Feest rond gerestaureerde glas-in-lood-ramen in Heemskerk

En een ongewenste overgang naar de katholieke kerk

Op zon­dag "Gaudete", de derde zon­dag van de Advent (12 de­cem­ber) was ik in de St. Lau­ren­tius­kerk in Heems­kerk voor de inwij­ding van de 19 glas-in-lood-ramen die wer­den gerestaureerd. Het was een mooi feest. Maar ze hebben wel last van een ongewenste overgang naar de katho­lie­ke kerk.

Beperkt

Het heren­koor vezorgde de gezangen onder lei­ding van dirigent Bert Stolwijk en dat klonk meer dan prima. Gelukkig maar, want het was toch al even een teleur­stel­ling dat van­wege de Corona-pandemie moest wor­den terugge­schaald van een volle­dige bezet­ting van dames- en heren­koor plus mid­den­koor Intermezzo naar alleen het heren­koor. Omdat de kerk beperkt toe­gan­ke­lijk was, was het goed dat velen het kon­den volgen via de live-stream.

Viering van de ramen

De ingebruikname van de gerestaureerde glas- in loodramen (waar­on­der de grote transeptramen ter ere van de Moeder Gods Maria en de H. Lau­ren­tius) vond aan het begin van de vie­ring plaats. Vice-voor­zit­ter Bert Jan Rozestraten hield een wel­komst- en een dank­woord aan het einde. Pastoor J.C. Van der Linden en Vica­ris G. Bruggink cocelebreer­den en diaken Jaider assis­teerde.

Een onwelkome 'bekeer­ling'

De Lau­ren­tius­kerk heeft last gehad van een slechtvalk die van de pro­tes­tantse kerk was over­ge­ko­men naar de katho­lie­ke kerk. Normaal zijn we met zo'n overgang best wel gelukkig, maar dit keer niet: de slechtvalk maakte veel slacht­of­fers onder de een­vou­diger vogels en de lijken lagen in de goten waar de zuren het zink­werk van dit monu­ment bescha­dig­den. Het kerk­bestuur besloot tot een gaas­voor­zie­ning in de toren, zodat het beschermde dier een andere plek zou moeten zoeken (mis­schien dan toch maar terug naar de pro­tes­tan­ten?), maar helaas: vogelbeschermers kwamen op voor de uit­ge­slo­ten slechtvalk en het kerk­bestuur moest op boete van een enorme dwangsom weer toegang verlenen aan het beest, al zou dat ook tot schade strekken van het monu­mentale kerk­ge­bouw. We zullen zien hoe dit gaat aflopen....

Samen­zijn

Na afloop was er nog een beperkt gezellig samen­zijn op Corona-afstand en op vaste plaatsen, waarbij nog even een terug­blik werd gedaan en een dank­woord ge­spro­ken aan de Fa. Pronk uit Warmen­hui­zen die de res­tau­ra­tie had ver­zorgd.

HET LICHT ONTDEKKEN DOOR EEN ANDER PERSPECTIEF

DERDE ZONDAG VAN DE ADVENT C

Verheugt U

Na­tuur­lijk wil ik U vandaag aller­eerst
fe­li­ci­te­ren met de res­tau­ra­tie
van 19 glas-in-lood-ramen.
Dat is zeker een reden tot vreugde
en dat is het eerste thema
van deze zon­dag
die zon­dag “Gaudete” wordt genoemd,
wat wil zeggen: “Verheugt U”.
Ja, laat er vreugde zijn in uw hart,
na­tuur­lijk niet alleen van­wege
de her­stelde glas-in-lood-ramen,
maar ook om de nabij­heid van de Heer.

Lichtjes

Wie tegen de avond door Heems­kerk loopt
- of door wil­le­keu­rig welke andere plaats -,
ziet overal lichtjes:
veel huizen wor­den met lichtslin­gers versierd
van­wege het naderende Kerst­feest.
Al dat licht maakt onze straten vrolijk en fijn,
ze brengen sfeer en gezellig­heid
en in de donkere dagen voor kerst­mis,
met de Corona-pandemie erbij,
hebben we daaraan meer behoefte dan anders.

Materie

Na­tuur­lijk, dat is maar tij­de­lijk,
al die versie­ring;
we weten dat de meeste ver­lich­ting
begin januari al weer wordt weg­ge­haald
en als je alles zou laten hangen,
zullen de lampjes het na een tijd
van­zelf wel begeven,
want het is maar materie
en dat alles gaat voorbij.

