakken vol ver­baal geweld, verwen­singen en vervloe­kingen over die arme paus uitgestort, van buitenaf ge­oor­deeld, zon­der inhou­de­lijk­heid, uitingen van een agressie, waar veel mensen in onze samen­le­ving zich terecht zorgen over maken.

Ook Natanaël oor­deelt in het evan­ge­lie aan de buiten­kant: "Uit Nazareth kan daar iets goeds vandaan komen?" Zo voel je jezelf mis­schien ook weleens be­oor­deeld, als katho­liek, als gelo­vi­ge, als mens: dat mensen alleen oog hebben voor de buiten­kant en niet voor het hart van waaruit je het doet.

Je zult zelf zeker ook wel nega­tief wor­den bena­derd, weg­ge­zet wor­den, weggeschoven als je God probeert te dienen, Jezus probeert te volgen, katho­liek probeert te zijn.

Laat je niet uit het veld slaan! Ga rus­tig door en bedenk dat het voldoende is als je zelf het goede goed probeert te doen en mensen probeert uit te nodigen: "Kom en zie".

En mensen kunnen ver­an­de­ren, geraakt wor­den.

Zoals die­zelfde Natanaël, een paar regels ver­der, dan komt hij - die zo pas nog zo afhou­dend deed - tot een prach­tige ge­loofs­be­lij­de­nis: "Gij zijt de Zoon Gods, Gij zijt de Koning van Israël".

Wat is daar tussen in gebeurd? Hij heeft een erva­ring opgedaan, de erva­ring dat Hij gezien wordt en gekend door Onze Lieve Heer zelf.

Ik zie je, ik ken je en ik heb je lief: "Waar­lijk dat is een Israëliet in wie geen bedrog is… ik zag je onder de vijgen­boom zitten…".

Die erva­ring die je ergens hebt opgedaan, die inner­lijke over­tui­ging: Hij kent mij en Hij heeft mij lief, dat is het fun­dament dat je ie­der­een zou gunnen, dat is de basis om vanuit te ver­trek­ken en ver­der te gaan en zo kom je ertoe je leven aan Hem te geven hoe dan ook, waar dan ook, in je gewone dage­lijkse dingen, in een taak die je op je neemt, in een bij­zon­dere roe­ping die je volgt: volg Hem maar, zoals Hij je roept.

AMEN 5 januari 2013 (Tilten­berg, ge­loofs­be­lij­de­nis en eed van trouw R. Simileer)