We mogen weer! (Maar waarom op bedevaart gaan?)

Mariavespers in de kathedraal met capella sine nomine

Zondag­mid­dag 20 februari werd in de Haar­lemse ka­the­draal een Maria­ves­pers gehou­den, gezongen door de Capella sine nomine onder lei­ding van Jo Louppen, ter vie­ring van 100 jaar Huis voor de Pelgrim. Maar waarom zou je eigen­lijk op bede­vaart gaan?

In de over­we­ging naar aan­lei­ding van het evan­ge­lie van de bruiloft van Kana (Jo. 2, 1-11) ston­den we daarbij stil. Huis voor de pelgrim is de bede­vaart­orga­ni­sa­tie waar­mee we vanuit het bisdom Haar­lem-Am­ster­dam begin mei naar Lourdes zullen gaan.

De vespers wer­den heel mooi uitge­voerd en had­den gelukkig veel mensen getrokken die ervan kon­den genieten.

De foto's zijn van de hand van Mattheu Bemelmans.

100-jarig bestaan Huis voor de pelgrim

Een lijntje naar boven en naar elkaar

Proficiat!

Aller­eerst wil ik “Huis voor de Pelgrim”
van harte fe­li­ci­te­ren
met de hon­derd jaar van zijn bestaan.
Het “Huis voor de pelgrim” heeft de laatste jaren
meer bete­ke­nis gekregen in ons bisdom
en nu helaas de bede­vaart­orga­ni­sa­tie VNB
in de corona-perikelen is gesneu­veld,
zal die bete­ke­nis nog toe­ne­men.
Ik zie er naar uit om begin mei
met velen uit ons bisdom
weer naar Lourdes te kunnen gaan.
Daar bij Maria,
bij Onze Lieve Vrouw van Lourdes,
zijn we bij onze grote voor­spreek­ster
bij Jezus, Gods Zoon en Zoon van de maagd Maria.

Bijsp­ringen

Wat is het gewel­dig fijn
als mensen je willen helpen.
We hebben bij­voor­beeld allemaal
wel dingen waar we niet zo goed in zijn.
Wat is het dan fijn
als iemand even bijsp­ringt
als er iets is wat je zelf niet zo goed kunt.
Trouwens, het is veel meer nog
dan alleen dat je geholpen wordt
in iets wat je zelf niet kunt.
Het is ook een vorm van ver­bon­den­heid
met elkaar, een vorm van ge­meen­schap-zijn
die hierin tot uitdruk­king komt,
dat wat ze in Twente “noaberschop” noemen.

Eenzaam­heid

Die ver­bon­den­heid en ge­meen­schapszin
zijn onder mensen al heel erg be­lang­rijk;
niet voor niets wordt
als de grootste en zwaarste pandemie
van onze westerse samen­le­ving
wel de “een­zaam­heid” aangeduid,
waar vele mensen onder te lij­den hebben.
Ik heb al de nodige keren beleefd
dat eenzame mensen
het leven niet meer zagen zitten,
zelfs om eutha­na­sie vroegen
en daarna totaal opbloei­den
toen ze in een zorg­cen­trum kwamen
waar de zorg goed en harte­lijk is
en ze meer bezoek kregen van dier­ba­re mensen.
Onze men­se­lijke ver­bon­den­heid met anderen
doet heel veel goed,
ons omzien naar elkaar
is van groot belang.

Dubbele ver­bon­den­heid

Als gelo­vi­ge mensen
hebben we een dubbele ver­bon­den­heid,
niet alleen met andere mensen,
maar ook met de hemel;
dat is de ge­meen­schap van de heiligen
en die beleven we iedere keer
wanneer we om hulp vragen,
onze vragen voorleggen
aan Maria en de heiligen.
Het is van groot belang
dat we ons geloof beleven
verbon­den met de hemel
en met andere mensen.

Niet alleen

En dat is dus niet alleen
hulp vragen die we nodig hebben,
maar ook beleven en ervaren
dat Maria en de heiligen met ons verbon­den zijn,
dat zij vanuit hun plaats bij de Heer
er ook in liefde voor ons zijn.
Heiligen, engelen en mensen:
We staan er niet alleen voor,
er is Iemand die van je houdt,
iemand die voor je bidt,
iemand die je zorgen aanbeveelt.

Wijn­won­der

Dat deed Maria in Kana.
Het wijn­won­der van Kana
dat we zojuist hebben gehoord,
heeft een diepere bete­ke­nis.
Daar wordt bij­voor­beeld op gedoeld
doordat Jezus het heeft over “Zijn uur”.
Dat is het uur
van Zijn lij­den, sterven en verrijzen.
De diepere bete­ke­nis van het gebeuren
op dat bruilofts­feest in Kana,
is dus dat de Heer ons
door Zijn sterven en verrijzen,
een nieuw begin en toe­komst geeft.

Men­se­lijk gebeuren

Tege­lijker­tijd is de set­ting van het evan­ge­lie
een heel men­se­lijk gebeuren:
het is de vie­ring van een bruiloft,
met feest en vrolijk­heid,
ver­bon­den­heid met elkaar.
Dit feest is een hoogte­punt
in het men­se­lijk bestaan
van dit bruidspaar en van de familie.
En juist dan moeten die mensen
ook hun eigen ontoereikend­heid ervaren:
alles is op, wij kunnen het niet,
we hebben hulp nodig,
wij staan met lege han­den.
Dat is ook de wer­ke­lijk­heid van ons leven.
Wij kunnen ons­zelf geen toe­komst geven.

Toen was Maria daar

Hoogte- en diepte­pun­ten
liggen in ons leven vaak dicht bij elkaar
en juist op die momenten
ervaren we het belang
van on­der­lin­ge ver­bon­den­heid, ge­meen­schap
en on­der­lin­ge hulp en steun.

En op dit diepte­punt in Kana,
als dit bruilofts­feest
als een nachtkaars
uit lijkt te gaan,
is ook Maria daar.
Zij wijst naar haar Zoon:
“Doe maar wat Hij u zeggen zal”.

Bede­vaart

Die beide aspecten:
de ge­meen­schap met elkaar,
on­der­lin­ge ver­bon­den­heid
en de ge­meen­schap met de hemel
komen tot uiting in een bede­vaart.
Je gaat samen op weg,
je deelt met elkaar je geloof,
vreugde en verdriet
en de manier waarop je in het leven staat
en je brengt dat allemaal in
in de sfeer van het gebed,
bij Maria, bij de heiligen
en door hen bij God zelf.

Band

Een bede­vaart verrijkt ons
door de gebedsverho­ring die we krijgen,
door band met God en de heiligen
die we ervaren,
door de vie­rin­gen en de erva­ringen onderweg,
en door die men­se­lijke, on­der­lin­ge band.
Precies zoals het was
op de bruiloft van Kana:
de mensen waren daar, met elkaar,
Maria was daar
en zij wees naar Jezus, haar Zoon.
Zo helpt ook een bede­vaart ons
om door nieuwe erva­ringen
geloof en leven te verbin­den.