Licht en donker

Maar ze zijn wel een mooi beeld
van ons leven, die lichtjes in een donkere tijd.
We hebben allemaal behoefte aan licht en zicht,
zeker als we door een donkere, moei­lijke tijd gaan.
Voor veel mensen is dat nu de pandemie
en de onzeker­heid of dat virus
ons wel ooit zal verlaten,
maar er zijn ook per­soon­lijke gebeur­te­nissen,
die ons kunnen raken
en het leven niet ge­mak­ke­lijk maken.
Soms is het donker
en hebben we behoefte aan licht.
Dat licht kan zijn die arm om ons heen,
de nabij­heid van andere mensen,
maar ook dat gaat ooit voorbij;
de Advent nodigt ons uit
om het licht te ont­van­gen dat altijd blijft
en dat in de wereld is geko­men
als een heel klein licht­puntje,
een baby, een kind
in een stal, verborgen
in een uit­hoek van de wereld,
maar Hij kwam voor ons allemaal.

Als alles donker is...

Dat nodigt ons uit tot ver­trouwen.
Soms zien we geen licht,
het lijkt of alles donker is;
dan is het licht er wel,
het is alleen heel erg verstopt;
we kunnen dat licht alleen maar vin­den
als we op zoek gaan,
zoals de her­ders en de wijzen
in het kerst­ver­haal
die in die verborgen uit­hoek
het kindje Jezus von­den.
Als alles donker is,
ver­trouw dan dat er licht is.

Glas-in-lood

Dat zeggen ons ook de glas-in-lood-ramen.
As het buiten licht en hel­der is,
zien we binnen in de kerk
de schoon­heid van die ramen;
als het buiten donker is,
zien we binnen alleen een groot zwart vlak;
dan moet je maar naar buiten gaan
- laat het licht aan in de kerk -
en je ziet van buiten, vanuit een ander per­spec­tief,
opnieuw hoe mooi die ramen zijn.
En zo zijn wij ge­roe­pen
om - als het soms zo donker is -
te zoeken naar een ander per­spec­tief.
Hoe goed doet het bij­voor­beeld
om er even uit te zijn
en een heel andere erva­ring mee te maken
als je het moei­lijk hebt.

De ramen van je ziel

Zo is Gods aanwe­zig­heid in ons leven.
Hij is er altijd voor ons,
Hij houdt nooit op van U te hou­den,
maar soms kan Hij ver­duis­terd raken,
je ziet Hem en ervaart Hem niet.
Dan moeten we zoeken en vragen:
waar is die pas­ge­bo­ren Koning?
Hoe kan de kleine Jezus
ook geboren wor­den in mijn ziel?
Zoek en bidt,
dan kan het licht van God
weer door de glas-in-lood-ramen van onze ziel
naar binnen schijnen!

Zoeken

In de tijd voor Jezus’ komst
waren veel mensen aan het zoeken;
zij wil­den een nieuw begin maken
en daarom kwamen ze bij Johannes de Doper terecht,
die een doopsel van beke­ring gaf,
als teken van dat verlangen
naar een nieuw begin.

Wat moeten we doen?

En toen vroegen die mensen:
“Wat moeten wij doen?”
Die vraag komt bijna refrein­ma­tig driemaal terug
in de zojuist gelezen evan­ge­lie-woor­den:
“Meester, wat moeten wij doen?”
“En wij, wat moeten wij doen?”

Wat moet ik doen
om het licht te ont­van­gen,
dat licht van hoop en ver­trouwen,
dat uit­zicht op vrede en nieuwe vreugde?

“Wat moeten wij doen?”
Niet dat het nu de beste mensen zijn,
met een tien voor gedrag op hun rapport,
die deze vraag stellen,
integen­deel:
het zijn afpersende tolle­naars
en plun­de­rende soldaten
die ermee komen!

Val je in de cate­go­rie?

Kortom, wees niet bang,
kom gerust,
de Heer legt je leven niet
langs de meetlat van de perfectie,
maar Hij vindt behagen in je open­heid
en je verlangen om Zijn wil te doen,
ook al is dat mis­schien
dui­de­lijk niet altijd gelukt.
Niet getreurd!
Hij is blij
als we een glas-in-lood-raam willen zijn,
Zijn licht in onze ziel willen ont­van­gen!
Hij vindt de echte vragen die je hebt,
het wer­ke­lijk zoeken dat je doet,
je inzet en je liefde
veel be­lang­rijker
dan de vraag
of we aan de ver­wach­tingen hebben beant­woord,
of we wel het perfecte plaatje lieten zien.
De Heer is geko­men voor zon­daars
en zolang je je een zon­daar weet,
val je in Gods doel­groep!
Pas als we gaan denken
dat we perfect zijn,
dat er op ons niets aan te merken valt,
horen we er eigen­lijk niet meer zo bij,
want de kerk van Jezus Christus
is een kerk van mensen
die weten dat zij verlos­sing nodig hebben,
die kleine, zwakke mensen zijn,
met vaak meer duisternis dan licht.
Het is dus voldoende dat U gaat,
naar Jezus Christus toe
met die vraag: “Wat moet ik doen?”

Een mooi verge­zicht

Dat het licht van Christus
ook bij U naar binnen mag schijnen
en als bij een glas-in-lood-raam
een mooi en hoop­vol verge­zicht
mag geven, met geloof, hoop en liefde.